«Θέλω να τιμωρηθούν εκείνοι που "έριξαν" στο πηγάδι το γιο μου», αναφέρει η τραγική μάνα, η οποία ζει κάθε μέρα τον εφιάλτη που την ημέρα εκείνη χτύπησε αλύπητα την οικογένεια της. Η λεπτοκαμωμένη κοπέλα με τα μαύρα μόλις επέστρεψε από την Αλβανία όπου κήδεψε το μονάκριβο γιο της.
«Σεβάστηκα την επιθυμία του. Κάθε βράδυ μου ζητούσε να επιστρέψουμε στο χωριό του παππού του γιατί του είχε αδυναμία. Για κάποιον παράξενο λόγο τον τελευταίο καιρό με παρακαλούσε να πάμε πίσω».
Πολλές φορές, όπως ανέφερε, σκέφτηκε την αυτοκτονία, ωστόσο την κρατά στη ζωή η 10χρονη κορούλα της. «Στη θέση του δικού μου παιδιού θα μπορούσε να είναι ένα άλλο παιδί. Υπήρξε εγκληματική αμέλεια και αυτό που θέλω είναι να τιμωρηθούν όλοι όσοι ευθύνονται, όποιοι και αν είναι», διαμηνύει προς κάθε κατεύθυνση.
Η 27χρονη Ελισάβετ Γκίκα που με πόνο αναγκάστηκε να αποχωρηστεί τόσο βίαια το σπλάχνο της συνεχίζει: «Κάποιοι μου είπαν ότι επειδή είμαστε Αλβανοί δεν θα βρούμε το δίκιο μας. Αυτό δεν το δέχομαι.
Ο Κριστιάν ήταν ένα αθώο πλάσμα. Ένα αγγελούδι. Και χάθηκε άδικα γιατί κάποιοι δεν έκαναν αυτό που είχαν υποχρέωση. Θα παλέψω να δικαιωθούμε και να τιμωρηθούν».
Η αφήγησή της είναι συγκλονιστική. Περισσότερο όμως συγκλονίζει η ποιότητα του χαρακτήρα της.
Η 27χρονη δεν κρύβει την πικρία της για το γεγονός ότι ο Ορθόδοξος ιερέας στο χωριό της, στην Αλβανία, αρνήθηκε να τελέσει την κηδεία και να ψάλει την νεκρώσιμη ακολουθία επειδή ο Κριστιάν δεν «έφυγε» από φυσιολογικά αίτια. «Αυτό ήταν κάτι που με πόνεσε πολύ. Δεν μας άφησε να μπούμε στην εκκλησία. Κλείδωσε την πόρτα και έφυγε. Μείναμε απ’ έξω γονείς και συγγενείς. Του διαβάσαμε κάτι όλοι και ευχηθήκαμε να είναι ελαφρύ το χώμα που θα το σκεπάσει. Στεναχωρήθηκα πολύ και πείσμωσα ταυτόχρονα».
Στην Αλβανία έμεινα μέχρι και τα σαράντα. «Χρεώθηκα για να είναι όλα στην εντέλεια. Δεν με νοιάζει όμως γιατί δεν ήθελα να του λείψει τίποτα. Ακόμα και το κοστουμάκι του εγώ πήγα και το αγόρασα. Θα ήθελα να κηδευτεί στο Ηράκλειο για να μπορώ να τον επισκέπτομαι κάθε μέρα, όμως σεβάστηκα την επιθυμία του.
Ο Χρήστος ήταν πολύ καλός μαθητής και υπάκουο παιδί, όμως δεν ένιωθε καλά εδώ. Αυτό ήταν το πρόβλημα μας. Κάθε βράδυ με παρακαλούσε να γυρίσουμε κοντά στον παππού τον οποίο αγαπούσε υπερβολικά. Γι’ αυτόν τον κήδεψα εκεί. Αυτό ήθελε».
Με όσο κουράγιο της έχει απομείνει, έχει τη δύναμη να θυμηθεί τις εφιαλτικές εκείνες στιγμές, όταν το αγγελούδι της χάθηκε για πάντα: «Του είχα αγοράσει καινούργια ρούχα. Γυρίσαμε στο σπίτι στις 12:30 το μεσημέρι. Μου ζήτησε να πάει να παίξει αλλά εγώ του είπα να μείνει για να μου κάνει παρέα. Πρόβαρε τα καινούργια ρούχα και ήταν κούκλος. Μετά άκουσε μουσική στον υπολογιστή και το μεσημέρι φάγαμε όλοι μαζί.
Εγώ για κάποιον παράξενο λόγο ένιωθα ένα βάρος να με πλακώνει γεγονός που είχε γίνει αντιληπτό και με ρωτούσαν όλοι αν συμβαίνει κάτι. Φανταστείτε ότι στις 5 είχαμε ραντεβού με τον οδοντίατρο και σκόπευα να το ακυρώσω επειδή ακριβώς δεν ένιωθα καλά. Γύρω στις 4.30 ήρθε ένας φίλος του Κριστιάν και του ζήτησε να παίξουν. Τον άφησα με την προϋπόθεση να επιστρέψει γρήγορα. Γύρω στις 5 άκουσα μία κραυγή και το όνομα του Κριστιάν. Φοβήθηκα. Έτρεξα ξυπόλητη έξω.
Είδα τον παππού του φίλου του γιου μου. «Είστε η μητέρα του Κριστιάν;» με ρώτησε. Απάντησα θετικά και μου ζήτησε να τον ακολουθήσω. Με πήγε εκεί και μου έδειξε με το χέρι ότι ο Χρήστος είχε πέσει μέσα στο πηγάδι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου