Ο Πετρολούκας Χαλκιάς σε μια θα
«απλώσει» όλες τις αποχρώσεις των µουσικών της Ηπείρου
«Οταν παίζω, πάω εκεί που µε πάει το συναίσθηµα και εκείνο που φτιάχνω εκείνη τη στιγµή είναι κάτι καινούργιο», λέει ο Πετρολούκας Χαλκιάς που θα φτιάξει «κάτι καινούργιο» και στην αίθουσα συναυλιών.Το κλαρίνοΩτου Πετρολούκα Χαλκιά (φωτογραφία) είναι κλαρίνο που αναπνέει. Που τραγουδάει. Και πουσίγουρα καταφέρνει να ανεβάζει στον ουρανό την έµπνευση της στιγµής, όπως συµβαίνει στις περιπτώσεις των µεγάλων αυτοσχεδιαστών που έχουν τηµουσική σαν δεύτερη αναπνοή τους.Γεννηµένος στο ∆ελβινάκι της Ηπείρου το 1934 από οικογένεια µουσικών και ποτισµένος µε µια παράδοση που πήγαινε την τέχνη του κλαρίνου τρεις γενιές πίσω, θεωρείται σήµερα ο πιο αυθεντικός εκπρόσωπος της «παλιάς γενιάς», αφού έχει ζήσει την τέχνη του από παιδί συνδυάζοντας µε θαυµαστό τρόπο τοπαίξιµο σε γλέντια και πανηγύρια, αλλά και τις δεξιότητες που έχει ο µεγάλος σολίστας, αυτοσχεδιαστής, πέρα από µουσικές ταµπέλες και είδη.«Οταν ήµουν πολύ µικρός, έντεκα χρονών, οπατέρας µου µε πήγε σε ένα γκαράζ στα Γιάννενα για να µάθω µηχανικός αυτοκινήτων. Οµως εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Βρήκα ένα ξύλο,κάνω έξι τρύπες και χωµένος σε έναν λάκκο αρχίζω να φυσάω µέχρι να σκάσω. ∆εν ήθελα να σταµατήσω. Αντί για σπατάλη της αναπνοής, αυτό για µένα ήταν το οξυγόνο µου... Το έχω ξαναπεί, το κλαρίνο δοξάζει το µεγαλείο της ψυχής», έλεγε παλιότερα.Αυτοδίδακτος και µεγαλωµένος στην ηπειρώτικη ύπαιθρο, βρέθηκε τηδεκαετία του ‘60 στη Νεα Υόρκη («πήγα για µια εβδοµάδα και έµεινα 20 χρόνια»,λέει) όπου έπαιξε µε διάφορες κοµπανίες και µοιραία ήρθε σε επαφή µε το µωσαϊκό των µουσικών που ακούγονταν εκεί, αλλά και µε τη νοσταλγία που νιώθει ο µετανάστης.Η ικανότητα να «συµπορεύεται» και να νιώθει τη µουσική στηνπιο αυθεντική της έκφραση τον έκανε να είναι ανοιχτός στις συναντήσεις. Σε ένα πρότζεκτ µε ινδούς µουσικούς (το 2005) είχε πει χαρακτηριστικά: «Αυτοσχεδιάζω ανάλογα µε το περιβάλλον µέσα στο οποίο βρίσκοµαι. Το µάτι µου και η σκέψη µου συνεργάζονται. Μπορεί να µη βλέπω τους ανθρώπους που έχω µπροστά µου στα µαγαζιά ή στις συναυλίες. Οµωςκαταλαβαίνω πώς νιώθουν. Ακριβώς το ίδιο συµβαίνει και µε τους διαφορετικούς µουσικούς».Στις παραστάσεις που θα δούµε στο Μέγαρο Μουσικής (σε επιµέλεια Λάµπρου Λιάβα), ο Πετρολούκας Χαλκιάς θα είναι ο εκπρόσωπος της παλαιότερης γενιάς σολιστών. Η συναυλία θα «απλώσει» όλες τις αποχρώσεις των µουσικών της Ηπείρου, µέσα από το ιδίωµα της δικής του ένδοξης οικογένειας, των Χαλκιάδων και φυσικά µέσα από το φίλτρο της αυτοσχεδιαστικής του ικανότητας που κάνει και τη διαφορά. Το ίδιο και οι άλλοι τρεις µάστορες του κλαρίνου που συµµετέχουν. Οι Νίκος Φιλιππίδης, Γιώργος Κωτσίνης και ∆ηµήτρης Κώτσικας είναι νεώτεροι και ο καθέναςείναι φορέας της παράδοσης του τόπου καταγωγής του, αλλά και του τρόπου παιξίµατος της γενιάς του.«Θα είναι εµφανής αυτή η διαφορά στο παίξιµο», λέει ο Λάµπρος Λιάβας. «Τέσσερις διαφορετικές γενιές και κάθε γενιά µε το στυλ της». Οι πρώτοι προέρχονται από την Ηπειρο, ο τελευταίος από την Κοζάνη. Στη γιορτή - αφιέρωµα θα παρουσιάσουνδείγµατα από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, αλλά και ιδιώµατα από κάθε άκρη της Ελλάδας. Θα συµπράξουν δε τα Χάλκινα Πνευστά της Κοζάνης, νέοι σε ηλικία µουσικοί, που συνεχίζουν την παράδοση.
«Οταν παίζω, πάω εκεί που µε πάει το συναίσθηµα και εκείνο που φτιάχνω εκείνη τη στιγµή είναι κάτι καινούργιο», λέει ο Πετρολούκας Χαλκιάς που θα φτιάξει «κάτι καινούργιο» και στην αίθουσα συναυλιών.Το κλαρίνοΩτου Πετρολούκα Χαλκιά (φωτογραφία) είναι κλαρίνο που αναπνέει. Που τραγουδάει. Και πουσίγουρα καταφέρνει να ανεβάζει στον ουρανό την έµπνευση της στιγµής, όπως συµβαίνει στις περιπτώσεις των µεγάλων αυτοσχεδιαστών που έχουν τηµουσική σαν δεύτερη αναπνοή τους.Γεννηµένος στο ∆ελβινάκι της Ηπείρου το 1934 από οικογένεια µουσικών και ποτισµένος µε µια παράδοση που πήγαινε την τέχνη του κλαρίνου τρεις γενιές πίσω, θεωρείται σήµερα ο πιο αυθεντικός εκπρόσωπος της «παλιάς γενιάς», αφού έχει ζήσει την τέχνη του από παιδί συνδυάζοντας µε θαυµαστό τρόπο τοπαίξιµο σε γλέντια και πανηγύρια, αλλά και τις δεξιότητες που έχει ο µεγάλος σολίστας, αυτοσχεδιαστής, πέρα από µουσικές ταµπέλες και είδη.«Οταν ήµουν πολύ µικρός, έντεκα χρονών, οπατέρας µου µε πήγε σε ένα γκαράζ στα Γιάννενα για να µάθω µηχανικός αυτοκινήτων. Οµως εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Βρήκα ένα ξύλο,κάνω έξι τρύπες και χωµένος σε έναν λάκκο αρχίζω να φυσάω µέχρι να σκάσω. ∆εν ήθελα να σταµατήσω. Αντί για σπατάλη της αναπνοής, αυτό για µένα ήταν το οξυγόνο µου... Το έχω ξαναπεί, το κλαρίνο δοξάζει το µεγαλείο της ψυχής», έλεγε παλιότερα.Αυτοδίδακτος και µεγαλωµένος στην ηπειρώτικη ύπαιθρο, βρέθηκε τηδεκαετία του ‘60 στη Νεα Υόρκη («πήγα για µια εβδοµάδα και έµεινα 20 χρόνια»,λέει) όπου έπαιξε µε διάφορες κοµπανίες και µοιραία ήρθε σε επαφή µε το µωσαϊκό των µουσικών που ακούγονταν εκεί, αλλά και µε τη νοσταλγία που νιώθει ο µετανάστης.Η ικανότητα να «συµπορεύεται» και να νιώθει τη µουσική στηνπιο αυθεντική της έκφραση τον έκανε να είναι ανοιχτός στις συναντήσεις. Σε ένα πρότζεκτ µε ινδούς µουσικούς (το 2005) είχε πει χαρακτηριστικά: «Αυτοσχεδιάζω ανάλογα µε το περιβάλλον µέσα στο οποίο βρίσκοµαι. Το µάτι µου και η σκέψη µου συνεργάζονται. Μπορεί να µη βλέπω τους ανθρώπους που έχω µπροστά µου στα µαγαζιά ή στις συναυλίες. Οµωςκαταλαβαίνω πώς νιώθουν. Ακριβώς το ίδιο συµβαίνει και µε τους διαφορετικούς µουσικούς».Στις παραστάσεις που θα δούµε στο Μέγαρο Μουσικής (σε επιµέλεια Λάµπρου Λιάβα), ο Πετρολούκας Χαλκιάς θα είναι ο εκπρόσωπος της παλαιότερης γενιάς σολιστών. Η συναυλία θα «απλώσει» όλες τις αποχρώσεις των µουσικών της Ηπείρου, µέσα από το ιδίωµα της δικής του ένδοξης οικογένειας, των Χαλκιάδων και φυσικά µέσα από το φίλτρο της αυτοσχεδιαστικής του ικανότητας που κάνει και τη διαφορά. Το ίδιο και οι άλλοι τρεις µάστορες του κλαρίνου που συµµετέχουν. Οι Νίκος Φιλιππίδης, Γιώργος Κωτσίνης και ∆ηµήτρης Κώτσικας είναι νεώτεροι και ο καθέναςείναι φορέας της παράδοσης του τόπου καταγωγής του, αλλά και του τρόπου παιξίµατος της γενιάς του.«Θα είναι εµφανής αυτή η διαφορά στο παίξιµο», λέει ο Λάµπρος Λιάβας. «Τέσσερις διαφορετικές γενιές και κάθε γενιά µε το στυλ της». Οι πρώτοι προέρχονται από την Ηπειρο, ο τελευταίος από την Κοζάνη. Στη γιορτή - αφιέρωµα θα παρουσιάσουνδείγµατα από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, αλλά και ιδιώµατα από κάθε άκρη της Ελλάδας. Θα συµπράξουν δε τα Χάλκινα Πνευστά της Κοζάνης, νέοι σε ηλικία µουσικοί, που συνεχίζουν την παράδοση.
http://epirusgate.blogspot.com/2011/01/blog-post_9445.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου