Στο λεγόμενο, πάλι ποτέ, Ανατολικό Μπλοκ βασίλευε ο μονοκρατισμός και συνήθως το κόμμα ονομαζόταν «Κομουνιστικό» ή κάτι εκεί γύρω, όπως, για παράδειγμα, στην Αλβανία ,αφού ιδρύθηκε και ονομάστηκε «Κομμουνιστικό»,αργότερα το βάφτισαν «Κόμμα Εργασίας Αλβανίας». Αυτά τα κόμματα κάθε 4 χρόνια διεξήγαγαν τα συνέδριά τους, που «τράνταζαν» το Σύμπαν. Εκλέγονταν απεσταλμένοι, οι οποίοι, προτού φύγουν για το συνέδριο, συναντιόνταν με τα μέλη του κόμματος και γενικά με τα πλήθη, εκτός των στιγματισμένων «εχθρών του λαού».
Τέτοιες ενθουσιώδεις συναντήσεις γίνονταν και μετά το Συνέδριο, όπου οι απεσταλμένοι διηγούνταν αναλυτικά τις ανεπανάληπτες στιγμές που έζησαν, ιδίως όταν συναντιόνταν με τον Ηγέτη, ο οποίος εξαιρετικά ρωτούσε (για κάθε περιοχή είχε ειδικούς που του προετοίμαζαν τα πάντα…) για εκείνους που στον αγώνα κατά των κατακτητών είχαν «φάει το μπαρούτι με τη χούφτα»και «είχαν πιεί νερό στις πατησιές των μουλαριών»…
Σε μια τέτοια συνάντηση που διεξάχθηκε στο κέντρο κάποιας κοινότητας, αφού ειπώθηκαν πολλά για τις επιτυχίες σ’ όλους τους τομείς, ένας λέει με ψηλή φωνή στον απεσταλμένο:
- Να αγκαλιάσεις και εκ μέρους μου τον Ηγέτη και να τον ρωτήσεις να σου εξηγήσει όσο πιο απλά και καλά τι είναι ο κομμουνισμός, γιατί μπορεί, εγώ εξ αιτίας της ηλικίας, να μην είμαι όταν θα τον χτίσουμε…
Ήρθε και η στιγμή και στον απεσταλμένο κάνουν νεύμα να συναντηθεί ιδιαιτέρως με τον Ηγέτη, ο οποίος τον ρώτησε για όλα και όλους, όπως και ήξερε. Τον ρώτησε επίσης και για τον παλαίμαχο. Τότε ο απεσταλμένος βρήκε την στιγμή να του κάνει την ερώτηση, που του είχε κάνει εκείνος.
Ο Ηγέτης τον αγκάλιασε θερμά και από την βεράντα, όπου ήταν, του δείχνει το πολυτελές αμάξι του λέγοντάς του:
- Να, αυτό το αμάξι είναι δικό μου εφόσον είμαι Πρώτος Γραμματέας του Κόμματος. Εάν κάποιος το αρπάξει δια της βίας, τότε έχουμε να κάνουμε με φασισμό και ναζισμό.Εάν κάποιος το πάρει με την άδεια μου, αλλά δεν μου το ξαναγυρίσει, τότε έχουμε καπιταλισμό, ενώ αν μου το ξαναγυρίσει έχουμε σοσιαλισμό. Και όταν όλοι θα έχουμε από ένα ή και περισσότερα αμάξια, τότε έχουμε κομμουνισμό…
Το Συνέδριο έληξε θριαμβευτικά, οι απεσταλμένοι γύρισαν στις περιοχές τους, τα πλήθη ξανασυγκεντρώθηκαν και ο πανζουρλισμός έφτασε στα ύψη…
Ήρθε και η στιγμή που ο εν λόγω απεσταλμένος να απαντήσει στην ερώτηση του παλαίμαχου «Τι είναι κομμουνισμός;»
Και να ,όπως ήταν στην εξέδρα εκεί στην πλατεία με άλλα στελέχη, έψαξε να δει κανένα αμάξι, όπως ο Ηγέτης, αλλά εκείνο έμενε στη φαντασία του. Στην θέση του είδε να έρχεται προς τα πλήθη ένας άντρας με ένα ραβδί στον ώμο και περασμένο ένα δισάκι (ήταν σε ελεεινή κατάσταση).
Τότε ανάπνευσε βαθιά και λέει:
-Τον βλέπετε αυτόν που έρχεται;…
Όλοι γύρισαν το βλέμμα προς τον «παράξενο ταξιδιώτη». Και ο απεσταλμένος συνέχισε επαναλαμβάνοντας κατά λέξη τα λόγια του Ηγέτη με την μόνη διαφορά που στην θέση της λέξης «αμάξι» έλεγε την λέξη «δισάκι» …
- ... Και όταν θα έχουμε όλοι από ένα δισάκι θα είναι κομμουνισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου