Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός απαιτεί Βορειοηπειρωτική πολιτική

-του εκδότη Θ. Βεζιάνη-
Είναι γεγονός πως μετά τον διαμελισμό της  Ηπείρου το 1913-14, το βόρειο τμήμα της προσήλθε στην αλβανική επικράτεια. Απ’ εδώ και πέρα αλλάζουν τα πράγματα. Έχουμε νέες ονομασίες, Βόρειο Ήπειρο και Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, ο οποίος έχει τα προβλήματά του, τα οποία δεν είναι πια τα ίδια με της άλλης Ηπείρου ή των Ελλαδιτών γενικότερα.
Ως εθνική  πολιτική, κατεξοχήν, είναι η ίδια, αλλά η πολιτική του κράτους της Ελλάδας με αυτή των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, όχι μόνον αλλάζει, αλλά πολλές φορές έρχεται και σε σύγκρουση.
Και ας το διευκρινίσουμε αυτό με ιστορικά γεγονότα :  Το 1914 ο Βενιζέλος, Πρωθυπουργός της Ελλάδος, βλέποντας πως απειλούνται τα συμφέροντα της χώρας του, θυσίασε το βόρειο τμήμα της Ηπείρου, για να πάρει τα νησιά του Αιγαίου. Αυτά ήταν συμφέροντα του κράτους Ελλάδα.

Οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες είπαν όχι. Ξεσηκώθηκαν σε πόλεμο στον γνωστό Αυτονομιακό Αγώνα, γιατί τα συμφέροντά τους και η πολιτική τους δεν ήταν η διχοτόμηση της Ηπείρου.
Φούντωσε ο αγώνας για να μείνει ενιαία η Ήπειρος, οργανώθηκαν ολάκερες τσέτες, όπως αυτή του Σπύρου Ζέρβα στο Πωγώνι, Κολοβαίων στην Άνω Δερόπολη, Σπύρου Σπυρομήλιου στη Χιμάρα, Θύμιου Λιόλη, Παπά- Ντρέα στο Βούρκο και αλλού.
Μεγάλες και αιματηρές μάχες με πολλούς νεκρούς, όπως ο γνωστός ήρωας Λάμπρος Μπερούκας από το Χλωμό, ο Κωνσταντίνος Μάστορας και Κωνσταντίνος Δήμουλας από την Τσιάτιστα και πάρα πολλοί άλλοι. Όλοι αυτοί
άκουσαν τη φωνή της ιδιαίτερης πατρίδας τους, της Β. Ηπείρου, υπερασπίζοντας τα συμφέροντά της.

Με το  εθνικό κέντρο τι γινόταν ;  Η κόντρα αυξήθηκε. Έφτασαν σε σημείο κάτω από τη Βόδριστα, στη Δερόπολη, οι εξεγερμένοι Βορειοηπειρώτες να βρίσκονται ανάμεσα σε δυο πυρά. Από τη μια οι Αλβανοί , που ήθελαν να οριοθετήσουν το χώρο που τους έδωσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις κι από την άλλη ο κυβερνητικός στρατός της Ελλάδος, που ήθελε να σταματήσει η αντίσταση, γιατί είχε υπογραφτεί η συμφωνία.  Για, λοιπόν, δυο πολιτικές.
Και χάριν  στην κατεξοχήν Βορειοηπειρωτική πολιτική που είχαν οι Βορειοηπειρώτες δεν σταμάτησαν τον αγώνα τους μέχρι στο σημείο που ανάγκασαν τις Μεγάλες Δυνάμεις να υπογράψουν Πρωτόκολλο στην Κέρκυρα στις 17 Μαΐου 1914.
Εάν δεν υπήρχε Βορειοηπειρωτική πολιτική, δεν θα υπήρχε τίποτα απ’ αυτά.  Δεν θέλουμε  να πούμε πως η ελληνική με την βορειοηπειρωτική πολιτική  είναι εχθρικές, όχι, γιατί τις  ενώνει η εθνική πολιτική, όμως  έρχονται σε αντίθεση, όταν θίγονται ζωτικά συμφέροντα.

Συνεχίζοντας  τη ροή των γεγονότων στο διάβα των χρόνων, βλέπουμε πως πάντα οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες είχαν τη δική τους πολιτική, την Βορειοηπειρωτική.
Στο δεύτερο ήμισυ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ελλάδα σπαράζονταν από τον εμφύλιο ανάμεσα ΕΑΜ και ΕΔΕΣ, η βορειοηπειρωτική πολιτική έσωσε το λαό της απ’ τον αφανισμό, που τα προεόρτια ήταν το μακελειό της Γλύνας, πολιτική που δεν είχε καμιά σχέση με την ελληνική.

Με τη  λήξη του πολέμου αυτού, εγκαθίσταται το πιο άγριο κατασκεύασμα, η κομμουνιστική δικτατορία. Και η τυραννία αυτή καλοκάθισε για μισό αιώνα στην Αλβανία. Οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες ορκίστηκαν από την αρχή να μη πάψουν τον αγώνα τους. Επίσημη ορκωμοσία έγινε στην εκκλησία της Γλύνας παρουσία του Προέδρου της ΜΑΒΗ κ. Βασίλη Σαχίνη το 1942, στην Πολύτσανη, στη Χιμάρα και αλλού.
Και η γενική ψήφος ενάντια στον κομμουνισμό, στις 2 Δεκέμβρη 1945 στη Χιμάρα, ήταν μια άλλη τολμηρή ένδειξη αντίστασης.
Υπερασπιζόμενοι την ελευθερία, την πατρίδα τους, την Βορειοηπειρωτική πολιτική, εκατοντάδες και χιλιάδες Έλληνες Βορειοηπειρώτες έδωσαν και τη ζωή τους ακόμη υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Θα πρέπει να μνημονεύουμε με εκτίμηση τα ονόματα: Ολάκερη την οικογένεια Λαμποβιτιάδη (τον Γρηγόρη, τη σύζυγό του Μαρία, τον γιο του Γιώργο), τον Θ. Λαζάκη, Μ. Βράνο, Θ. Γκίκα, Μηνά Πάρα, Α. Ανδριάδη, Αρ. Χαρμπάτση, Α. Γκουβέλη, Αλεξάνδρα Ζαχάρη, Αθηνά Σκεύη, Αθηνά Καλέγια και εκατοντάδες άλλοι. 
Όπως βλέπουμε, τα στοιχεία αυτά συνθέτουν την έντονη Βορειοηπειρωτική πολιτική. Όταν μερικοί Ελλαδίτες ηγέτες αποκαλούσαν τότε πρότυπο την κομμουνιστική Αλβανία, οι Έλληνες στο χώρο αυτό σήκωναν το σταυρό της θυσίας σ’ έναν άλλο Γολγοθά, στις φυλακές και στις εξορίες.

Επιτέλους  πέφτει ο κομμουνισμός και στην Αλβανία το 1990. Φύσηξε κάποιος αέρας ελευθερίας.
Οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες προβληματίζονται για την τύχη του τόπου τους. Μερικοί θαρραλέοι  αποφασίζουν να κάνουν πράξη το όνειρο για ελληνική οργάνωση νόμιμη. Και έτσι στις 11 Γενάρη 1991 ιδρύουν στη Δερβιτσάνη την Δ.Ε.Ε.Ε.Μ. «Ομόνοια». 
Γίνεται το πρώτο μεγάλο συλλαλητήριο στους Γεωργουτσάτες, στις 28 Φεβρουαρίου 1991, με κύριο σύνθημα «Έλληνες ενωμένοι αγωνιστείτε», το οποίο αντήχησε, ύστερα από 50 χρόνια κομμουνιστικής τυραννίας, σ’ όλη την κοιλάδα του Δρίνου . 
Το να  ενθυμούμαστε και να γιορτάζουμε τα επιτεύγματα των αγώνων μας και μάλιστα  μεγαλοπρεπώς, από τη μία δείχνουμε τη  συνέχεια του κοινού αγώνα μας κι από την άλλη καλλιεργούμε το ελληνικό πνεύμα με βάση  προτύπων.

Συνεχίζοντας για την πορεία της οργάνωσης αυτής τονίζουμε πως σε αφάνταστο χρόνο η Ομόνοια γίνεται δύναμη και κυρίαρχη, μπορούμε να πούμε, στο χώρο της Ελληνικής Κοινότητας. 
Γίνονται εκλογές και βγαίνουν 5 βουλευτές με εκπληκτική πλειοψηφία. Το μεγάλο αυτό επίτευγμα των Ελλήνων, το να έχουν νόμιμη πολιτική οργάνωση προχωρεί. Τον Μάρτιο του 1993, επί προεδρίας Κυριαζάτη, γίνεται το περίφημο Ψήφισμα Aιτημάτων, το οποίο κυκλοφόρησε παντού σ’ όλο τον κόσμο. Αυτό το σημείο, αυτή η χρονική περίοδος χαρακτηρίζεται από μια έντονη Βορειοηπειρωτική πολιτική. Χειρίστηκε σωστά με αποστάσεις, ανάλογα των προβλημάτων, με τα Τίρανα και την Αθήνα. 

Όμως αυτή η θεαματική άνοδος της Ομόνοιας ενόχλησε πολλά κέντρα. Ο Gazi Dede, Πρόεδρος Ασφάλειας Αλβανίας, μη μπορώντας να απαλλαγεί από την κομμουνιστική νοοτροπία, θεώρησε τους πάντες τριγύρω εχθρούς και την Ομόνοια αποσταθεροποιητικό στοιχείο, η οποία - όπως είπε - κάνει κράτος μέσα στο κράτος, θέλει αυτονομία και άλλα τέτοια…  Σ’ αυτά  τα πλαίσια γίνεται η περιβόητη  σύλληψη της ηγεσίας της Ομόνοιας στις 18 Απριλίου 1994, στην καταραμένη νύχτα «του Αγίου Βαρθολομαίου», που σήκωσαν μεσάνυχτα από τον ύπνο εκατοντάδες Έλληνες και τους έστειλαν στα ανακριτήρια και στα μεσαιωνικά μπουντρούμια. 

Τα 5 ηγετικά  στελέχη του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, Βεζιάνης, Παπαχρήστος, Μάρτος, Κυριακού, Σύρμος, μπροστά στη στημένη δίκη παρωδία και την προβλεπόμενη θανατική ποινή στις 15 Αυγούστου 1994, απάντησαν : 
« Βρισκόμαστε στο εδώλιο του κατηγορουμένου, μόνον και μόνον γιατί είμαστε Έλληνες».   Ταράχτηκε το Πανελλήνιο, η Ευρώπη και η Αμερική στηρίζοντας άμεσα την Ομόνοια.
Σ’ αυτή τη φάση βλέπουμε να ταυτίζονται, τουλάχιστον στην περίοδο της φυλάκισης οι δύο πολιτικές, των Βορειοηπειρωτών με αυτή της Ελλάδος.

Όταν προς  τιμή των 5 η ΠΟΑΚΑ οργάνωσε  Συνέδριο στην Ουάσιγκτον Αμερικής, ο σύμβουλος του Κλίντον κ. Σίφτερ είπε : « Και εκατομμύρια να πληρώνατε, δεν θα μπορούσατε να κάνατε τόσο μεγάλη προβολή της ελληνικής κοινότητας στη Β. Ήπειρο, πράγμα που σας έκανε «δώρο» η αλβανική κυβέρνηση». Τα τελευταία  χρόνια, όμως, μετά τη Δίκη των 5, τα πράγματα άλλαξαν, ξεφεύγοντας από το πρόγραμμα και τους στόχους της ίδρυσης της Ομόνοιας. Μέχρι αυτή την περίοδο η Ομόνοια αποτελούσε το κέντρο της εθνικής μας πολιτικής και το ΚΕΑΔ, που η Ομόνοια ίδρυσε, προέκταση, για να πετύχει ότι δεν μπορούσε με την οργάνωση.

Οι ηγέτες της Ομόνοιας και του ΚΕΑΔ, στη συνέχεια, μεταθέτουν το κέντρο της εθνικής μας πολιτικής από την Ομόνοια στο ΚΕΑΔ παραλύοντας έτσι, σιγά - σιγά την Ομόνοια. Και για να μπορέσουν να επωφεληθούν ακόμα περισσότερο από το καλό όνομα της Ομόνοιας, βάζουν μια παύλα ανάμεσα στα δύο και το κάνουν αυθαίρετα ένα (Ομόνοια - ΚΕΑΔ.), πράγμα απαράδεχτο. Δεν μπορεί να ενωθεί μια ελληνική οργάνωση με ένα παναλβανικό κόμμα. Στη συνέχεια ο συνδυασμός αυτός ΚΕΑΔ-Ομόνοια ξεκόβεται τελείως από το λαό, κάνει πέρα τα στελέχη της Ομόνοιας, καταργεί τις δημοκρατικές εκλογές από τη βάση, από τον κόσμο, συγκεντρώνει διορισμένους ανθρώπους και αυτές τις θεωρεί εκλογές. Οι διαμαρτυρίες γι’ αυτή την κατάσταση, κι από μέλη του Γενικού Συμβουλίου μάλιστα, είναι έντονες.

Φτάσαν μέχρι εκεί που εφέτος οι νυν ηγέτες της Ομόνοιας γιόρτασαν την ίδρυση της Ομόνοιας χωρίς τους ιδρυτές, χωρίς τους πρώτους Προέδρους, βουλευτές κλπ. Δείχνει, έτσι, ανοιχτά, πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει για τα καλά από την Βορειοηπειρωτική πολιτική πληγώνοντας και πάλι βαριά την Ομόνοια, πράγμα που τέτοιο δικαίωμα δεν έχουν.   Σε σχέση με τα τελευταία γεγονότα μετά από τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2009 στην Αλβανία, αλήθεια ο Ελληνισμός μας υπέστη ένα βαρύ πλήγμα για πολλούς λόγους και μια διάσπαση χωρίς προηγούμενο. 

Όλα αυτά, όμως,  θα ξεπεραστούν αρκεί να έχομε όραμα και στόχους.
Τον Αύγουστο του 2009 το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ηπειρωτών με Πρόεδρο τον
κ. Χρυσόστομο Δήμου, μαζί με τον  Πρόεδρο Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αμερικής και Πρόεδρο  εθνικών θεμάτων κ. Μενέλαο Τζέλιο, σε συνάντηση με Έλληνες Βορειοηπειρώτες, αφού συζητήθηκε η κατάσταση, βγήκε κάποιο πόρισμα όπως :
· Ίδρυση ελληνικού κόμματος.
· Αναδιοργάνωση της Ομόνοιας με δημοκρατικές εκλογές από τη βάση.
· Ανεξάρτητη πολιτική, που σημαίνει όχι σε προεκλογικές συμμαχίες, ούτε στην ένταξη σε αλβανικά κόμματα.
· Ενεργοποίηση των Βορειοηπειρωτών στην Ελλάδα. 
  
Και το Κόμμα των Ελλήνων έγινε πραγματικότητα, ως αναγκαιότητα του καιρού, ως ανάγκη αλλαγής της πολύχρονης γνωστής κατάστασης, ως ανάγκη ν’ αποκτήσουμε, επιτέλους, και εμείς οι Έλληνες δικό μας κόμμα.
Πηγή: http://toorama.blogspot.com