Π. Μπάρκας: Η διάσπαση και η αντιπαράθεση στους κόλπους της εθνικής ελληνικής μειονότητας έχει ξεπεράσει κάθε λογική

Ο κ. Παναγιώτης Μπάρκας μα έστειλε επιστολή σχετικά με τα γεγονότα του Αλύκο. Δε συμφωνούμε μαζί του σε όλα και να μας επιτρέψει να έχουμε καλύτερη άποψη για τα συγκεκριμένα γεγονότα αφού ήμασταν παρόντες ενώ εκείνος δεν ήταν. Η εμμονή του κ. Μπάρκα κατά των ηγετικών στελεχών Ομόνοιας και του ΚΕΑΔ είναι εμφανής και με την υπερβολή του - κατά τη γνώμη μας - πολλές φορές αυτοακυρώνεται, ωστόσο το κείμενο έχει ενδιαφέροντα σημεία (όπως και όλα τα δημοσιεύματα του). Ο «Βορειοηπειρώτης» δίνει βήμα σε όλους που πιστεύει ότι νοιάζονται για την ιδιαίτερη πατρίδα μας ακόμα και αν διαφωνούμε μαζί τους. 

Επιστολή

Η μάνα του ενός από τα τέσσερα αδικοσκοτωμένα από το κομουνιστικό καθεστώς παλικάρια του Αλύκου πριν 20 χρόνια, σφεντονίζει με θυμό τα στεφάνια των πολιτικών από το ηρώο αφιερωμένο στη μνήμη τους. «Δεν θέλουμε στεφάνεια από σας», είπε με οργή (Σημ. «Βορειοηπειρώτη»: Ήταν παρούσες δύο από τις τέσσερεις μανάδες και καμία δεν έκανε τίποτα παρά παρακολουθούσαν βουβές και με έκπληξη τα όσα συνέβαιναν).

Κάθε 12 Δεκεμβρίου, στην πλατεία του Αλύκου, ελληνικό μειονοτικό χωριό, κοντά στους Αγίους Σαράντα, διοργανώνονται εκδηλώσεις μνήμης προς τιμή των τεσσάρων νεαρών από το ίδιο χωριό, τα οποία σκότωσε στην εκπνοή του, 12.12.1990, το κομουνιστικό καθεστώς πάνω στα ελληνο-αλαβνικά σύνορα. Τα παλικάρια πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να αναπνεύσουν τον αέρα της πατρίδας. Το καθεστώς, όμως δεν είχε ακόμα γονατίσει. Γι΄αυτά, έδειξε την πλέον ακραία αγριότητα. Τους αφαίρεσε τη ζωή.

Την ίδια μέρα οι κάτοικοι του Αλύκου και των γύρω χωριών με τα φέρετρα στους ώμους πορεύτηκαν διαμαρτυρόμενοι προς την πόλη των Αγίων Σαράντα. Η αστυνομία, ο στρατός, η πανοπλία και τα τανκ δεν μπόρεσαν να ανακόψουν την πορεία ελευθερίας των Ελλήνων. Άλλοι δύο Έλληνες τραυματίστηκαν.  Ήταν η πρώτη ανοιχτή αντικαθεστωτική διαμαρτυρία στην Αλβανία, που βάφτηκε με τόσο αίμα.   

Την ημέρα αυτή ο Βορειοηπειρωτικός ελληνισμός επιδίωκε να καθιέρωσει ως την δική του ημέρα συμβολής για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Αλβανία.

Στην εικοστή επέτειο αυτού του τραγικού γεγονότος, την ημέρα μνήμης, σεβασμού, ομοψυχίας, σύμπραξης και ενότητας, στην πλατεία του Αλύκου καταγράφτηκε μια ακόμα δραματική για τον ελληνισμό σελίδα. Οι διοργανωτές, που ήταν η ΟΜΟΝΟΙΑ και το ΚΕΑΔ, ενώ μιλούσαν για ενότητα  και σύμπνοια, δεν προσφώνησαν δυο έλληνες βορειοηπειρώτες βουλευτές στο Αλβανικό κοινοβούλιο, δεν τους επέτρεψαν να μιλήσουν, να καταθέσουν στεφάνια. Την ίδια μοίρα είχαν και στελέχη πρωτεργάτες της πορείας διαμαρτυρίας πριν από 20 χρόνια. Από την άλλη πλευρά ο αναθεματισμένος από την ΟΜΟΝΟΙΑ Αλβανός περιφερειάρχης και εκπρόσωποι αλβανικών κομμάτων επιτράπηκαν να χαιρετίσουν

Η προσπάθεια των πολιτικών και στελεχών που δεν ανήκουν στην ΟΜΟΝΟΙΑ-ΚΕΑΔ, να χαιρετήσουν τους παρευρισκόμενους χωρίς την άδεια των διοργανωτών, προσέκρουσε στην αλαζονεία  τους με πρωταγωνιστή του πρόεδρο του ΚΕΑΔ Βαγγέλη Ντούλε.

Τόσο χρειάστηκε. Το μέχρι τότε παγωμένο πλήθος, πρώτα χειροκρότησε . Μετά την πράξη της χαροκαμένης μάνας χίμηξε πάνω στην έδρα και δεν άφησε τίποτε όρθιο εκτός από το μνημείο. Οι πολιτικοί ηγέτες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και του ΚΕΑΔ, τόβαλαν στο πόδι. Πρώτος που αυτοφυγαδεύτηκε ήταν ο εκπρόσωπος του ελληνικού Προξενείου στο Αργυρόκαστρο.

Η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΚΕΑΔ, κατηγόρησε για την πράξη αυτή την δράση του νεοσύστατου ελληνικού κόμματος ΕΕ.ΜΜ-ΜΕGA. Επωφελήθηκαν της ευκαιρίας να το κατηγορήσουν ότι αποτελεί λεβιέ  του Δημοκρατικού Κόμματος του Σ. Μπερίσια στην κυβέρνηση, μέσω του οποίου ο Μπερίσια επιδιώκει να διασπάσει την εθνική ελληνική μειονότητα.

Η άλλη πλευρά αξιοποίησε το γεγονός ως επιβεβαίωση της πραγματικής εικόνας της ηγεσίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και του ΚΕΑΔ.

Ωστόσο, πολλαπλά τα μηνύματα.

1.      Η διάσπαση και η αντιπαράθεση στους κόλπους της εθνικής ελληνικής μειονότητας έχει ξεπεράσει κάθε λογική. Αποτελεί το αποκορύφωμα της εσωστρέφειας, για λογαριασμό των συμφερόντων μερικών ατόμων και ομάδων, με αποτέλεσμα τα κοινά συμφέροντα του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού μπορεί να τιναχτούν στον αέρα.

2.      Η πράξη του απλού πλήθους που χίμηξε κατά των πολιτικών εκπροσώπων σε μια τέτοια σημαντική ημέρα, μη λαμβάνοντας υπόψη επισημότητες, πρωτόκολλα, τα σχόλια των αλβανών, μέχρι μάλιστα το ιερό της ημέρας, μαρτυρεί ότι χρειάστηκε ακριβώς ένας τέτοιος  ανορθόδοξος και υπό άλλες συνθήκες καταδικαστέος τρόπος αντίδρασης για να πει βροντόφωνα στην ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ-ΚΕΑΔ, ότι ο κύκλος τους έκλεισε με τον πιο απαίσια τρόπο. Ότι πρέπει να αφήσουν κάποιους άλλους  να δοκιμαστούν και να αναλάβουν τις ιστορικές ευθύνες του τόπου.

3.      Το πλήθος ύστερα από τόσες φορές καταδίκη της νυν ηγεσίας με την ψήφο του, είπε με τον σκληρό αυτό τρόπο ότι απαιτεί αλλαγή. Απαιτεί νέες δομές, ανθρώπους και πολιτική.

Δυστυχώς όμως, το νεοσύστατο κόμμα, ΕΕ.ΜΜ-ΜΕGA, που αποκαλεί τον εαυτόν του και αποτελεί με το νόμο, εθνικό Κόμμα των Ελλήνων, φαίνεται ότι δεν έχει κατανοήσει σωστά τον ιστορικό ρόλο που έχει επωμιστεί. Δεν μπορεί να ηγηθεί αποτελεσματικά αυτής της ιστορικής αναγκαιότητας, Δεν μπορεί ούτε να επωφεληθεί από την δημιουργήθησαν κατάσταση. Το πλήθος, δυστυχώς  ηγείται  και έχει αφήσει πίσω την πολιτική ηγεσία με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε στα έκτροπα και αναρχία.

4.      Η πολιτική ηγεσία του χώρου πριν αποφασίσει να προβεί σε συμμαχίες και συμφωνίες με  τα αλβανικά πολιτικά κόμματα, (για τα προσωπικά τους συμφέροντα), πριν τους δώσει βήμα, ιδίως σε τέτοιες σημαντικές εθνικές μνήμες, θα πρέπει πρώτα να ζητήσουν τουλάχιστον ένα «συγνώμη» για τα όσα έχουν πράξει σε βάρος του Βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, επί κομμουνιστικού καθεστώτος και  κατά την 20χρονη μεταβατική περίοδο.  

5.      Στο χώρο μας πλέον κανείς δεν ακούει κανέναν. Οι πολιτική ηγεσία της Ε.Ε. Μ, παίζοντας το παιχνίδι των αλβανών, έχουν κατεδαφίσει και επιτρέψει την ισοπέδωση κάθε αξίας, σύγχρονης και διαχρονικής, ανθρώπινης και κοινωνικής, διότι με τον τρόπο αυτό μπορεί να  «κυβερνήσουν» καλύτερα  την Ε.Ε.Μ διακηδεύοντας οριστικά τα εθνικά μας συμφέροντα.

6.      Μετά το οδυνηρό αυτό συμβάν, όχι μόνο οι πολιτικοί δεν στάθηκαν να δουν το χάσμα που έχουν προκαλέσει στον τόπο τους, να κατεβάσουν τα όπλα και να βρουν διέξοδο στο δικό τους αδιέξοδο, αλλά και τα ΜΜΕ του χώρου κυριαρχήθηκαν από τη διασταύρωση των ξιφών, τη λασπολογία, τις ύβρεις, την κατάντια.

7.      Ενώ η Αλβανία τρίβει από χαρά τα χέρια για την κατάσταση και βάζει όπως καλύτερα μπορεί το χεράκι της για την επιδείνωση της Κατάστασης, η Ελλάδα αν δεν αδιαφορεί , έχει επιτρέψει στις διπλωματικές μας αρχές (Προξενείο) να παίζει το ίδιο με τους αλβανούς παιχνίδι. Να διασπάει, διότι μόνο έτσι δεν θα έχουν αυτοί προβλήματα για τη δική τους καριέρα.

Προσωπικά δεν θεωρώ  το συμβάν «ντροπή». Απεναντίας. Μια καλή ευκαιρία  να μπει τέρμα  σε μια κατάσταση αποτελμάτωσης και αφανισμού του συνόλου. Όντως, αποτελεί μια επιβεβαίωση του πόσο μακριά, ανεπιστρεπτί και με ανεπανόρθωτες εθνικές συνέπειες έχει πάει η πολιτική ηγεσία της Ε.Ε.Μ. Αρκεί μετά απ΄αυτό να πρυτανεύσει η εθνική λογική και συμφέρον. Δύσκολα όμως το βλέπω. Ανεπιστρεπτί είναι κι αυτοί στην πορεία τους. 

Παναγιώτης Μπάρκας
http://borioipirotis.blogspot.com/2010/12/blog-post_14.html