Το έχει φαίνεται η μοίρα αυτής της χώρας όταν πεθαίνουν οι δικτάτορες, να είναι μέρα βροχερή. Έτσι συνέβη όταν πέθανε ο Ενβέρ Χότζα, το (όχι και τόσο) μακρινό 1985, έτσι συνέβη και τώρα με τον διάδοχο και συνεχιστή τους στην (απολυταρχική) του εξουσία, Ραμίζ Αλία. Μερικοί τον αποκάλεσαν ως «τελευταίο κομμουνιστή-δημοκράτη», άλλοι «Γκορμπατσόφ των Βαλκανίων» και άλλοι απλώς «αντικαταστάτη του δικτάτορα». Ποιος όμως, ήταν στην πραγματικότητα ο Ραμίζ Αλία, τελευταίος πρόεδρος της κομμουνιστικής περιόδου της Αλβανίας και ταυτόχρονα ο πρώτος της δημοκρατικής;
Αφού βρισκόταν για περίπου σαράντα χρόνια στην «αυλή» του δικτάτορα και επέζησε εσωκομματικών εκκαθαρίσεων, που εκείνος έκανε με σαδιστική συνέπεια και προσήλωση σε όλη του την παντοδυναμία, θεωρήθηκε από πολλούς η φυσική συνέχεια στην ηγεσία του κόμματος-κράτος, αφότου ο Χότζα εγκατέλειψε τα εγκόσμια τον Απρίλη του 1985. Ευγενική φυσιογνωμία- όσο και μυστηριώδες-με την ανάληψη των καθηκόντων του κινήθηκε σε πλήρη αντίθεση με τον προκάτοχό του. ΄Η τουλάχιστον έπραξε σχεδόν τα αντίθεα από εκείνον. Θεωρητικά τα έκανε όλα «καθοδηγούμενος από τα μαθήματα του μεγάλου δασκάλου και αθάνατου αρχηγού» αλλά πρακτικά τον είχε «προδώσει» .
Πέραν των … δειλών ελευθεριών στους διανοούμενος, για να εκφράσουν και κάποιες αιρετικές απόψεις τους – πάντα όμως ελεγχόμενες και όχι απολύτως εκτός γραμμής-, την δυνατότητα καλλιέργειας μερικών εκατοντάδων μέτρων γης από τους αγρότες και την δυνατότητα εκτροφής ελάχιστων αιγοπροβάτων από αυτούς, επέτρεψε και κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας: τη συμμετοχή στις ως τότε θεόκλειστες συνεδριάσεις των τοπικών οργανώσεων του κόμματος και απλών πολιτών. Αυτό επέφερε βαρύ πλήγμα στα κακομαθημένα μέλη του κόμματος που θεωρούσαν «δικό τους» και μόνο προνόμιο το κόμμα. Εκτός αυτού, άλλος λόγος για να μην ενθουσιαστούν ήταν και η εμφάνιση ιδεολογικής γύμνιας που θα αντίκριζαν οι «απ’έξω». Βλέπετε, μέλη του κόμματος δεν γινόταν οι πιο καταρτισμένοι αλλά οι πιο προσηλωμένοι.
Στην αυγή των μεγάλων αλλαγών στην Ανατολική Ευρώπη, και με τις εικόνες των λιντσαρισμένων Τσαουσέσκου να περιφέρονται στις οθόνες, ο Αλία έσπευσε σε αλλαγές για να μην έχει την τύχη τους. Φώναξε κοντά του- αναγκαζόμενος βέβαια και από τις πρώτες διαδηλώσεις των φοιτητών- τους πιο γνωστούς διανοούμενους της χώρας, για να ακούσει «τη γνώμη τους για αυτά που πρέπει να γίνουν για να μην γινόμαστε σαν του άλλους». Ήταν φανερό πλέον πως το παιχνίδι «είχε ανοίξει» και απέμενε να βρεθεί ο τρόπος να μπουν μέσα και «άλλοι».
Ανάμεσα στους «άλλους» υπήρξαν και οι μετέπειτα κυρίαρχοι της πολιτικής ζωής της Αλβανίας, Φατός Νάνο και Σαλί Μπερίσα. Δυο πολιτικοί που δημιουργήθηκαν στην «θερμοκοιτίδα» του Κ.Κ. Αλβανίας και «πιστώνονται» στον δημιουργό τους, τον Ραμίζ Αλία. Ο μεν Φ. Νάνο τον διαδέχτηκε στην ηγεσία του ΚΚ, που άλλαξε ονομασία και έγινε Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο δε Μπερίσα βρέθηκε στην ηγεσία του νεοσυσταθέντος Δημοκρατικού Κόμματος και τον διαδέχτηκε στην προεδρία της Δημοκρατίας.
Αναλαμβάνοντας μάλιστα την εξουσία ο Μπερίσα- αυτοί που ξέρουν λένε ότι αυτό προήλθε μετά από συμφωνία με τον Αλία πως δεν θα τον παραπέμψει στην δικαιοσύνη- συνέλαβε τον προκάτοχό του και τον (κατά)δίκασε για κατάχρηση εξουσίας. Έμεινε φυλακή για 3 χρόνια αρχικά και μόλις βγήκε, συνελήφθη ξανά και καταδικάστηκε για γενοκτονία. Τελικά βγήκε από τη φυλακή το 1997, μαζί με τον Φατός Νάνο, που και εκείνος είχε καταδικαστεί από τον Μπερίσα για κατάχρηση εξουσίας. Ο ίδιος ο Μπερίσα, ενώ άφησε την εξουσία κάτω από τις γνωστές σε όλους τότε συνθήκες, με την Αλβανία στο χείλος του εμφυλίου και με την οικονομία κατεστραμμένη από τις «πυραμίδες», όχι μόνο δεν είχε τη τύχη των προκατόχων του αλλά μετά από μόλις οχτώ χρόνια ανέλαβε ξανά την εξουσία και πλέον δεν υπάρχει τρόπος να την αφήσει.
Η κηδεία του Αλία έγινε στα Τίρανα «δημοσία δαπάνη ως πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας» όπου ελάχιστοι πολιτικοί πέρασαν από το φέρετρό του. Ανάμεσα τους ήταν ο Νάνο ενώ ο Μπερίσα, μάλλον θα προτιμούσε να είχε πεθάνει πολύ νωρίτερα, πριν προλάβει να δει την κατάντια της σημερινής «δικής του» δημοκρατίας.
Είτε υπήρξε ο «Γκορμπατσόφ των Βαλκανίων» είτε ένας «κοινώς δικτάτορας», πλέον στην Αλβανία είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν πως οι διάδοχοί του μάλλον ήταν χειρότεροι.
*Niko Ago δημοσιογράφος.
από: protagon.gr
http://borioipirotika.blogspot.com/2011/10/blog-post_2922.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου