ΑΛΒΑΝΙΑ, ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΜΕ ΜΕΛΛΟΝ
Του ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Διευθυντή του ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟΥ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΕΛΛΑΔΟ
Μου είπε μια κυρία, που ξέρει πολλά λόγω θέσεως, πριν μερικούς μήνες: «Tο όνομα των Σκοπίων το χαρίσαμε στους Αλβανούς». Αυτά, συνομιλώντας, έξω από το Πανεπιστήμιο του ΄Ερεβαν στην Αρμενία. Στην αρχή αιφνιδιάστηκα. Αλλά αμέσως άρχισα να σκέπτομαι. Η Αλβανία μια χώρα που από το τέλος του β΄Παγκοσμίου Πολεμου βρέθηκε στο κομμουνιστικό μπλοκ, δεν είχε την ευχέρειεα να αναπτυχθεί. Και ήταν μονίμως η τελευταία στον κατάλογο των υπό ανάπτυξη χωρών σε όλο τον Κόσμο. Μετά το 1990-91 άρχισε να ξεχύνεται ο πληθυσμός της προς την Ελλάδα και άλλες χώρες. Κατατρεγμένοι από την φτώχεια και την αθλιότητα και υπό απάνθρωπες συνθήκες ζωής. Ακόμη και μέσα στη χώρα μας πέρασαν μια περίοδο δραματικών συνθηκών. Το μεροκάματο στη χώρα τους ήταν μια φρατζόλα ψωμί. Εμείς τους δίναμε 60-100. Παράδεισος η Ελλάδα. Με τα πόδια, παράνομα ερχόντουσαν οι άνθρωποι. Και έρχονται ακόμη πολλοί. Ιστορίες απίστευτες μου εδιηγούντο για το πώς ζούσαν, πως ερχόντουσαν, που κοιμόντουσαν. Πως το καθεστώς εκεί τους είχε πείσει ότι ήταν ο παράδεισος και καμμία άλλη χώρα του Κόσμου δεν ήταν καλλίτερη. Δικαιολογημένα. Δεν μπορούσαν γνωρίζουν τι γινόταν έξω από τα σύνορά τους. Να έχουν καμμία επαφή με τον εκτός μεθορίου τους χώρο. Κι αφού είχαν και μια φρατζόλα ψωμί την ημέρα, ήσαν σε παράδεισο. Εγώ, από την αρχή της δεκαετίας του 1950 εκεί στο Δερβένι Κορινθίας όπου γεννήθηκα το 1935, είχα ραδιόφωνο. Άκουγα καθημερινώς, τουλάχιστον 10 ημίωρες εκπομπές, στα Ελληνικά: «Εδώ Τύραννα, Εδώ Σόφια, Εδώ Μόσχα, Εδώ Βουκουρέστι, Εδώ Βουδαπέστη, κάποια εποχή και Εδώ Άνκαρα, (που νομίζω ίσως μεταδίδεται ακόμη στα βραχέα). Παρότι παιδί, παρότι ανενημέρωτος, παρότι βλαχάκι, είχα καταλάβει ότι αυτά που άκουγα να μας λένε, άρα τα λέγανε και στους λαούς τους, οι του «σιδηρού παραπετάσματατος», ήσαν αρλούμπες. Τόσο εξοργιστικές, να κάνεις τούμπες από αγανάκτηση. Και έλεγα πως είναι δυνατόν να τους λένε τόσα χρόνια τέτοια απίστευτα πράγματα. Να τους λένε τέτοια ψέμματα και συνεπέραινα, ότι τα πιστεύανε.΄Ηταν τόσο μάλιστα δυνατοί οι ραδιοσταθμοί τους, στα μεσαία κύματα, που αυτός ο των Τυράννων, εμπόδιζε να ακούω εγώ τον δικό μας των Αθηνών. Γιατί; Πώς; Για να μην ακούγεται στην Αλβανία τίποτα από την Ελλάδα είχε βάλει ο Χότζα στην συχνότητα του ραδιοσταθμού των Αθηνών ένα ισχυρότατο πομπό παράσιτο. Που έφτανε να μην ακούω εγώ 140 χιλιόμετρα από τηνAθήνα, παρά ένα συνεχές γρουγρουγρουγρουου. Όταν ήλθαν οι Αλβανοί στην Ελλάδα, στην αρχή ως Βορειο-Ηπειρώτες, μετά ως δήθεν Βορειο-Ηπειρώτες και μετά ανοιχτά ως Αλβανοί, μου διηγούντο ιστορίες που αν τις έγραφα κανείς δεν θα με πίστευε. Έχω πάρα πολλούς φίλους Αλβανούς. Για ένα πράγμα τους ψέγω όταν μου λένε δεν μπορούσαν να φαντασθούν, να υποψιασθούν τι άλλο μπορούσε να γινόταν έξω από την Αλβανία. Για το ότι δεν τους άφηναν να συναντηθούν, να συγκεντρωθούν περισσότεροι από 3-4 φίλοι και να συνομιλήσουν, να βγουν έξω από τα σύνορά τους. Αυτό έπρεπε να τους βάλει σε υποψία. Αυτά όμως είναι παρελθόν ή σχεδόν παρελθόν. Σήμερα υπάρχουν Αλβανοί στην Ελλάδα, που εργάζονται, προοδεύουν, αγαπάνε την πατρίδα μας. Εγώ συνέστησα σε πολλούς να μην ξαναπάνε στην Αλβανία, γιατί ίσως το μετάνοιωναν αργότερα. Και με ευγνωμονούν. Άλλοι τους έκαναν κουμπάρους, τους βάλανε στα σπίτια τους, τους κάνανε συγγενείς. Τους φερθήκαμε και τους φερόμαστε αδελφικά. Όπως υπάρχουν και άλλοι που είναι στις φυλακές, για πολλούς λόγους. Και άλλοι που μισούν αδικαιολόγητα τους Έλληνες. Που έκλεψαν κακοποίησαν, σκότωσαν, βίασαν ακόμη και άντρες. Που φεύγοντας ύστερα από πολλά χρόνια φιλικής φιλοξενίας και εργασίας, σε σπίτια, παρά τα ευγνώμονα λόγια, κατέστρεψαν το σπίτι που τους ζέστανε. Όμως ελάχιστοι Έλληνες σήμερα ίσως ασχολούνται, φαντάζονται ή γνωρίζουν το όραμα των Αλβανών. Και το ενδεχόμενο το μέλλον της Αλβανίας να είναι λαμπρό, ή έστω «λαμπρό».Μου έχει συμβεί πολλές φορές «αλβανάκια» των είκοσι ετών, νεοφερμένα, να μου μιλάνε για μια μεγάλη Αλβανία. Για συνειδητοποιημένη διεκδίκηση ελληνικών εδαφών. Σαν νάναι δικά τους. Μεγαλύτεροι και παλιότεροι να μου μιλάνε για το όνειρό τους. Την Τσαμουριά. Κάποιοι προ έτους μου βάζανε τα σύνορά τους κάπου σχεδόν μέχρι την Πάτρα. Και προσπαθούσαν να με πείσουν και να με βάλουν σε μια συζήτηση, αφήνοντας μάλιστα τη δουλειά που κάναμε για να ανάψει η κουβέντα. Πολλοί μου λένε: «Eσείς δεν έχετε κράτος. Είστε σε χειρότεροι μοίρα από εκείνη εμείς επί Χότζα. Αφού σας λέει ότι εμείς είμαστε εδώ μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μόνο και το πιστεύετε. Εμείς είμαστε πολύ πάνω από ένα εκατομμύριο. Και ξέρουμε τα οικογενειακά σας καλλίτερα από εσάς. Εμείς τα κατασκευάζουμε, τα συντηρούμε, τα καθαρίζουμε τα σπίτια σας. Έχουμε τα κλειδιά τους. Και βεβαίωςτο όνειρό μας το Κόσσοβο και τα Σκόπια. Διεκδικούμε από τώρα και όταν είμαστε έτοιμοι θα μας τα δώσουν ή θα τα πάρουμε αυτά που δικαιούμαστε. Αδικηθήκαμε. Το είπαν και οι Αμερικανοί. Φάγαμε τον Κομμουνισμό όσο καμμιά άλλη χώρα. Μείναμε τελευταίοι σε όλα. Δεν είχαμε δει αυτοκίνητο ιδιωτικό. Είχαμε δει κάτι φορτηγά από την Ελλάδα να φορτώνουνε άσφαλτο και αλάτι. Μας λέγανε ότι σας τα δίνουμε γιατί εσείς μόνον με αυτά ζείτε. Μόνο με άσφαλτο και αλάτι. Το πιστεύαμε. Τώρα όμως θέλουμε να ζήσουμε και να μεγαλώσουμε τη χώρα μας στα όριά της».
Έτσι τους λένε τώρα. Το πιστεύουνε και θέλουνε να το κάνουνε. Τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για το ότι κάτι θέλουνε και προσπαθούνε. Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος.
ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Μου είπε μια κυρία, που ξέρει πολλά λόγω θέσεως, πριν μερικούς μήνες: «Tο όνομα των Σκοπίων το χαρίσαμε στους Αλβανούς». Αυτά, συνομιλώντας, έξω από το Πανεπιστήμιο του ΄Ερεβαν στην Αρμενία. Στην αρχή αιφνιδιάστηκα. Αλλά αμέσως άρχισα να σκέπτομαι. Η Αλβανία μια χώρα που από το τέλος του β΄Παγκοσμίου Πολεμου βρέθηκε στο κομμουνιστικό μπλοκ, δεν είχε την ευχέρειεα να αναπτυχθεί. Και ήταν μονίμως η τελευταία στον κατάλογο των υπό ανάπτυξη χωρών σε όλο τον Κόσμο. Μετά το 1990-91 άρχισε να ξεχύνεται ο πληθυσμός της προς την Ελλάδα και άλλες χώρες. Κατατρεγμένοι από την φτώχεια και την αθλιότητα και υπό απάνθρωπες συνθήκες ζωής. Ακόμη και μέσα στη χώρα μας πέρασαν μια περίοδο δραματικών συνθηκών. Το μεροκάματο στη χώρα τους ήταν μια φρατζόλα ψωμί. Εμείς τους δίναμε 60-100. Παράδεισος η Ελλάδα. Με τα πόδια, παράνομα ερχόντουσαν οι άνθρωποι. Και έρχονται ακόμη πολλοί. Ιστορίες απίστευτες μου εδιηγούντο για το πώς ζούσαν, πως ερχόντουσαν, που κοιμόντουσαν. Πως το καθεστώς εκεί τους είχε πείσει ότι ήταν ο παράδεισος και καμμία άλλη χώρα του Κόσμου δεν ήταν καλλίτερη. Δικαιολογημένα. Δεν μπορούσαν γνωρίζουν τι γινόταν έξω από τα σύνορά τους. Να έχουν καμμία επαφή με τον εκτός μεθορίου τους χώρο. Κι αφού είχαν και μια φρατζόλα ψωμί την ημέρα, ήσαν σε παράδεισο. Εγώ, από την αρχή της δεκαετίας του 1950 εκεί στο Δερβένι Κορινθίας όπου γεννήθηκα το 1935, είχα ραδιόφωνο. Άκουγα καθημερινώς, τουλάχιστον 10 ημίωρες εκπομπές, στα Ελληνικά: «Εδώ Τύραννα, Εδώ Σόφια, Εδώ Μόσχα, Εδώ Βουκουρέστι, Εδώ Βουδαπέστη, κάποια εποχή και Εδώ Άνκαρα, (που νομίζω ίσως μεταδίδεται ακόμη στα βραχέα). Παρότι παιδί, παρότι ανενημέρωτος, παρότι βλαχάκι, είχα καταλάβει ότι αυτά που άκουγα να μας λένε, άρα τα λέγανε και στους λαούς τους, οι του «σιδηρού παραπετάσματατος», ήσαν αρλούμπες. Τόσο εξοργιστικές, να κάνεις τούμπες από αγανάκτηση. Και έλεγα πως είναι δυνατόν να τους λένε τόσα χρόνια τέτοια απίστευτα πράγματα. Να τους λένε τέτοια ψέμματα και συνεπέραινα, ότι τα πιστεύανε.΄Ηταν τόσο μάλιστα δυνατοί οι ραδιοσταθμοί τους, στα μεσαία κύματα, που αυτός ο των Τυράννων, εμπόδιζε να ακούω εγώ τον δικό μας των Αθηνών. Γιατί; Πώς; Για να μην ακούγεται στην Αλβανία τίποτα από την Ελλάδα είχε βάλει ο Χότζα στην συχνότητα του ραδιοσταθμού των Αθηνών ένα ισχυρότατο πομπό παράσιτο. Που έφτανε να μην ακούω εγώ 140 χιλιόμετρα από τηνAθήνα, παρά ένα συνεχές γρουγρουγρουγρουου. Όταν ήλθαν οι Αλβανοί στην Ελλάδα, στην αρχή ως Βορειο-Ηπειρώτες, μετά ως δήθεν Βορειο-Ηπειρώτες και μετά ανοιχτά ως Αλβανοί, μου διηγούντο ιστορίες που αν τις έγραφα κανείς δεν θα με πίστευε. Έχω πάρα πολλούς φίλους Αλβανούς. Για ένα πράγμα τους ψέγω όταν μου λένε δεν μπορούσαν να φαντασθούν, να υποψιασθούν τι άλλο μπορούσε να γινόταν έξω από την Αλβανία. Για το ότι δεν τους άφηναν να συναντηθούν, να συγκεντρωθούν περισσότεροι από 3-4 φίλοι και να συνομιλήσουν, να βγουν έξω από τα σύνορά τους. Αυτό έπρεπε να τους βάλει σε υποψία. Αυτά όμως είναι παρελθόν ή σχεδόν παρελθόν. Σήμερα υπάρχουν Αλβανοί στην Ελλάδα, που εργάζονται, προοδεύουν, αγαπάνε την πατρίδα μας. Εγώ συνέστησα σε πολλούς να μην ξαναπάνε στην Αλβανία, γιατί ίσως το μετάνοιωναν αργότερα. Και με ευγνωμονούν. Άλλοι τους έκαναν κουμπάρους, τους βάλανε στα σπίτια τους, τους κάνανε συγγενείς. Τους φερθήκαμε και τους φερόμαστε αδελφικά. Όπως υπάρχουν και άλλοι που είναι στις φυλακές, για πολλούς λόγους. Και άλλοι που μισούν αδικαιολόγητα τους Έλληνες. Που έκλεψαν κακοποίησαν, σκότωσαν, βίασαν ακόμη και άντρες. Που φεύγοντας ύστερα από πολλά χρόνια φιλικής φιλοξενίας και εργασίας, σε σπίτια, παρά τα ευγνώμονα λόγια, κατέστρεψαν το σπίτι που τους ζέστανε. Όμως ελάχιστοι Έλληνες σήμερα ίσως ασχολούνται, φαντάζονται ή γνωρίζουν το όραμα των Αλβανών. Και το ενδεχόμενο το μέλλον της Αλβανίας να είναι λαμπρό, ή έστω «λαμπρό».Μου έχει συμβεί πολλές φορές «αλβανάκια» των είκοσι ετών, νεοφερμένα, να μου μιλάνε για μια μεγάλη Αλβανία. Για συνειδητοποιημένη διεκδίκηση ελληνικών εδαφών. Σαν νάναι δικά τους. Μεγαλύτεροι και παλιότεροι να μου μιλάνε για το όνειρό τους. Την Τσαμουριά. Κάποιοι προ έτους μου βάζανε τα σύνορά τους κάπου σχεδόν μέχρι την Πάτρα. Και προσπαθούσαν να με πείσουν και να με βάλουν σε μια συζήτηση, αφήνοντας μάλιστα τη δουλειά που κάναμε για να ανάψει η κουβέντα. Πολλοί μου λένε: «Eσείς δεν έχετε κράτος. Είστε σε χειρότεροι μοίρα από εκείνη εμείς επί Χότζα. Αφού σας λέει ότι εμείς είμαστε εδώ μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μόνο και το πιστεύετε. Εμείς είμαστε πολύ πάνω από ένα εκατομμύριο. Και ξέρουμε τα οικογενειακά σας καλλίτερα από εσάς. Εμείς τα κατασκευάζουμε, τα συντηρούμε, τα καθαρίζουμε τα σπίτια σας. Έχουμε τα κλειδιά τους. Και βεβαίωςτο όνειρό μας το Κόσσοβο και τα Σκόπια. Διεκδικούμε από τώρα και όταν είμαστε έτοιμοι θα μας τα δώσουν ή θα τα πάρουμε αυτά που δικαιούμαστε. Αδικηθήκαμε. Το είπαν και οι Αμερικανοί. Φάγαμε τον Κομμουνισμό όσο καμμιά άλλη χώρα. Μείναμε τελευταίοι σε όλα. Δεν είχαμε δει αυτοκίνητο ιδιωτικό. Είχαμε δει κάτι φορτηγά από την Ελλάδα να φορτώνουνε άσφαλτο και αλάτι. Μας λέγανε ότι σας τα δίνουμε γιατί εσείς μόνον με αυτά ζείτε. Μόνο με άσφαλτο και αλάτι. Το πιστεύαμε. Τώρα όμως θέλουμε να ζήσουμε και να μεγαλώσουμε τη χώρα μας στα όριά της».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου