Τρία χρόνια μετά την πτώση του κομμουνισμού στην Αλβανία, η δημοκρατία που απελάμβαναν οι κάτοικοι της χώρας δεν είχε καμία σχέση με αυτό που στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες "δυτικές" χώρες έχουμε στο μυαλό μας όταν χρησιμοποιούμε αυτήν την λέξη για να περιγράψουμε το πολίτευμά μας (ούτε τώρα έχει αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Η πολιτική κατάσταση ήταν ασταθής, οι εκλογές σήμαιναν νοθεία, παραβιάσεις, εκβιασμούς. Τα βασανιστήρια στα υπόγεια της Sigurimi, δεν καταλάβαιναν από αλλαγές πολιτεύματος. Η αλλαγή του πολιτεύματος δεν σήμαινε στροφή 180 μοιρών στην εξωτερική πολιτική. Η Ελλάδα στις συνειδήσεις των Αλβανών παρέμενε κράτος εχθρικό και "μοναρχοφασιστικό" όπως το αποκαλούσαν. Οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου που θεώρησαν πως το άνοιγμα θα σήμαινε για αυτούς και κατάργησή ή μετατόπιση των συνόρων βρίσκονταν να υπομένουν διωγμούς αντίστοιχους ή πιο ωμούς από αυτούς του καθεστώτος, να διαδηλώνουν, να φυλακίζονται. Η προσπάθεια πολιτικής έκφρασης της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας ποινικοποιήθηκε από τον Μπερίσα. Οι όποιες ελπίδες είχαν προκύψει από την πτώση του καθεστώτος, είχαν δώσει την θέση τους στην οργή, την αγανάκτιση, τον αγώνα.
Ήταν τον Αύγουστο του 1994 λοιπόν, όταν ένα σημάδι από τον ουρανό έδωσε ελπίδα και δύναμη στον λαό της κατεχόμενης Ηπείρου. Ένα μικρό ψεκαστικό αεροσκάφος πέταξε πάνω από τους Αγ. Σαράντα και την Χιμάρα και έριξε φυλλάδια που έγραφαν "Μπερίσα και Μέξι θα φύγετε πριν φέξει" Ο Σμήναρχος εν αποστρατεία πλέον, Θωμάς Βρακάς, χωρίς κανενός την άδεια πήρε το ψεκαστικό αεροπλάνο από την Κέρκυρα, πέρασε παράνομα στον "αλβανικό" εναέριο χώρο και έριξε τις προκηρύξεις αυτές σε περιοχές όπου ζούσαν Έλληνες. Η κίνησή του, σχολιάστηκε τελείως διαφορετικά στην Ελλάδα από ότι στην Βόρειο Ήπειρο. Οι Αλβανοί δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα αφού είχαν άλλα θέματα τότε στο μόρφωμα που προσπαθούσε να γίνει κράτος. Οι Βορειοηπειρώτες δέχθηκαν με χαρά και υπερηφάνια την κίνηση αυτή. Όσοι έτυχε να πέσει στα χέρια τους μια προκήρυξη, την κράτησαν σαν κάτι ιερό. Πολλοί λανθασμένα όπως αποδείχθηκε θεώρησαν ότι η πράξη αυτή, δεν ήταν μεμονομένη και σήμαινε την έλευση του "ποθούμενου". Τουλάχιστον απορεία ένοιωσαν όταν παρακολουθώντας τις ειδήσεις στα κανάλια της ΕΡΤ συνειδητοποίησαν πως ο δικός τους Έλληνας Ήρωας Βρακάς, έπρεπε να περάσει αεροδικείο στην Ελλάδα όπου τον θεώρησαν από τρελλό μέχρι επικίνδυνο για το έθνος. Αν το δει κανείς με την ψυχρή λογική της διπλωματίας και της πολιτικής, ίσως να ήταν ανόητο και παράλογο λάθος η πράξη του Βρακά. Αν το δει κανείς αναλογιζόμενος της συνθήκες που επικρατούσαν στην Αλβανία του Μπερίσα το 94 για τους Βορειοηπειρώτες και προσπαθεί να κοιτάξει από την σκοπιά εκείνων, θα αντιληφθεί πως η ηρωική πράξη του Βρακά, μόνο καλό έκανε. Αναπτέρωσε το ηθικό ενός λαού που τα τελευταία 90 χρόνια είχε δει το ποθούμενο να πραγματοποιείται 3 φορές και να χάνεται, ενός λαού που είχε υπομείνει διωγμούς, εξορίες και βασανιστήρια, ενός λαού του οποία η ύπαρξη κινδύνευσε να αποτελέσει παρελθόν τόσο από το κομμουνιστικό καθεστώς όσο και απο το επόμενο δημοκρατικό του Μπερίσα. Αν το δει κανείς από την κατατρεγμένη πατριωτική σκοπιά, η πράξη του Βρακά ήταν κάτι που έπρεπε να ικανοποιήσει όλους τους Ελλαδίτες Έλληνες. Η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον και άφηνε τους Αλβανούς να καταδικάζει τους Βορειοηπειρώτες επειδή σύμφωνα με τους αλβανικούς νόμους δήλωναν την εθνική τους ταυτότητα. Για αυτό και μόνο, όσοι δεν σκέφτονται με την ψυχρή λογική του πελάτη ενός κόμματος, την λογική που επιβάλλουν τα μεγάλα κέντρα μέσω των ΜΜΕ, την λογική της υποδούλωσης στις ερχόμενες εκλογές θα μπορούσαν να βάλουν έναν σταυρό δίπλα στο όνομα Θωμάς Βρακάς που είναι υποψήφιος με την ΝΔ στην Β' εκλογική περιφέρεια Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου