Μου έκανε εντύπωση το κείμενο της δεκαπεντάχρονης Άννας Γκάγκαλης στον «Βορειοηπειρώτη». Ένα κείμενο γεμάτο συναισθήματα μα πιο περισσότερο γεμάτο πατριωτισμό.Είναι ακριβώς το στοιχείο αυτό που στερούμαστε κάπως στις σημερινές μέρες.
Εκκενωμένη από το νεανικό δυναμικό η Βόρεια Ήπειρός μας μοιάζει σαν να την έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις. Σαν να έχει γεράσει. Επί το πλείστον η τρίτη ηλικία, που ανασάνει σήμερα τις κοινότητές μας, φαίνεται αδρανής και κουρασμένη από τα προβλήματα της καθημερινότητας, μα και από το πολιτικό γίγνεσθαι που διαμορφώνεται καθημερινά. Ένα μεγάλο μέρος, επηρεασμένο από το πέντε δεκαετιών κομμουνιστικό μοντέλο, έχει ριζωθεί μέσα του η σοσιαλιστική φιλοσοφία, μια φιλοσοφία που στα είκοσι χρόνια η οργάνωση των Βορειοηπειρωτών η Ομόνοια, δεν μπόρεσε να βρει την απαιτούμενη ζεστασιά και υποστήριξη, γιατί η σοσιαλιστική αυτή ιδεολογία είχε κάνει καλά τη δουλειά της.
Με την φιλοσοφία να μην προκαλούμε και να τα ‘χουμε καλά με τους αλβανούς, το μερίδιο αυτό της τρίτης ηλικίας, ανεξαρτήτως τις συνεχόμενες αδικίες εις βάρος της, με την καταπάτηση των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων, με τις μεθόδους αλλοίωσης και συρρίκνωσης του βορειοηπειρωτικού πληθυσμού, τις συνεχόμενες καλά στημένες πλεκτάνες όπως ήταν τα έκτροπα του 1993, η περίφημη δίκη των Τιράνων το 1994, τα περίφημα γεγονότα του 1997 και άλλα αργότερα, όπου, εκτός των άλλων, είχαν σα σκοπό την εκκένωση του βορειοηπειρωτικού χώρου -όπως και έγινε- δεν συντέλεσαν στην Πνοή του Δέκα Τέσσερα, ούτε στην σύσφιξη της ενότητας, αλλά στο κλείσιμο στο καβούκι τους, στην ύφεση της Ομόνοιας και στην αδράνεια για πρωτοβουλίες.
Μάλιστα υπήρχαν φωνές που κατέκριναν τις πατριωτικές και εθνικές ενέργειες εις όφελος του βορειοηπειρωτικού πληθυσμού κατακρεουργώντας τους αγωνιστές λέγοντας ακόμα πως καλά τους έγινε που τιμωρήθηκαν και φυλακίστηκαν γιατί ζητάνε πολλά: Ζητάνε ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα. Ζητάνε το άνοιγμα ελληνικών σχολείων όπου συμπληρώνεται ο αριθμός των μαθητών, την διγλωσσία και την μη δημογραφική αλλοίωση του βορειοηπειρωτικού χώρου. Ζητάνε την πολιτισμική αυτονομία, την εφαρμογή του εκκρεμούς Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας και το στάτους KWO να ισχύει το ίδιο για την δική μας εθνική μειονότητα, όπως ισχύει και γι’ αυτούς του Κοσσυφοπεδίου.
Υπήρχαν φωνές που κατέκριναν (όπως τον καιρό του αλήστου μνήμης Ενβέρ) τη φωνή της αλήθειας και της δικαιοσύνης του αειμνήστου Γέροντα Σεβαστιανού, τη φωνή που έκπεμπε και εκπέμπει ο ραδιοφωνικός σταθμός της Κόνιτσας, τη φωνή της Βορείου Ηπείρου στο ραδιοφωνικό σταθμό της Κέρκυρας (ώσπου την έσβησαν), τη φωνή και την συμβολή των οργανώσεων Σ.Φ.Ε.Β.Α. και ΠΑ.ΣΥ.Β.Α., γέννημα και θρέμμα του μακαριστού Σεβαστιανού, που αφιλοκερδώς αγωνίζονται λες και είναι η δική τους γενέτειρα για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών, για να λάμψει η αλήθεια.
Η Βόρεια Ήπειρό μας περιμένει από τη νέα γενιά. Μια γενιά χωρίς προκαταλήψεις, μεγαλωμένη και μορφωμένη με τα ιδανικά του έθνους, γαλουχημένη με τις αξίες της βορειοηπειρωτικής ιστορίας.
Ακριβώς αυτά παρατήρησα στους συναισθηματισμούς, στην εθνική πατριωτική εξομολόγηση της δεκαπεντάχρονης νεανίδας. Εύγε της.
Με τέτοιες φωνές θα φθάσουμε το ποθούμενο. Θα αναστηθεί η Βόρεια Ήπειρό μας, όπως έλεγε πάντοτε στο τέλος των κηρυγμάτων του ο αείμνηστος Ποιμενάρχης ο ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ.
(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο)
Σημείωση ΣΦΕΒΑ: ο αρθρογράφος αναφέρεται στην εισαγωγή στην ανάρτηση εδώ, που πρωτοδημοσιεύτηκε στη σελίδα της ΝΕΒ.
http://www.sfeva.gr/22B977CF.el.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου