Τις τελευταίες μέρες πριν τις δημοτικές εκλογές της 8ης Μαΐου, την περίοδο όπου το πολιτικό θερμόμετρο όσο πάει και ανεβαίνει, γινόμαστε μάρτυρες παράλληλα και των απροκάλυπτων μεροληπτικών παρεμβάσεων ελλαδικών παραγόντων υπέρ της μίας πλευράς στην περιοχή της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, ρίχνοντας την άλλη στο πυρ το εξώτερον, ως "προδοτική".
Αρνητικός πρωταγωνιστής δεν είναι άλλος από τον Γενικό Πρόξενο της Ελλάδας στο Αργυρόκαστρο Ιωάννης Ριζόπουλος, τον οποίο το εθνικό κέντρο τον διόρισε εκεί ώστε να εκπροσωπεί τα συμφέροντα της πατρίδας, να προστατεύει τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό και να αποτελεί εγγύηση για την ενότητα του.
Με την εδώ θητεία του κατ' αρχάς έγινε ο φόβος και ο τρόμος των ηλικιωμένων ομογενών. Τώρα επιδιώκει να γίνει ο διώκτης των Βορειοηπειρωτών όλων των ηλικιών, εφόσον δεν υπακούν στις καθαρά κομματικές και καθόλου εθνικές προσταγές.
Μήνες τώρα οι προπαγανδιστές του PBDNJ προσπαθούν να προβάλλουν τις συναντήσεις με αξιωματούχους της ελληνικής κυβέρνησης ή με μέλη της Βουλής των Ελλήνων ως στήριξη του “Εθνικού κέντρου”. Αυτή τη βοήθεια σπεύδει να τους την προσφέρει απλόχερα σε κάθε ευκαιρία και ο Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ιωαννίνων Μιχάλης Παντούλας.
Τι σημαίνει όμως “Εθνικό κέντρο” και πως μπορεί να ερμηνευθεί;
Πρόκειται για μία αξία σταθερή στην πολιτική της γραμμή ή την μεταφράζουμε όπως μας συμφέρει ανά εποχιακή - κομματική συγκυρία;
Κάτι τέτοιες στιγμές δεν μπορεί να μην ανατρέξει η μνήμη μας όχι πολύ πίσω, μόλις τρία χρόνια πριν και στον τότε Υφυπουργό Εξωτερικών, αρμόδιο για θέματα Ελλήνων του εξωτερικού Θεόδωρο Κασσίμη.
Ήταν οι δύο χρονιές το 2008 και το 2009, που ο κ. Κασσίμης επισκεπτόταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τη Βόρειο Ήπειρο, τόσες φορές όσες κανένας άλλος εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης.
Θυμόμαστε μάλιστα το Φεβρουάριο του 2008, όταν είχε καλέσει όλους τους νυν και πρώην (για τότε) αντιπροσώπους, τοπικούς και κοινοβουλευτικούς, της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας απ ' όλους τους πολιτικούς χώρους, με σκοπό να χαραχθεί μία ενιαία γραμμή πάνω στο Βορειοηπειρωτικό. Από εκείνη την ημέρα φάνηκαν οι διαθέσεις του κατεστημένου στο χώρο μας όταν δέχθηκε ουσιαστικά την αμφισβήτηση από ηγετικό στέλεχος της Ομόνοιας (το οποίο σήμερα είναι μία θέση πιο κάτω στην ιεραρχία της), ύστερα από τηλεφωνικές οδηγίες που πήρε από Βουλευτή του ΠΑΣΟΚ (αντιπολίτευση).
Ο “σεβασμός” τους στο Εθνικό Κέντρο φάνηκε ακόμα περισσότερο όταν ο Θεόδωρος Κασσίμης ξεκίνησε μία προσπάθεια για αναδιοργάνωση της Ομόνοιας, με σκοπό τη διεξαγωγή ανοικτών διαδικασιών από τη βάση. Από την εδώ πλευρά παρουσιάστηκαν μύριες δικαιολογίες και κολλήματα για να καθυστερήσουν και τελικά να ματαιώσουν την εκλογή των αντιπροσώπων μας από το λαό.
Από την άλλη συνέβαλε και το ότι ο Υφυπουργός είχε στο “βορειοηπειρωτικό επιτελείο” του άτομα πιστά στο καθεστώς Ντούλε.
Από τη μία η κλίκα τον αμφισβητούσε και από την άλλη κατάφερε να τοποθετήσει έμπιστα άτομα της στο περιβάλλον του. Αργότερα σίγουρα θα κατάλαβε τι ακριβώς συνέβαινε.
Το αποκορύφωμα ήταν το Μάιο του 2009 όταν ο Ντούλες αποφάσισε και διέταξε να μετατραπεί η Ομόνοια σε άβουλο όργανο – βιτρίνα του ΚΕΑΔ, το οποίο με τη σειρά του γινόταν υποκατάστημα του αλβανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Ο κ. Κασσίμης λογικό ήταν τότε να απορήσει και να θελήσει να ενημερωθεί για αυτή την αυθαιρεσία που προσέβαλλε την ιστορία της Ομόνοιας, χωρίς όμως ποτέ να εκφραστεί δημόσια, αλλά πάντα σε εσωτερικό πλαίσιο, ώστε να μη διαδοθεί εικόνα διχασμού στις τάξεις του Ελληνισμού.
Τι το θελε και το' κανε;
Τα κοράκια της κλίκας έπεσαν πάνω στον Έλληνα Υφυπουργό Εξωτερικών (ο οποίος ήταν και ο κύριος εκφραστής του Εθνικού Κέντρου για το Βορειοηπειρωτικό ), υποστηρίζοντας εξαγριωμένοι δεξιά και αριστερά:
“τι δουλειά έχει ο Κασσίμης να ανακατεύεται με τα εσωτερικά της μειονότητας;”
Πρώτος και καλύτερος ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός (κουμπάρος του Ντούλε) ο οποίος έγραφε στην “Καθημερινή” για τον κύριο Κασσίμη εκείνες τις μέρες:
“...Παρενέβη όχι μόνο ανοίκεια, αλλά και αντιδεοντολογικά. Το ΚΕΑΔ είναι κόμμα της αλβανικής Βουλής και όχι ομογενειακή οργάνωση. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι προκάλεσε εθνική ζημιά. Το ΚΕΑΔ επιβίωσε, επειδή αντιστάθηκε στον ελληνικό και στον αλβανικό κομματισμό. Ο Θ. Κασσίμης άσκησε εκβιαστικές πιέσεις και υποδαύλισε τον κομματισμό, προκαλώντας ρήγματα στην ενότητα της μειονότητας...”
Σήμερα, δύο χρόνια μετά, τα διαβάζουμε αυτά και γελάμε.
Τότε δεν υπήρχε εθνικό κέντρο αλλά προσωπικές παρεμβάσεις, τώρα όμως...
Τι κι αν ήρθε ο άνθρωπος τόσες φορές εδώ; τι κι αν ενδιαφέρθηκε;
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είχε σημασία για τους “αποκλειστικούς” νταβατζήδες.
Ο κ. Κασσίμης απάντησε αμέσως σε αυτό το κακοηθέστατο άρθρο, γράφοντας μεταξύ άλλων:
“...Θα ήθελα, πάντως, να επισημάνω ότι ασχολούμαι μόνον με την εθνική μειονότητα και όχι με τα αλβανικά πολιτικά κόμματα. Αν είχε ρωτήσει έστω και δύο ομογενείς –και όχι μόνον έναν– ο κ. Λυγερός, θα είχε διαπιστώσει ότι ενώ πολλές φορές προκλήθηκα να εκφέρω άποψη για την πολιτική έκφραση της μειονότητας, αρνήθηκα, πάντοτε κατηγορηματικά...”
Θόδωρε Κασσίμη πόσο επίκαιρος είσαι σήμερα!
Τελικά μόνο εσύ δεν είχες δικαίωμα να “ανακατευτείς” στα εσωτερικά της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου