Κυρίες και Κύριοι!
Είναι διπλή η σημασία της σημερινής μας συνάντησης. Από τη μια, συμπληρώνονται 2 χρόνια από την ίδρυση του Κόμματος των Ελλήνων, του νεότερου και του πιο ελπιδοφόρου πολιτικού φορέα στο χώρο μας. Και, ίσως να μην είναι τυχαίο ότι το γεγονός αυτό συμπίπτει και θα συμπίπτει με την ημέρα της Εθνικής μας παλιγγενεσίας. Είναι τα αθάνατα διδάγματα της μεγάλης αυτής ημέρας, όπως το πνεύμα της σύμπνοιας, οι καθαροί στόχοι, η τοποθέτηση του «ΕΜΕΙΣ» πάνω από το ΕΓΩ, η πίστη ότι όλα μπορούν να ανατραπούν και να αλλάξουν προς όφελος του τόπου, κλπ., που διέπουν τη φιλοσοφία και την πράξη και του Κόμματος των Ελλήνων.
Εμείς ως Έλληνες είμαστε περήφανοι για τους αγώνες των προγόνων μας, είμαστε περήφανοι για το θάρρος, για την άσβηστη φλόγα της ελευθερίας, που έκαιγε τα σπλάχνα τους μέσα στους σκοτεινούς αιώνες της σκλαβιάς, για τους αλλεπάλληλους ξεσηκωμούς, χωρίς να λογαριάζουν τα μεγέθη και τη σκληρότητα των εχθρών, χωρίς να λογαριάζουν το αίμα και τις θυσίες. Γιατί, γνώριζαν ότι η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη και, οι Έλληνες, σε μεγάλες στιγμές ανάτασης και χάραξης του δρόμου προς το μέλλον, τα δύο αυτά ψυχικά στοιχεία, που τα διέθεταν με το παραπάνω, τα έκαναν σημαία, που τους οδηγούσε στο θρίαμβο.
Είναι πάντα επίκαιρα τα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη, του γνησιότερου ίσως αγωνιστή σε όλο το Είκοσι Ένα: «Τούτη την πατρίδα την έχομε όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμε, αναλόγως ο καθείς, έχομε να ζήσομε εδώ. Το λοιπόν, δουλέψαμε όλοι μαζί και τη φυλάμε όλοι μαζί. Και να μην λέει ούτε ο δυνατός ΕΓΩ, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε λέει ο καθείς ΕΓΩ; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέει ΕΓΩ. Όταν, όμως, αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέει ΕΜΕΙΣ. Είμαστε εις το ΕΜΕΙΣ και όχι εις το ΕΓΩ. Και στο εξής να μάθομε γνώση, αν θέλομε να φκιάσομε χωριό, να ζήσομε όλοι μαζί».
«Έχομε να ζήσομε εδώ», είπε ο αείμνηστοςς Στρατηγός. Τούτον τον μεγάλο λόγο τον έκανε σημαία το Κόμμα των Ελλήνων από την πρώτη στιγμή της ζωής του. Επειδή ζούμε εδώ και δεν πρέπει να σταματήσομε ούτε στιγμή να μην ζούμε εδώ, προσδιόρισε ως μεγάλο στόχο του να ηγηθεί της προσπάθειας για να συνεχίσομε να επιβιώνουμε στον τόπο μας ως αξιοπρεπείς πολίτες με πλήρη δικαιώματα επί της περιουσίας, της παιδείας, του πολιτισμού, της ασφάλειας, της προκοπής και της ανάπτυξης. Να ζούμε εδώ ως θεματοφύλακες και άξιοι συνεχιστές των αθάνατων αξιών του Ελληνισμού και της αιώνιας λαμπρής μας παράδοσης. Ως ίσοι ανάμεσα στους ίσους και ποτέ κατώτεροι, ως νόμιμοι μέσα σε μια ευνομούμενη πολιτεία και ποτέ ως δεύτερης κατηγορίας.
Είναι ευγενικοί οι στόχοι του Κόμματος των Ελλήνων και δημοκρατικοί οι τρόποι πάλης και διεκδίκησης του δίκιου μας. Τι είναι λοιπόν, εκείνο, που πολλούς τους φόβισε και τους φοβίζει το Κόμμα των Ελλήνων. Μήπως δεν τους αρέσει το ίδιο το όνομά του; Μήπως δεν συμφωνούν με τους στόχους του; Μήπως δεν συμφωνούν με το δημοκρατικό πνεύμα που διέπει όλη την παρουσία και τη δράση του; Δεν είναι αυτά, βέβαια. Άλλος είναι ο φόβος που κυρίεψε τους βολεμένους, εντός και εκτός της Μειονότηας, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του νέου Κόμματος. Άλλος είναι ο τρόμος, που τους αφήνει άυπνους, που τους ενώνει στα καταχθόνια σχέδια τους, να χρησιμοποιούν θεμιτά και πιο πολύ αθέμιτα μέσα για να το στριμώξουν, να το παραγκωνίσουν και αν είναι δυνατό, να το εξαφανίσουν από την πολιτική σκηνή. Είναι ο φόβος της αποκάλυψης του μηδαμινού έργου επί 20 χρόνια, της αποκάλυψης της μεγάλης απουσίας τους από τα πράγματα, τα προβλήματα και τις αγωνίες της Μειονότητας, της αποκάλυψης ότι οι βολεμένοι ταυτίζουν τον τόπο με τον εαυτό τους και τα συμφέροντα του τόπου με τα δικά τους, τα προσωπικά.
Κι όμως, το Κόμμα των Ελλήνων, μαζί με τους 6 χιλιάδες ψηφοφόρους και τους εκατοντάδες φίλους και συμπαθούντες, αποτελούν πια αναμφισβήτητη δύναμη, παράγοντα ελπίδας και προοπτικής, στήριξης και υποστήριξης των απλών ανθρώπων στα χωριά των κάμπων και των βουνών, στις πολιτείες και στις κωμοπόλεις, που καθημερινά βιώνουν στο πετσί τους την εγκατάλειψη και την αδιαφορία των «γαλαζοαίματων» της Ομόνοιας και του ΚΕΑΔ καθώς και των ανίδεων και τυχάρπαστων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Επί 20 χρόνια, όπως ομολογούν οι κρατικοί παράγοντες, κανένα έγγραφο δεν ξεκίνησε από τη Μειονότητα για να φτάσει στο Υπουργείο Παιδείας και να εκθέσει τα προβλήματα και τις προτάσεις για το μέλλον της Εκπαίδευσης. Τα μόνα έγγραφα ήταν του Κόμματος των Ελλήνων. Κανένας φάκελος με αιτήματα για τα δικαιώματα της Μειονότητας, για τις πλημμελείς εφαρμογές ή τις καταστρατηγήσεις, δεν ξεκίνησε για να φτάσει στις Κυβερνήσεις, στα Κοινοβούλια και στους Διεθνείς οργανισμούς. Μόνο το Κόμμα των Ελλήνων μελέτησε, κατάρτισε, συζήτησε και ολοκληρώνει το Πλαίσιο Αιτημάτων. Καμιά φωνή των «γαλαζοαίματων» βουλευτών ή ανώτερων στελεχών μας δεν ακούστηκε στην αίθουσα του Κοινοβουλίου ή σε αρμόδια κυβερνητικά γραφεία για τις καθημερινές κλοπές και ληστείες στα χωριά μας, με συνέπεια να παρουσιάζονται φαινόμενα αυτοδικίας. Μόνο το Κόμμα των Ελλήνων, μολονότι βρίσκεται εκτός των κρατικών ή Τοπικών μηχανισμών, καταγράφει, ενημερώνει, μάχεται για αλλαγή του μέχρι τούδε καθεστώτος, που αφήνει ανυπεράσπιστη και στο έλεος κάθε κακοποιού τη Μειονότητα. Από την άλλη, επιμένει και προωθεί προτάσεις για καλύτερη και προσφορότερη εκπροσώπηση της Μειονότητας στην Νομοθετική και Εκτελεστική εξουσία, όπως λχ η ποσόστωση ως Μειονότητα
Ακούγοντας όλα αυτά, ο καθένας μας μπορεί να κρίνει ότι η ίδρυση του Κόμματος των Ελλήνων ήταν μια ιστορική αναγκαιότητα κι ότι ήρθε στην πολιτική σκηνή στην κατάλληλη ώρα, για να πάρει στα χέρια τις τύχες του Ελληνισμού. Τα δύο αυτά χρόνια, που πέρασαν, ήταν αρκετά για να πείσουν και τον πιο δύσπιστο ότι το Κόμμα μας και η Ομόνοια έχουν τον ίδιο γεωγραφικό χώρο δράσης, την ίδια φιλοσοφία, τις ίδιες αγωνίες, το ίδιο δημοκρατικό πνεύμα, το ίδιο όνειρο: να ιδούν την Ελληνική Μειονότητα να μεγαλουργεί.
Είναι λίγα και πενιχρά τα μέσα που διαθέτει το Κόμμα μας, για να ξεδιπλώσει τη δράση του, αλλά είναι μεγάλη η θέλησή του. Κι είναι ακόμα μεγαλύτερη η αγάπη προς τον τόπο και η αισιοδοξία ότι ξανά η ζωή μας θα μπει σε τάξη, η δημοκρατία θα λειτουργήσει, ο τόπος θα αποχτήσει τον σφυγμό του. Οι μεγάλες παρακαταθήκες του 1821 θα αποτελούν πάντα πηγή έμπνευσης για την ολοκλήρωση του ιστορικού του ρόλου.
Ζήτω το αθάνατο 1821!
Ζήτω το Κόμμα των Ελλήνων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου