Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Ολόκληρη η συνέντευξη του Πύρρου που αγαπήσαμε, στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ



Δεν θα γίνω κομματόσκυλο, θα παλέψω για τους Ελληνες

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ - ΤΑ ΝΕΑ
Στο τηλέφωνο ακούστηκε αγχωμένος. «Αν προλάβω, θα τα πούμε». Τελικά πρόλαβε. Το βράδυ επέστρεψε από την Αμερική, το επόμενο πρωί συναντηθήκαμε. Η πιτσιρικαρία στο Χαλάνδρι μόλις τον εντόπισε έκανε ουρές για έναν χαιρετισμό. Αυτός είχε μια κουβέντα για κάθε παιδί. Οι μεγάλοι τον φώναζαν και αυτοί μόνο με το μικρό του όνομα. Ο χαιρετισμός τους όμως ήταν πιο μελαγχολικός. «Αχ ρε Πύρρο».


Ποιος ξέρει; Μπορεί να νοσταλγούν τα μετάλλια. Αυτός συνεχίζει να τους κοιτά αισιόδοξα. Μόλις μείναμε μόνοι όμως, ξαναγύρισε στα άγχη του. «Δεν το έχω ξανακάνει». Το τηλέφωνό του χτυπάει ασταμάτητα. Το κλείνει. Οι αντιδράσεις των φίλων του τον έχουν μπερδέψει. Κάποιοι του λένε «μπράβο», κάποιοι του λένε «λάθος». Οι περισσότεροι όμως του λένε «γιατί έμπλεξες;». Παράξενο πράγμα και εμείς οι ψηφοφόροι. Ολο ζητάμε νέα πρόσωπα στην πολιτική κι αν βγει κανείς μπροστά λέμε «τι γυρεύει τώρα αυτός;». Την προηγούμενη φορά που τον συνάντησα, ήταν σε ένα βιβλιοπωλείο, στο Πολιτεία νομίζω, στο Κέντρο – πρέπει να έχει περάσει ένας χρόνος –, ήταν περήφανος για το πτυχίο του. Παιδαγωγική. «Τι να τα κάνεις τα πτυχία στα γεράματα», αστειεύτηκα. «Για να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Τέσσερα παιδιά έχω». Ηταν τόσο σοβαρός που άρχισα να δικαιολογούμαι. «Ε, βέβαια, καλά έκανες». Ο Πύρρος δεν ήταν ποτέ μόνο ένα σακί μυς. Και πώς να ‘ναι; Στην Αλβανία ήταν για κάποιους «ο μπάσταρδος ο Ελληνας» και στην Ελλάδα ήταν για κάποιους άλλους «ο βρωμιάρης ο Αλβανός».

Είναι αλήθεια ότι σε έπιασαν στον ύπνο;
Ναι, κοιμόμουν. Ημουν δηλαδή στην Αμερική και ήταν 5 το πρωί όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Το άκουγα μέσα στον ύπνο μου και λέω «δεν μπορεί, θα κλείσουν». Επέμειναν όμως και τελικά το σήκωσα. Και ήταν ο Βενιζέλος! Μου λέει «βάλε πλάτη για την Ελλάδα». «Με πιάσατε στον ύπνο», του λέω, «πρόεδρε». Σηκώθηκα, πλύθηκα και έκανα έναν καφέ.

Πήρες τηλέφωνο κάποιον φίλο;
Ποιον να πάρεις 5 το πρωί; Η γυναίκα μου ήταν στο αεροπλάνο για την Ελλάδα. Και πήρα την απόφαση τελείως μόνος. Αλλά και τι να έκανα; Δεν γίνεται να καθόμαστε να μας βρίζουνε και να μην αντιδράμε.

Για ποιους λες;
Την προηγούμενη μέρα είχα δει την εκπομπή μιας Αμερικανίδας η οποία είχε έρθει κι εδώ στην Ελλάδα και δεν μπορείς να φανταστείς τι έλεγε. Οτι είμαστε τεμπέληδες, ότι πίνουμε όλη μέρα φραπέ. Τη μια στιγμή θύμωνα και την άλλη ντρεπόμουν. Πήγα στη Γαλλία στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, μετά στην Τουρκία, τα ίδια παντού. Οι αθλητές μας φορούσαν καινούργιες φόρμες, προσφορά του χορηγού μας δηλαδή, και ακούγαμε σχόλια «κρίση κρίση αλλά τα ρούχα ρούχα». Τι θέλανε δηλαδή, να είμαστε με τίποτα σκισμένα; Βέβαια πού να ξέρανε ότι τα παιδιά είναι απλήρωτα έξι μήνες.
Και για να τους μπεις στο μάτι πήγες με τον Βενιζέλο;
Μην αστειεύεσαι. Οταν ακούς όλες αυτές τις ιστορίες περί των αχαΐρευτων Ελλήνων, λες «θα το αλλάξω αυτό». Είχα απομακρυνθεί και από όλη αυτή την προεκλογική ατμόσφαιρα, ήμουνα ανάμεσα σε Ελληνες που νοσταλγούν μόνο τα ωραία της Ελλάδας.
Τον ήξερες τον Βενιζέλο;
Εντάξει, είχαμε μιλήσει αλλά δεν έχουμε κάνει και παρέα.
Φίλους πολιτικούς δεν έχεις;
Οχι. Ούτε ξεχρεώνω κανένα γραμμάτιο…
Την Ομοσπονδία θα την εγκαταλείψεις;
Μου είναι δύσκολο να εγκαταλείψω τα παιδιά. Δεν υπάρχει και ασυμβίβαστο.
Εχεις μαζέψει πιτσιρικάδες, έχω μάθει. Οι μεγάλοι συνταξιοδοτήθηκαν;
Εντάξει, κάποιοι φύγανε, κάποιους τους οδηγήσαμε εμείς στην έξοδο. Ρίξαμε βάρος στα μικρά παιδιά ώστε το 2016 να κάνουμε μια καινούργια αρχή.
Το Λονδίνο το χάσαμε, ε;
Ναι. Για πρώτη φορά από το 1964 η Ελλάδα δεν θα συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς στην άρση βαρών. Στο Ευρωπαϊκό οι γυναίκες βγήκαν έβδομες αντί να βγουν έκτες. Και στους άνδρες αντί να βγούμε έβδομοι βγήκαμε όγδοοι. Το παλέψανε τα παιδιά, αλλά δυστυχώς δεν γίνονται όλα από τη μια μέρα στην άλλη.
Ηταν φούσκα η εθνική μας ομάδα; Παλιά, λέω.
Από ποια άποψη;
Δηλαδή άξιζε η Ελλάδα τόσα μετάλλια;
Στην άρση βαρών; Φυσικά άξιζε. Βοήθησε βέβαια και η συγκυρία. Ηρθαμε δηλαδή πολλά παιδιά από την Αλβανία και τη Ρωσία. Στην Αλβανία υπήρχε ένας μεγάλος γάτος, ήταν και του κόμματος και μας είχε μαζέψει όλους. Τζελίλη, Σαμπάνη, Μήτρου, Κόκκα. Ολοι γεννηθέντες '70, '71, '72.
Εσύ πότε ξεκίνησες τα βάρη;
Από επτάμισι χρονών και όταν ήμουν δώδεκα χρονών κέρδιζα τους εφήβους.
Κακός μαθητής.
Οχι, με άριστα το 10 έβγαλα 8 και κάτι. Πριν μπω στην άρση βαρών, μου άρεσαν τα γράμματα, διάβαζα και εξωσχολικά, μετά βέβαια δεν προλάβαινα.
Ελληνικά ποιος σου έμαθε;
Η γιαγιά η Ελενίτσα. Αυτή με μεγάλωσε μέχρι τα έξι μου. Και αυτή μόνο ελληνικά ήξερε.
Από τη Χειμάρρα η γιαγιά;
Ναι. Μία η ώρα τη νύχτα, της έλεγα «πεινάω» και μου έφερνε τηγανητά αυγά στο κρεβάτι.
Φτώχεια πολλή;
Φτώχεια αλλά στο χωριό είχαμε την ελιά, το λάδι, την κότα, την κατσίκα. Στα Τίρανα όμως ήταν πολύ δύσκολα.
Η Ελενίτσα ήταν η μάνα του πατέρα σου;
Ναι, μια γιαγιά με μαντίλα, με καμπούρα, κουβαλούσε τα ξύλα στην πλάτη της και της είχε μείνει. Χήρα από το '40.
Ο παππούς;
Τον σκότωσαν οι Ιταλοί. Πήγαιναν τότε στα χαρακώματα οι γυναίκες να δώσουν τηγανίτες στους φαντάρους. Κάποιοι μετρούσαν τις τηγανίτες και το κάρφωναν στους Ιταλούς. «Εκεί είναι μόνο δέκα φαντάροι». Ο παππούς μου τα έβαλε με τους προδότες και τον σκότωσαν. Και έμεινε μόνη η Ελενίτσα, με τέσσερα παιδιά. Στο σπίτι της δεν έσβησε ποτέ το καντήλι.
Την άφηναν οι Αλβανοί να έχει εικόνες;
Κοίταξε, στα χωριά δεν μας κυνηγούσαν. Ούτε για τη γλώσσα, ούτε για τη θρησκεία. Εγώ αλβανικά έμαθα όταν πήγα στα Τίρανα. Εκεί απαγορευόταν η ελληνική γλώσσα. Κάποια στιγμή στο σχολείο μού ξέφυγε μια ελληνική λέξη και η δασκάλα φώναξε «πάρτε αυτό το μπάσταρδο από μπροστά μου».
Και πώς αρχίζει το ταξίδι επιστροφής στην Ελλάδα;
Το '90, στο Πανευρωπαϊκό στη Δανία, γνωρίζω τον Σγουρό. Είχαν ξεκινήσει τότε να μπαίνουν οι άνθρωποι στις πρεσβείες. Και του λέω «είμαι από τη Βόρεια Ηπειρο, άμα δεν πειράξουν τις οικογένειες αυτών που μπήκαν στις πρεσβείες, σκοπεύω να έρθω στην Ελλάδα».
Είχε αρχίσει η μεγάλη φυγή;
Ναι, κάποιοι περνάγανε τα σύνορα με τα πόδια. Ο Τζελίλης και ο Μήτρου πέσανε στον παγωμένο Βοϊδομάτη και κολυμπήσανε ενώ τους πυροβολούσαν. Και εμένα βίζα δεν μου δίνανε. Ημουν τότε στη δεκάδα των καλύτερων αθλητών της Αλβανίας και μου λέγανε «εσύ θα παίξεις πολιτικό ρόλο στη μειονότητα, δεν πρέπει να φύγεις». «Εγώ θα γίνω ολυμπιονίκης με τα ελληνικά χρώματα», τους έλεγα. Και μια μέρα που καθόμουνα έξω από την πρεσβεία ακούω «Σπύρος Δήμας». Δεν σηκώνεται κανείς. Ξαναφωνάζουν «Σπύρος Δήμας». «Εγώ», λέω. Και μπαίνω και παίρνω τη βίζα.
Ηταν η βίζα κάποιου άλλου;
Ναι, ενός παιδιού από τους Αγίους Σαράντα. Τον συνάντησα έπειτα από πολλά χρόνια. Είχε καταθέσει τα χαρτιά του, περίμενε δυο-τρεις μέρες, αλλά δεν μπορούσε να περιμένει άλλο και έφυγε.
Και ήρθες δηλαδή στην Ελλάδα ως Σπύρος;
Πήρα ταξί 3 η ώρα τη νύχτα και έφτασα Κακαβιά 7 το πρωί.
Πριν αρχίσεις να μαζεύεις μετάλλια, πώς σου συμπεριφερόταν ο κόσμος;
Ε, για κάποιους ήμουν ο Αλβανός. Στην αρχή με πείραζε, τώρα δεν με ενοχλεί πια. Αυτοί που το λένε είναι ανιστόρητοι. Και όσο με τσιγκλάνε τόσο πιο πολύ δυναμώνω.
Τα αξίζανε όλα αυτά τα μετάλλια που μαζέψαμε;
Από την άρση βαρών τα αξίζανε. Ηταν τιμή μου που είχα στο γυμναστήριο τον Κάχι, τον Βαλέριο, τον Σαμπάνη, τον Τζελίλη, τον Μήτρου, τον Κόκα. Παιδιά που δίνανε την ψυχή τους.
Μπορείς όμως να κάνεις πρωταθλητισμό και να μην έχεις σχέση με ουσίες;
Υπάρχουν ουσίες απαγορευμένες και υπάρχουν και επιτρεπόμενες. Διαλέγεις και παίρνεις. Αμα είσαι άλογο κούρσας, δεν έχεις ανάγκη από απαγορευμένες ουσίες.
Υπήρξε ένας μεγαλοϊδεατισμός πάντως. Δηλαδή, ενώ είμαστε μια χώρα 10 εκατομμυρίων, ξαφνικά θέλαμε να παίρνουμε παντού μετάλλια.
Ναι, και όταν δεν έχεις καν σχολικό αθλητισμό, δεν μπορείς να παίρνεις τόσα μετάλλια. Ηταν μια υπερβολή.
Δέχεσαι δηλαδή ότι είχαμε μια φούσκα αλλά εξαιρείς την άρση βαρών;
Μα όταν ήρθα στο Ολυμπιακό Στάδιο το 1991, οι μόνοι που κάνανε προπόνηση πρωί - απόγευμα ήταν η άρση βαρών. Αλλοι αθλητές ξυπνούσαν στις 12, πίνανε το καφεδάκι τους, παίζανε το τάβλι τους και πήγαιναν στην προπόνηση για καμιά ωρίτσα.
Σου είχαν προτείνει ξανά να είσαι υποψήφιος;
Μου το είχαν πει και το 2000 και το 2008.
Πάντα το ΠΑΣΟΚ;
Οχι, κι από άλλα κόμματα.
Και τι άλλαξε όμως και ξαφνικά κατεβαίνεις;
Κοίταξε, τον τελευταίο καιρό αισθανόμουν σαν το άλογο που φέρνει βόλτα γύρω από τον εαυτό του. Είχα καταντήσει γραφικός, έβγαινα στις συνεντεύξεις και έλεγα θα γίνει αυτό, θα γίνει εκείνο και δεν γινόταν τίποτα. Ε, τώρα θα πάρω εγώ την ευθύνη. Να δω γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αυτά που όλοι λέμε ότι πρέπει να κάνουμε. Δεν θα αλλάξουν τα πράγματα λέγοντας «οι πολιτικοί είναι άχρηστοι».
Εσύ έχεις κάποια ερμηνεία για τις αδυναμίες μας.
Εγώ πιστεύω στην πολλή δουλειά. Οι Ελληνες γιατί μεγαλουργούν στην Αμερική; Γιατί υπάρχει σχέδιο. Υπάρχουν κανόνες, νόμοι, γι' αυτό μεγαλουργούν. Κι εκεί κλέβουν, αλλά εκεί υπάρχει τιμωρία.
Ενας, στην «Αυγή» μάλιστα, έγραψε ότι μετά που πήρες τα μετάλλια σύχναζες μονίμως στα μπουζούκια.
Δεν νομίζω. Εντάξει, καμιά φορά έπαιρνα την παρέα και πηγαίναμε στον φίλο μου, τον Αντώνη Ρέμο. Αλλά δεν είμαι των μπουζουκιών. Φέτος πήγα μία φορά και πέρυσι άλλη μία.
Τι θα κάνεις στη Βουλή;
Είναι ένα δύσκολο ερώτημα.
Εχεις αποφασίσει να χειροκροτείς μόνο τον Βενιζέλο;
Οχι. Ο ρόλος του «yes man» δεν μου ταιριάζει.
Δεν είσαι ΠΑΣΟΚ;
Το είπα και στην πρώτη δήλωση που έκανα στο Protagon. Δεν σκοπεύω να γίνω κομματόσκυλο. Θα παλέψω για όλους τους Ελληνες.
Τι γνώμη έχεις για τον Σαμαρά;
Εγώ πάντα λέω ότι τους ανθρώπους πρέπει να τους δούμε και μετά να τους κρίνουμε. Και τον Σαμαρά και τον Δήμα και τον Βενιζέλο.
Τα παιδιά τι σου είπαν; Πόσο είναι τώρα;
Η μεγάλη μου είναι 17, ο πρώτος γιος μου είναι 14, η κόρη μου είναι 12 και το λουκουμάκι (σ.σ.: ο δεύτερος γιος του) είναι 3.
Τέσσερα παιδιά με την ίδια γυναίκα;
Με την ίδια γυναίκα που την έχω παντρευτεί δύο φορές. Μια με πολιτικό και μια με θρησκευτικό.

Τα μεγάλα παιδιά δεν σου είπαν «πού μπλέκεις, ρε πατέρα;»;
Εντάξει, τα παιδιά ούτε με την Ομοσπονδία θέλανε να ασχοληθώ ούτε με την πολιτική. Θέλουν τον πατέρα τους σπίτι, να κάνουμε πράγματα σαν οικογένεια, να πηγαίνουμε διακοπές. Η μεγάλη μου κόρη έφτασε 10 χρονών για να με δει στο σπίτι.
Τον Στρατό θα τον εγκαταλείψεις;
Το πρωί παραιτήθηκα. Θα γινόμουν αντισυνταγματάρχης σε κάνα μήνα.
Κάποιοι λένε ότι πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε αξιωματικούς τους ολυμπιονίκες.
Ναι, και εγώ συμφωνώ. Ηταν μεγάλη μου τιμή το ότι ήμουν στις Ενοπλες Δυνάμεις, αλλά θυμίζει λίγο ανατολικό μπλοκ. Εγώ πιστεύω ότι ένας ολυμπιονίκης έχει πιο πολλά να δώσει στην παιδεία. Να παίρνει σβάρνα τα σχολεία και να μιλάει στα παιδιά για τον αθλητισμό. Και εδώ δουλειά δηλαδή, όχι μόστρα.


http://borioipirotika.blogspot.com/2012/05/blog-post_6892.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου