Όταν ο Αχμέτ Ζόγκου το 1933, απαγόρευσε την εκμάθηση της Ελληνικής Γλώσσας, στα χωριά της Ελληνικής Μειονότητας και αντικαθιστούσε τους Έλληνες δασκάλους με Αλβανούς, ο Μιχάλης Μαγκλάρας ήταν δημογέροντας στο χωριό Βοδίνο.
Ήταν περίοδο που οι δημογέροντες μάζευαν κρυφά υπογραφές διαμαρτυρίας για το δικαστήριο της Χάγης. Οι αλβανικές αρχές έπρεπε να δικαιολογήσουν αυτή την πράξη παίρνοντας την συγκατάθεση των δημογερόντων.
Έτσι μια μέρα η τοπική διοίκηση (nenprefektura) με κέντρο στο Γεωργουτσάτι, κάλεσε τον Μιχάλη για να υπογράψει ότι ήταν σύμφωνος με τη διδασκαλία της Αλβανικής Γλώσσας.
Ο Μιχάλης τους απαντά: «Έχω έξι παιδιά και με τα δικά μου χέρια δεν μπορώ να αρνηθώ τη μητρική μου γλώσσα..».
Ο αστυνόμος άρχισε να του κάνει πίεση βγάζοντας και το περίστροφο, ενώ ταυτόχρονα και ο Μιχάλης έβγαλε το μαχαίρι του.
Στον πάνω όροφο ήταν το γραφείο του δικηγόρου Μπούκα, ο οποίος άκουσε όλη τη συμπλοκή και ενημέρωσε το ελληνικό προξενείο στο Αργυρόκαστρο για ότι συνέβη.
Το γεγονός ακούστηκε σε όλο τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, δίνοντας έτσι παράδειγμα αυτοθυσίας και θάρρους για τη συνέχεια του αγώνα τους για το σχολικό ζήτημα.
Το Προξενείο επέδωσε επαίνους γι’ αυτή την πράξη. Μάλιστα, αργότερα έδωσε και υποτροφία στο μεγαλύτερο παιδί του Μιχάλη, το Βαγγέλη για να σπουδάσει στο γυμνάσιο της Βοστίνας (Πωγωνιανής) το 1934. Εκεί ο Βαγγέλης γνωρίστηκε και με τον κ. Κάρολο Παπούλια, ο οποίος φοιτούσε και εκείνος στο ίδιο γυμνάσιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου