Έχασε την Ιθάκη της η γενιά μας...

Ημερολόγιο:

Μετά τη δολοφονία του Αριστοτέλη και την αδράνεια της Βορειοηπειρωτικής κοινότητας, οι προσδοκίες μου απ' αυτή δεν είναι και πολλές. Μια τόσο μικρή κοινότητα με τόσα πολλά Φροϊδικά κόμπλεξ και ανά καιρούς, κατώτερη των περιστάσεων. Ο Δροπολίτης θα πρέπει να είναι ο κομμουνιστής, ο Χιμαραίος είναι κάποιος που τον θέλουμε μεν στον αγώνα μας, αλλά δεν τον θεωρούμε και πολύ "Έλληνα" βρε αδερφέ, ο Βουρκάρης θα πρέπει να είναι αμόρφωτος - μα ναι μας το λέγαν οι δικοί μας... Ασυνάρτητες εθιμικές σκέψεις ενός λαού που αργοπεθαίνει.

Λένε, πως η συλλογική ευθύνη είναι φασιστικής αντιλήψεως. Λέω, πως στις εποχές της αστικής δημοκρατίας με κατοχυρωμένο το δικαίωμα ψήφου, είναι συλλογική η ευθύνη του κάθε λαού για τη μοίρα του. Η ευθύνη έγκειται όχι μόνο στην πράξη (π.χ. υπερψήφιση) αλλά κυρίως στην αδράνεια (αποχή), αυτή η τελευταία είναι που μαστίζει το χώρο μας.

Πριν δυο ημέρες βάδιζα στην καταρρακωμένη Ελληνική πρωτεύουσα, που σαν άλλος πρεζάκιας αναμένει μέρα με τη μέρα την επόμενη δόση από την Ευρώπη, για να βγάλει το μήνα. Η πλατεία Συντάγματος πλημμύριζε από κόσμο. Κάπου στο κέντρο της, αντιλήφθηκα μια αμάδα νέων ντυμένων στα κιτρινόμαυρα, όχι δεν ήταν αεκτζίδες, ήταν Έλληνες Πόντιοι, οι οποίοι εν όψη της σημερινής (19/5) επετείου από την Γενοκτονία του λαού τους είχαν ανοίξει ενημερωτικό περίπτερο, ευγενικά πρόσωπα μοίραζαν φυλλάδια στους Αθηναίους, ώστε να μην ξεχάσει κανείς τις Τουρκικές κτηνωδίες που τελέστηκαν ενάντια στον Ελληνισμό του Πόντου, όχι με ρεβανσιστική χροιά, αλλά ως μια επέτειο μνήμης.Τραγούδια, σημαίες... Πήρα το φυλλάδιο και προχώρησα.

Γυρίζοντας σπίτι και ανοίγοντας τον υπολογιστή διαπίστωσα πως ο μήνας είχε 17 και ήταν η Επέτειος της υπογραφής του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας ως επικύρωση της Αυτονομίας της πατρίδας μου. Τότε διαπίστωσα πως ενώ οι Πόντιοι έκαναν 3ήμερες εκδηλώσεις προ Επετείου, οι Βορειοηπειρωτικές οργανώσεις δεν τίμησαν ούτε την ημέρα της Επετείου, καμία σημαία, καμία δράση... τίποτα. Και ο μήνας έχει 9 που λέει και το άσμα (όχι 17).

Ενώ ο άνθρωπος έχει φτάσει στο φεγγάρι (συνηθισμένη έκφραση, αλλά τόσο ορθή) και λαοί ανά τον κόσμο κερδίζουν την ελευθερία τους, εμείς περιμένουμε κάποιους παπάδες (με όλο το σεβασμό προς τον κλήρο) να κάνουν κανένα τρισάγιο στις επετείους μας, όπως κάνουν στους πεθαμένους - « και αφού είμαστε στη Μητρόπολη βρε αδερφές ας κάνουμε και ένα βάδην μέχρι το Σύνταγμα, να βάλουμε κανένα στεφάνι» - «και μετά καφέ έτσι;!» - «Ναι, ναι! κάθισε και θα βρεθούμε, θα σου τηλεφωνήσω πάλι.»

Στην καλύτερη, στο Δελβινάκι, θα πούμε και τα συνθήματά μας, εν είδει group therapy 50-100 ατόμων, «θα ξεθυμάνουμε βρε αδερφέ, ο χου...» «μετά θα πεταχτούμε και απ' τα Γιάννενα στη λίμνη, να φάμε κάτι» - «στο είπα πρέπει να κάνουμε κάτι για την πατρίδα.»

Χάθηκε η γενιά μας... σε καφέδες, τσιγάρα και ατέρμονες συζητήσεις, σε κοπές πίτας και φτηνιάρικα κρασιά, σε εσωστρέφειες και σχολιασμούς έναντι τρίτων, σε βουλευτικά γραφεία πουλώντας λίγο πατρίδα, από αδέξιους δεξιούς και σοσια-ληστές, σε συλλόγους και αδελφότητες, σε στείρες κριτικές και μια εθελούσια περιθωριοποίηση, από πατριώτες του φέϊσμπουκ και απόψεις του καναπέ, από επαγγελματίες Βορειοηπειρώτες και ρομαντικούς "παρατηρητές" που νομίζουν ότι θα αλλάξουν κάτι...

...αλλά το ξέρω, η Ιθάκη θα βρεθεί και πάλι!

ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ για borioipirotika.blogspot.com

Τυχόν ομοιότητες με πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις είναι όλως τυχαίες και συμπτωματικές.