του ποιητή Κώστα Στέργιου
Ένα βιβλίο διάβασα του Νίκου Γκατζογιάννη,
απίστευτα κι αληθινά όλα αυτά που γράφει.
Πως βάσταξε η καρδούλα του να γράψει τέτοιο δράμα,
τι τράβηξε η μανούλα του και όλη η Ελλάδα;
Βάζαν φωτιά στα σπίτια μας, μαζεύαν τα παιδιά μας,
σε ξένα κράτη τα ‘στελναν ρημάξαν τα χωριά μας.
Ελένη, ειδές το γιόκα σου, το δίκιο σου ζητάει,
σε κουβαλάει μέσα του, ποτέ δεν σε ξεχνάει.
Πάει τον βρήκε τον φονιά το δίκιο σου να πάρει,
τον έφτυσε στο πρόσωπο, το βρώμικο τομάρι.
Ανάθεμά σε, βρε κατή, μου σκότωσες τη μάνα,
της είπες είσαι δεξιά και φιλοαμερκάνα.
Τι σόκανε, βρε άπιστε του Νίκου
η μάνα η πολύτεκνη, η Λένη Γκατζογιάννη;
Αυτή αθώα ήτανε, κοιτούσε τη δουλειά της,
μέρα και νύχτα δούλευε να θρέψει τα παιδιά της.
Τα εγκλήματα που κάνατε ποτέ δεν τα ξεχνάμε,
όταν μας βγαίνετε μπροστά πάντοτε θα σας φτιάμε.
Αιώνια η μνήμη σου, αγαπημένη μάνα,
θα είσαι πάντα μέσα μας βαθιά μες στην καρδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου