του Θωμά Τζια, ιδρυτικού μέλους της Ομόνοιας
Αγωνιστήκαμε και ιδρύσαμε την Ομόνοια ανεξάρτητη και αξιόλογη. Και γι’ αυτό είμαστε υπερήφανοι. Αργότερα, όμως, όταν μας έδιωξαν από την αλβανική Βουλή με το πρόσχημα πως οι οργανώσεις δεν αποτελούν εκλογικό υποκείμενο, αναγκαστήκαμε να κάνουμε ένα κόμμα. Το 1992 δεν υπήρχε νόμος για κόμμα σε εθνική βάση για κόμμα Ελλήνων και έτσι μας το ‘δωσαν αλβανικό ή παναλβανικό, μια που σ’ αυτό μπορούσε να εισχωρήσει κάθε Αλβανός πολίτης, όπως και εισχώρησαν.
Αγωνιστήκαμε να το μεγαλώσομε, για να εκπληρώσομε καλύτερα το όραμα και τις αποφάσεις της Ομόνοιας. Όμως, το ΚΕΑΔ, το κόμμα αυτό ήταν κάτι το ξεχωριστό από την Ομόνοια.
Μάλιστα, με τον μακαρίτη, τότε Πρόεδρό του, τον Βασίλη τον Μέλιο, υπήρξαν και διαμάχες ανάμεσα στους δύο αυτούς φορείς.
Και ο Κυριαζάτης σωστά, γιατί σοφά προμάντευε και έλεγε : «Να το ’χομε στο συρτάρι και όταν το χρειαζόμαστε να το βγάνουμε…».
Με την πάροδο του χρόνου, οι ηγέτες του ΚΕΑΔ αντέστρεψαν τους όρους και έβαλαν στο συρτάρι την Ομόνοια και κλείδωσαν το συρτάρι, χάνοντας έτσι τελείως την ανεξαρτησία της Ομόνοιας.
Όμως παρουσιάζουν στον κόσμο ότι μιλούν για Ομόνοια, κάνουν δήθεν εκλογές κλπ. , τη στιγμή που έχουν νομιμοποιήσει με το άρθρο 20 στον οργανωτικό κανονισμό πως η Ομόνοια με το ΚΕΑΔ πάνε μαζί, δλδ. όποιος θα είναι με την Ομόνοια θα πρέπει να είναι και με το παναλβανικό ΚΕΑΔ.
Τελευταία, πέραν απ’ αυτή την υποδούλωση, υπέστη και δεύτερη υποδούλωση από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Αλβανίας.
Τότε για ποια Ομόνοια μιλάμε; Χαρά μου θα είναι να απελευθερωθεί και από τα δύο αυτά αλβανικά κόμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου