Του Δημήτρη ΚΙΚΗ
Όπως όλοι γνωρίζουμε, στις τοπικές εκλογές, αλλά και όχι μόνο, σημαντικό ρόλο στην απόφαση του κάθε ψηφοφόρου για το άτομο που θα ψηφίσει, παίζουν, εκτός από την πολιτική πεποίθηση του καθενός και η σχέση του με τον υποψήφιο, οι φιλίες, οι κουμπαριές και τα αλισβερίσια κτλ., κτλ.
Από το 1990 και μετά, όπου προσωπικά συμμετείχα ενεργά σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, αλλά κυρίως μετά το 1996, το φαινόμενο αυτό άρχισε να λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Βέβαια για μένα προσωπικά απαράδεκτο να συμπαρασύρετε κάποιος από τέτοιου είδους αλισβερίσια και όχι από το εθνικό συμφέρον.
Από το 1990 και μετά, όπου προσωπικά συμμετείχα ενεργά σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, αλλά κυρίως μετά το 1996, το φαινόμενο αυτό άρχισε να λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Βέβαια για μένα προσωπικά απαράδεκτο να συμπαρασύρετε κάποιος από τέτοιου είδους αλισβερίσια και όχι από το εθνικό συμφέρον.
Θυμάμαι πολύ καλά, όταν ως ΟΜΟΝΟΙΑ ή ΚΕΑΔ πηγαίναμε στους Γεωργουτσάτες να ζητήσουμε την ψήφο των Γεωργουτσατινών, εκείνο που αμέσως μας έλεγαν ήταν το εξής: “Εσείς καλά τα λέτε, αλλά ο Βαγγέλης Τάβος είναι το παιδί μας κι εμείς έχουμε καθήκον να το ψηφίσουμε». Και πάντοτε οι ψήφοι που παίρναμε σε αυτό το χωριό ήταν πολύ λίγοι σε αναλογία με τις προσδοκίες μας. Το ίδιο πράγμα συνέβαινε και στις τοπικές εκλογές, όταν επρόκειτο για τον Παναγιώτη Λιούλιο, ως υποψήφιο έπαρχο τότε του Σ.Κ.
«Είναι το παιδί μας»!!!… Αυτή η έκφραση αχούσε και αχάει ακόμη και σήμερα στ’ αυτιά μου ως καμπάνα. Το ίδιο συνέβηκε και σε άλλες περιπτώσεις σε βουλευτικές είτε τοπικές εκλογές και σε άλλα χωριά. Συνήθως τα χωριά από τα οποία καταγόταν ο υποψήφιος οποιουδήποτε κόμματος, λάμβανε την πλειοψηφία των ψήφων των συγχωριανών του.
Αν και αρχικά γινόμουν έξαλλος με μια τέτοια συμπεριφορά, σιγά σιγά άρχισα κι εγώ, θέλοντας μη θέλοντας, να μπω στη νοοτροπία μιας γριάς ή ενός παππού από το χωριό αυτό. Και να τι έλεγε η νοοτροπία αυτή: «Αφού έχω υποψήφιο από το χωριό μου, γιατί να ψηφίσω έναν «ξένο»; Τον δικό μου θα πάνω να τον βρω ακόμη και τη νύχτα στο σπίτι του να μου λύσει ένα πρόβλημα». Αυτό το πρόβλημα τον απασχολούσε τον παππού ή τη γιαγιά και όχι η μεγάλη πολιτική και το εθνικό που ούτε τα καταλάβαινε. Σιγά σιγά το φαινόμενο αυτό μετατράπηκε σε αξίωμα, όπως λέγεται στα μαθηματικά. Και άντε τώρα να πείσεις τον παππού ή τη γιαγιά (γιατί στην πλειοψηφία αυτοί έχουν μείνει στα χωριά μας) για το αντίθετο. Και στην περίπτωση ακόμη που “υποχρεωνόταν” εκείνη τη στιγμή να πει ένα “ναι”, όταν ερχόταν η μέρα της κάλπης, αυτό το “ναι” γινόταν “όχι”.
Με έκπληξη όμως διαπίστωσα πως το αξίωμα αυτό ανατράπηκε στις πρόσφατες τοπικές εκλογές στο χωριό Φοινίκι, όπου η πλειοψηφία των Φοινικιωτών δεν ψήφισε το «παιδί τους». Τι συνέβηκε στο Φοινίκι; Γιατί οι Φοινικιώτες προτίμησαν ένα «ξένο παιδί» απ’ ό,τι το δικό τους; Τόσο κοσμοπολίτικοι έχουν γίνει; Μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση έτυχε να συμπίπτουν και τα δύο συμφέροντα που προαναφέραμε: και το εθνικό, αλλά και το «τοπικιστικό» και δεν είχαν απολύτως κανένα λόγο να πράξουν το αντίθετο. Τόσο μάλλον που ο νυν έπαρχος, όπως θυμάμαι από παλαιότερα, είχε δημιουργήσει και προβλήματα στο χωριό αυτό. Τόσο γρήγορα τα ξεχάσανε και αυτά οι Φοινικιώτες;
Πάντως, θέλω να πιστεύω, ότι στις επικείμενες επαναληπτικές εκλογές οι Φοινικιώτες θα διορθώσουν αυτό το “λάθος” τους και θα ψηφίσουν «το παιδί τους». Και όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και γιατί o Σωκράτης Σπύρος πραγματικά το αξίζει.
kiki isun qe menis gliftis qe kutavaqi tu vangjeli dule kita ta provlimata su giati dhen tha mas zorisis esi meta kolloarthra su na kjsanapsifisome ton harbaci na mas ksepulisi endellos
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ονομα του Σπυρου δεν ανφερεται πουθενα στο κειμενο παρα μονο στην επικεφαλιδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανονικα θα πρεπε να χε σαν τιτλο "χωρις λογια για τον υποωηφιο επαρχο Σωκρατ Σπυρο"
me tin klika pu ehi nbleksi to kallo mss pedhi o sokratis tha ton tromokratun me tus dhiqigorus qe tus dhikastes qe tha mas dhimurgisun qe alla provimata qe mipos qe fonus jafto emis i finiqotes dhen tha ipakusome se afta pu lene i papudhes apo to jorgucati
ΑπάντησηΔιαγραφή