Οι Δρυμάδες της Χιμάρας..μερος 2ο

Κοινωνική - Οικονομική ανάπτυξη: Ο Edward Lear που επισκέφτηκε ουσιαστικά τοις σημαντικότερες περιοχές της Αλβανίας το 1848, έγραψε για την περιοχή "ο πολιτισμός αυτού του τόπου της Αλβανίας φαίνεται πράγματι πέρα από αυτό που εγώ έχω παρατηρήσει”. Στην αρχή του 20ου αιώνα, το χωριό των Δρυμάδων είχε δύο γιατρούς, πτυχιούχοι από Βιέννη και Αθήνα. Το πρώτο σχολείο άνοιξε το 1630 και χρησίμευσε ως το κέντρο της εκπαίδευσης για όλους τους κατοίκους των γύρο χωριών. Πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η μετανάστευση και η γεωργία (καλλιέργεια ελιών και ανάπτυξη εσπεριδοειδών) καθώς επίσης και το εμπόριο, ήταν οι σημαντικότερες δραστηριότητες του χωριού. Το γκρέιπφρουτ, το μεγαλύτερο μέρος του παρήχθη για τις Κοινότητες Εβραίων, ήταν τα μοναδικά εμπορικά προϊόντα, μαζί με το ελαιόλαδο και τα εσπεριδοειδή. Σε εκείνη την περίοδο, στις Δρυμάδες υπάρχουν περίπου 64 φορτηγά, ενδεικτικό του πλούτου του. Η μετανάστευση, κυρίως στην Ελλάδα, ΗΠΑ, Αυστραλία, Γαλλία ήταν μια άλλη πηγή εισοδήματος για την οικογένεια και συγχρόνως, μια πηγή τραγωδιών και απομυθοποιήσεων. Ο Πέτρο Μάρκος, ένας διάσημος αλβανός συγγραφέας περιγράφει ως εξής αυτήν την κοινωνική πληγή:

“Λέγεται ότι κάτω από τα μεγάλα βράχια βρίσκονται κρυμμένοι οι άντρες οι οποίοι έχουν επιστρέψει πίσω στην πατρίδα και πεθάναν εδώ. Ενώ οι άντρες που έχουν φύγει και πέθαναν στο εξωτερικό έχουν μετασχηματιστεί σε σύννεφα. Έρχονται, αφήνουν τα δάκρυα τους και φεύγουν ξανά. Και τα μεγάλα βράχια, κοντά στην ακτή, μαζεύουν τα δάκρυα τους καθώς πέφτει η βροχή”.

Την εποχή του σοσιαλιστικού καθεστώτος, (οι Δρυμάδες εντάχθηκαν στο σύστημα συνεταιρισμού μόνο το 1957) - η γεωργία ήταν το μόνη δραστηριότητα στον τόπο. Επίσης, παρατηρείται το φαινόμενο της εσωτερικής μετανάστευσης προς τις μεγάλες πόλεις της χώρας, Αυλώνα, Δυρράχιο, Τίρανα, Berati. Οι Δρυμάδιωτες ήταν διάσημοι εκείνες τις ημέρες ως άριστοι οδηγοί και μηχανικοί αυτοκινήτων. Το μεγαλύτερο μέρος της νέας γενιάς σπούδασε στα πανεπιστήμια και τα γυμνάσια της χώρας. Μετά από το 1990, η πλειοψηφία του πληθυσμού μετανάστευσε στην Ελλάδα, εκμεταλλευόμενος την γνώση της ελληνικής γλώσσας. Συγχρόνως, οι κάτοικοι μετανάστευσαν και στις ΗΠΑ, Καναδά και άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Μόνο η καλλιέργεια ελιών και η εξαγωγή ελαιολάδου παρέμειναν κερδοφόρες δραστηριότητες. Αφετέρου, ο τουρισμός άρχισε να είναι μια σημαντική επικερδής δραστηριότητα, αν και η διαθέσιμη υποδομή δεν αξιοποιήθηκε πλήρως. Οι παλιές εγκαταστάσεις Εργατικής Κατοικίας ιδιωτικοποιήθηκαν σε διαφορετικές εταιρείες, και χρησιμεύουν ως καταλύτης για την οικοδόμηση πολλών άλλων κτηρίων για τις αυξανόμενες απαιτήσεις από όλη τη χώρα και το εξωτερικό. Οι ταραχές του 1997 και του 1998 είχαν αρνητική επίδρασή στην ανάπτυξη του τόπου, όμως τώρα ο τουρισμός γνωρίζει μέρες μεγάλης προόδου και ανάπτυξης.

Γεωργία: Ο πλούτος της γεωργίας στηρίζεται κυρίως στις ελιές - υπολογίζεται ότι υπάρχουν περισσότερα από 47.000 δέντρα. Η ποικιλία Caliniot - η πιο πολυτιμότερη για την εξαγωγή ελιών – καταλαμβάνει πάνω από 92% των δέντρων. Η μέγιστη παραγωγή έχει φθάσει στους 1.500.000 τόνους και η παραγωγή ελαιολάδου είναι 300.000 τόνοι τον χρόνο. Εσπεριδοειδή (πορτοκάλια και λεμόνια), σύκα, σταφύλια (κινεζικό δαμάσκηνο) είναι τα σημαντικότερα, για να μην αγνοήσουμε τη φυσική βλάστηση, όπως το τραχύ αχλάδι (που καλείται Γαλλικά ή Ινδικά σύκα από τους χωρικούς - λατινικά opuntia).

Θρησκεία: Οι κάτοικοι της περιοχής είναι Χριστιανοί από τα παλαιά χρόνια. Αναφέρεται ότι η Χειμάρρα είχε τον επίσκοπό της από τον ΙΧ αιώνα. Όλοι οι αυτόχθονες κάτοικοι είναι Έλληνες ορθόδοξοι Χριστιανοί. Οι θρησκευτικές τελετές παρατηρήθηκαν ακόμη και στους αθεϊστικούς χρόνους του 1967-1990. Ένα ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι οι Δρυμάδες έχουν τις πιο πολυάριθμες εκκλησίες, περίπου 35, μια ανά περίπου 20 οικογένειες. Υπάρχουν τρία σημαντικά μοναστήρια - αυτό του Αγίου Θεοδώρου που βρίσκεται στο λόφο στην έξοδο του χωριού, της Παναγίας στην κορυφή του λόφου των Δρυμάδων, και το μοναστήρι Σταυρίδη. Υπάρχουν δύο μεγάλες εκκλησίες, η εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπου και αυτή του Αγίου Σπυρίδωνα, ανακαινισμένη το 1967. Εντούτοις, οι πιο πολλές εκκλησίες είναι μικρές σε έκταση, χτισμένες συνήθως από τους μετανάστες που επιστρέφουν από στο εξωτερικό στο χωριό. Οι εκκλησίες του Αγίου Στεφάνου και αυτή του Αγίου Δημητρίου, σύμφωνα με την Αλβανική Ιστορία, περιέχουν μερικά από τις παλαιότερες εικόνες της Αλβανίας (ΧΙΙ αιώνας). Οι εκθέσεις του XVII αιώνα αναφέρονται σε προσπάθειες της καθολικής εκκλησίας, μέσω της διαταγής Basilian, να προσηλυτίσει τους Χειμαρριώτες, ειδικά τους Δρυμαδιώτες. Πριν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το χωριό είχε οκτώ ιερείς. Τα θρησκευτικά γεγονότα του χωριού είναι το 15 Αύγουστο, τα Χριστούγεννα, το Ορθόδοξο Πάσχα και η ευλογημένη ημέρα των Φώτων.


http://ximara.blogspot.com/2010/12/2_09.html