Περι παραφροσύνης....

Περι παραφροσύνης.... :






Ύστερα από λίγες μέρες,στο Άγιον Όρος, έναςασκητής μεσοπάλαβος,έξαλλος, σκαρφαλωμένοςσε μια σπηλιά απάνω απότη θάλασσα, μου 'πε έναλόγο και με αποστόμωσε.
-Έχασες το μυαλό σου,δυστυχισμένε, του 'πα γιανα τον πειράξω.
Κι αυτός γέλασε:
-Έδωκα το μυαλό μου, είπε,και πήρα το Θεό. Πάει ναπει: έδωκα μια κάλπικηπεντάρα κι αγόρασα τονΠαράδεισο. Τι λες, τέκνονμου, ψώνισα καβαλάρης;
Σώπασε μια στιγμή, και σελίγο:
-Να σου πω και τούτο, γιανα ξέρεις, είπε. Μια φοράήταν ένας μεγάλοςβασιλιάς, όμορφος, φαγάς,γλεντζές, με 365 γυναίκεςστο χαρέμι του. Κάποτεπήγε σ' ένα μοναστήρι, είδεέναν ασκητή:
-Πόσο μεγάλη η θυσία πουκάνεις! του 'πε και τονκοίταξε με συμπόνια.
-Εσένα η θυσία είναι πιομεγάλη, βασιλιά μου, τουαποκρίθηκε ο ασκητής.
-Πώς αυτό;
- Γιατί εγώ απαρνιέμαι τονεφήμερο κόσμο, ενώ εσύτον αιώνιο.»
πηγή: εδώ
http://ortodoksikoritsa.blogspot.com/