ΟΙ ΧΙΜΑΡΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Από την περιοχή της Χιμάρας προερχόταν η πλειοψηφία των ανδρών του Reggimento Cimarrioto και το μεγαλύτερο τμήμα εκείνων του Reggimento Real Macedone. Οπως η Μάνη, το Μαυροβούνιο και το Σούλι, η Χιμάρα ήταν μία από εκείνες τις περιοχές των οποίων οι κάτοικοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την αυτοδιοίκησή τους, εξαιτίας της οργάνωσής τους σε φυλές ή φάρες, της δυσκολίας τιρόσβασης στις ορεινές τους πατρίδες, της εγγύτητάς τους σε περιοχές ελεγχόμενες από τους Βενετούς και φυσικά της στρατιωτικής αξίας των κατοίκων τους. Το 1537 οι Οθωμανοί οργάνωσαν μια εκστρατεία που κατέληξε στην καταστροφή ή την κατάληψη πολλών από τα χωριά της Χιμάρας, δίχως ωστόσο να κατορθώσουν να υποτάξουν εντελώς την περιοχή. Μάλιστα, παρότι νικητές, αναγκάσθηκαν να έλθουν σε συμβιβασμό με τους κατοίκους της Χιμάρας, προσφέροντάς τους τα εξής προνόμια: τοπική αυτοδιοίκηση, τοπική απονομή της δικαιοσύνης, το δικαίωμα της οπλοφορίας και εξαίρεση από το χαράτσι και τον κεφαλικό φόρο, με αντάλλαγμα έναν ετήσιο φόρο υποτέλειας. Οι Χιμαριώτες και οι Οθωμανοί διαπραγματεύθηκαν αυτούς τους όρους το 1519, μέσω του Λιάζ (Ηλία) Πασά, ενός εξισλαμισμένου ντόπιου που εκπροσωπούσε τον σουλτάνο Σελήμ Α'. Κατά την ανανέωσή τους επί της θασιλείαο του Μουράτ Δ' και του Σουλεϊμάν Β', οι συνθήκες αυτές τροποποιήθηκαν ώστε να συμπεριλάβουν όρους για την προσφορά στρατιωτικής υπηρεσίας από τους Χιμαριώτες σε περιόδους πολέμου, και για τη διατήρηση των ναυτικών προνομίων της Χιμάρας.
Παρόλα αυτά τα προνόμια, οι Χιμαριώτες εξεγέρθηκαν εναντίον της οθωμανικής εξουσίας σε αρκετές περιπτώσεις και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια του τρίτου Βενετοτουρκικού Πολέμου (1537-1540), του πολέμου της Ιερής Συμμαχίας (1571) και των πολέμων για τον Μοριά (1684). Τα αντίποινα των Οβωμανών μέχρις ενός σημείου συνέβαλαν στη δημογραφική παρακμή της περιοχής και είχαν ως κατάληξη, σε κάποιες περιπτώσεις, τον βίαιο εξισλαμισμό ορισμένων κατοίκων. Μαζί με τις εθελούσιες προσχωρήσεις στο Ισλάμ, η κατάσταση αυτή συνέβαλε στον περιορισμό του χριστιανικού πληθυσμού της περιοχής στην πόλη της Χιμάρας και σε έξι ακόμη μεγάλα χωριά. Παρά τον περιορισμό του μεγέθους της, η κοινότητα της Χιμάρας διατήρησε τα προνόμιά της έως και τον 20ό αιώνα, παρότι τοπικοί Οβωμανοί αξιωματούχοι συχνά τα καταστρατηγούσαν.

Στο μεταξύ, η στρατηγική βάση της Χιμάρας κοντά στα στενά του Οτράντο (που χωρίζουν την lταλία από τα Βαλκάνια και την Αδριατική από το Ιόνιο), καβώο και η εγγύτητά της προς την lταλία (μόλις 100 χιλιόμετρα από την Απουλία) και τις βενετικές κτήσεις του Ιονίου (35 χιλιόμετρα από την Κέρκυρα), είχαν προσελκύσει το ενδιαφέρον τόσο της Δημοκρατίας της Βενετίας, όσο και του Βασιλείου της lσπανίας (αργότερα της Νεάπολης). Αυτές οι Καθολικές δυνάμεις διέβλεψαν την ύπαρξη στρατηγικών πλεονεκτημάτων στη διατήρηση της αυτονομίας της Χιμάρας και της επιρροής τους στην περιοχή. 
ximara