Περπατούσαμε να βρούμε τους κοχλίες
για να μετρούσαμε το χρόνο.
Βαριά η τέχνη. Τα μέρη αδιάβατα
δρόμοι κακοτράχαλοι και γιδομονοπάτια.
Ερημιά που δεν χωρεί τον ήλιο.
Αντί κοχλίες βρήκαμε κάλυκες
ζυμωμένους με το χώμα,
μικτούς με τα κόκαλα,
εκεί στις ανηφοριές που τα παλικάρια
φορτωμένα τον σταυρό
σήκωναν το λάβαρο της λευτεριάς και της ειρήνης.
Ούτε λαλιά, ούτε άλλο σημάδι,
μόνον ο αέρας σφύριζε
ανάμεσα από τα λαγκάδια
και τραγουδούσε τον ύμνο της λευτεριάς.
Βαθιές χαράδρες σχίζουν τα βουνά
και μέσα τους οι αντίλαλοι να παραμένουν.
Μαζί με τις ψυχές που τρέχουνε τις νύχτες
να κατεβάσουν τ' άστρα στις χαράδρες.
Ακόμα ανοιχτή η ξιφολόγχη μένει
στο σκουριασμένο όπλο
π' ακόμα να καπνίζει
και να μετρά την δόξα
στις μέρες που χαράζουν
όλοι όρθιοι στους τάφους τους
χωρίς δικό τους μνήμα.
Τα κουρασμένα σύννεφα
της θύελλας συντρίμια,
τον λίγο ήλιο να κρύψουν δεν μπορούν
ουτ' η αντάρα το πρωί
το φως μπορεί να σβήσει.
Πόνος που τρεμοσβήνει στις αυγές.
Μεσ' απ' τους λίγους θάμνους
που γίνανε στεφάνι
γαλάζιο φως περνά
για να ξυπνά τη μνήμη.
toorama
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου