ΓΡΑΠΤΗ ΔΗΛΩΣΗ
Μετά από την ανακοίνωση της Απόφασης αρ.52, του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Αλβανικής Δημοκρατίας, για την εκδίκαση των υποθέσεων αρ.10,17,18, αισθανόμαστε την ανάγκη να καταθέσουμε δημοσίως τις απόψεις μας και να τοποθετηθούμε ως βουλευτές της Αλβανικής Βουλής και μέλη και εκπρόσωποι της εθνικής ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία.
Η ακύρωση, ως ασυμβίβαστο με το σύνταγμα του ορισμού «εθνικότητα» στα άρθρα 6/1, 8,42/2 παράγραφο “e” και στο σύνολο το άρθρο 58, του νόμου αρ. 10129, ημερ.11.05.2009, «για τα ληξιαρχεία» αποτελεί ωμή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδιαιτέρως της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία.
Είναι αληθές, ώστε οι πολίτες δεν μπορεί να υποχρεωθούν να δηλώσουν στοιχεία που αφορούν την εθνικότητα και το θρήσκευμά τους. Αλλά οι πολίτες ούτε μπορεί να απαγορευτούν να δηλώσουν όταν οι ίδιοι επιθυμούν. Και οι δηλώσεις αποχτούν αξία όταν δεν γίνονται στους δρόμους και σε δημόσιους χώρους, αλλά μέσω επίσημων ιδρυμάτων και εγγράφων. Με την πρόσφατη συνταγματική απόφαση, η απαγόρευση συστήνεται προς εφαρμογή και μετατρέπει έτσι το Δικαστήριο για την προστασία του Συντάγματος σε αυθαίρετο παραβάτη της. Πρόκειται για την παραβίαση του άρθρου 20 του Συντάγματος της Αλβανικής Δημοκρατίας, το οποίο κατατάσσει το σύνταγμα της χώρας μεταξύ εκείνων των χωρών με αναπτυγμένη δημοκρατία σε ότι αφορά τον σεβασμό των δικαιωμάτων των ατόμων που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες.
Η θέση του Συνταγματικού δικαστηρίου, λαμβάνεται σε καταστάσεις που την ενοχοποιούν, από τη στιγμή που λαμβάνεται σε περίοδο χατζικιαμιλίστικης σταυροφορίας κατά των μειονοτήτων στην Αλβανία. Και όλοι, αλβανοί και μέλη μειονοτήτων, κρατικοί λειτουργοί και απλοί πολίτες, κυβερνώντες και κυβερνούμενοι, γνωρίζουν ότι στην Αλβανία, όταν πρόκειται περί μειονοτήτων, εννοούν την ελληνική μειονότητα. Και όταν πρόκειται για θέσεις για τις μειονότητες, συμπεριλαμβανομένου πρώτιστος τους έλληνες μειονοτικούς, δεν εννοείται η διεύρυνση των οικονομικών, κοινωνικών, ανθρωπίνων, εθνικών και θρησκευτικών ελευθεριών τους, όπως θα ήταν φυσιολογικό για κάθε δημοκρατική χώρα του 21ου, αλλά δυστυχώς, ο περιορισμός τους.
Στην ουσία, οι υποχρεώσεις του αλβανικού κράτους που απορρέουν από την επικύρωση της Σύμβασης Πλαίσιο για την Προστασία των Εθνικών μειονοτήτων, μετά από την συγκεκριμένη απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, δεν υφίστανται και η Αλβανία παλινδρομεί στους παλαιούς χρόνους, όταν την έδειχναν με το δάχτυλο ως μια χώρα, η οποία παραβίαζε ωμά τα ανθρώπινα δικαιώματα και πάνω απ΄ όλα τα μειονοτικά δικαιώματα.
Εφόσον στη γλώσσα, τον πολιτισμό, στην καθημερινή ζωή και στις νομικές σχέσεις στην Αλβανία ο όρος «εθνικότητα» χρησιμοποιείται με διαφορετική έννοια και σημασία σε σχέση με τον όρο «υπηκοότητα», η κατάργηση του δικαιώματος χρήσης του όρου «εθνικότητας» αποτελεί ωμή παραβίαση των δικαιωμάτων των Αλβανών πολιτών, ιδιαιτέρως των εθνικών τους δικαιωμάτων. Οι Αλβανοί πολίτες δεν είναι άνθρωποι χωρίς ταυτότητα, χωρίς πατρίδα και χωρίς έθνος. Ο καθένας τους είναι περήφανος για την υπηκοότητα και εθνικότητά του: είτε είναι αλβανική, ελληνική ή οποιαδήποτε άλλη. Στη δημοκρατική Αλβανία του 21ου αιώνα κανείς δεν πρέπει να νιώθει κομπλεξικός και υποδεέστερος, ούτε σε σχέση με την ταυτότητα και εθνικότητά του, ούτε σε ό, τι αφορά την εθνικότητα και ταυτότητα του άλλου.
Για το σκοπό αυτό, ως προς το επιχείρημα που χρησιμοποιείται με αναφορά το Ψήφισμα 1735 (2006) της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι το ευρωπαϊκό εθνικό, θρησκευτικό και γλωσσικό ψηφιδωτό αποτελεί πολιτιστικό πλούτο της Ευρώπης. Έτσι πρέπει να αντιληφθούμε την πραγματικότητα και στη χώρα μας. Αλλά στην Αλβανία και την Βαλκανική το συγκεκριμένο ψηφιδωτό έχει παράγει συχνά, αντιλήψεις, ερεθισμούς, διαφωνίες και εντάσεις με αμοιβαίες επιπτώσεις, οι οποίες έχουν μετατραπεί σε εμπόδια για κυβερνήσεις και λαούς. Ωστόσο ενώ οι λαοί έχουν επιθυμήσει και έχουν καταφέρει αν απαλλαγούν και αποφύγουν αυτά, συγκεκριμένες κυβερνήσεις και εξουσίες, υπό την πίεση αντιδημοκρατικών, εθνικιστικών και λοιπών πόθων και συμφερόντων, ούτε θέλησαν και ούτε μπόρεσαν να υπερβούν τα εμπόδια αυτά.
Η εν λόγω απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, ανεξαρτήτως των νομικών επιχειρημάτων, βλάπτει την ακεραιότητα της ελληνικής μειονότητας και ενθαρρύνει τις εθνικιστικές και αντιευρωπαϊκές τάσεις στην Αλβανία, στο κοινό μας σπίτι. Η απόφαση αποτελεί σήμα κατά της προόδου και χειραφέτησης της χώρας στο πλαίσιο των εξελίξεως ένταξης και παγκοσμιοποίησης που η ίδια αποσκοπεί.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΡΑΚΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΑΒΟΣ
Βουλευτές στο Αλβανικό Κοινοβούλιο
Τίρανα, 7.12.2011.
DEKLARATË PËR SHTYP
Pas shpalljes së Vendimit nr.52, datë 01.12.2011, të Gjykatës Kushtetuese të Republikës së Shqipërisë, pas shqyrtimit të çështjeve nr. 10, 17, 18 dëshirojmë të shprehim pikëpamjet tona, si deputetë të Kuvendit të Shqipërisë dhe pjestarë dhe përfaqësues të minoritetit grek në Shqipëri.
Shfuqizimi si i papajtueshëm me Kushtetutën i termit “kombësi” në nenet 6/1, 8, 42/2, germa “e” dhe të nenit 58, tërësisht, të ligjit nr.10129, datë 11.05.2009, “Për gjendjen civile” përbën një shkelje të hapur të të drejtave themelore të njeriut dhe në mënyrë të vecantë të të drejtave të minoritetit grek në Shqipëri.
Është e vërtetë që qytetarët nuk mund të detyrohen të deklarojnë të dhëna mbi përkatësinë e tyre etnike dhe fetare. Por qytetarët nuk mund as të ndalohen ta bëjnë këtë. Dhe deklarimet kanë vlerë kur bëhen jo në rrugë apo tribuna, por në institucionet dhe dokumentet e shtetit. Me verdiktin e fundit kushtetues, ky ndalim praktikisht rekomandohet për tu zbatuar dhe e kthen kështu Gjykatën për mbrojtjen e Kushtetutës në një shkelës brutal të saj. Bëhet fjalë për nenin 20 të Kushtetutës së Republikës së Shqipërisë, që e klasifikonte kushtetutën e vendit tonë midis vendeve me demokraci të përparuar në respektimin e të drejtave të personave që u përkasin pakicave kombëtare.
Ky qëndrim mbahet në rrethana që e bëjnë atë të kompromentueshëm, sa kohë që merret në kushtet e një kryqëzate haxhiqamiliste kundër pakicave në Shqipëri. Dhe të gjithë, shqiptarë e minoritarë, shtetarë dhe qytetarë, qeverisës dhe të qeverisur, e presupozojnë se në Shqipëri, kur bëhet fjalë për minoritetet, nënkuptohet minoriteti grek. Dhe kur bëhet fjalë për qëndrime ndaj minoriteteve, përfshirë në rradhë të parë minoritarët grekë, nënkuptohet jo zgjerimi i lirive të tyre ekonomike, shoqërore, njerëzore, etnike dhe fetare, sic do të ishte normale të ndodhte ne cdo vend demokratik të shekullit të 21, por fatkeqësisht, kufizimi i tyre.
Praktikisht, detyrimet që i lindin shtetit shqiptar nga ratifikimi i Konventës Kuadër të Këshillit të Europës për Mbrojtjen e Minoriteteve pas këtij vendimi shuhen dhe Shqipëria rikthehet në kohët e vjetëruara, kur tregohej me gisht e turp si një shkelëse flagrante e të drejtave të njeriut, dhe mbi të gjitha e të drejtave të pakicave.
Përderisa në gjuhën, kulturën, jetën dhe marrëdhëniet juridike në Shqipëri termi “kombësi” përdoret në një kuptim dhe përmbajtje të ndryshme nga termi “shtetësi”, eleminimi i të drejtës dhe detyrimit për të njohur kombësinë përbën një shkelje flagrante të të drejtave të qytetarëve të Shqipërisë, specifikisht të të drejtave të tyre etnike e kombëtare. Qytetarët e Shqipërisë nuk janë njerëz pa identitet, pa atdhe dhe pa komb. Secili prej tyre është krenar për identitetin, shtetësinë dhe kombësinë e tij ose të saj: qoftë ajo shqiptare, greke ose tjetër. Në Shqipërinë demokratike të shekullit të 21 askush nuk duhet të ndjehet i kompleksuar dhe inferior, as ndaj identitetit dhe kombësisë së tij, as ndaj identitetit dhe kombësisë së tjetrit.
Ndaj argumentit që përdoret duke iu referuar Rezolutës 1735 (2006) të Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës, duhet të mbajmë parasysh se mozaiku etnik, fetar dhe gjuhësor evropian është një pasuri kulturore e Evropës. Ashtu duhet të ishte dhe është edhe në vendin tonë. Por në Shqipëri dhe në Ballkan ky mozaik ka prodhuar jo rrallë herë kumte, pezme, keqkuptime dhe tensione me pasoja reciproke, të cilat u janë ngatërruar si gjyle nëpër këmbë qeverive dhe popujve. Por nëse popujt kanë dashur dhe kanë ditur tu shpëtojnë atyre dhe tu ikin ngatërresave, përkundrazi, pushtete të caktuara, nën trysninë e pasioneve dhe interesave nacionaliste, antidemokratike ose të tjera, jo rrallë as kanë dashur dhe as kanë ditur të ngrihen mbi këto ngatërresa të së kaluarës, në emër të së ardhmes.
Vendimi i mësipërm i Gjykatës Kushtetuese, pavarësisht argumenteve ligjore, dëmton integritetin e minoritetit grek dhe inkurajon tendencat nacionaliste dhe antieuropiane në Shqipëri, shtëpinë tonë të përbashkët. Ky vendim është një sinjal jo emancipues në kontekstin e proceseve integruese dhe globalizuese, në të cilat është përfshirë vendi ynë.
KOÇO BARKA VANGJEL TAVO
DEPUTETË NË KUVENDIN E SHQIPËRISË
Tiranë, më 7.12.2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου