Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Η δοκιμασία του κ.Προέδρου στη Θεσσαλονίκη



Αριστερές υποκρισίες

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Ομολογώ πως τα αισθήματά μου είναι μπερδεμένα σε σχέση με τα συμβάντα των παρελάσεων. Όντας εχθρικός με αυτές, ιδιαίτερα με τις μαθητικές, που μου θυμίζουν το Μεταξά, το Χίτλερ και το Στάλιν, νιώθω πως παίρνω την εκδίκησή μου από ένα σύστημα που συντηρώντας τες ως πολυέξοδη φανφάρα εθνικιστικού φανατισμού και φτηνιάρικου πατριωτισμού των φοροφυγάδων και κομπιναδορίσκων πολιτών, έπεσε αναπάντεχα, τώρα που πτώχευσε, θύμα τους.

Τρέφω μεγάλο σεβασμό για το θεσμό του προέδρου της Δημοκρατίας γιατί συμβολίζει πολλά, θα έλεγα και ιερά-έχει γίνει κατάχρηση της λέξης- πράγματα ειδικά για εμάς τους Νεοέλληνες, γι’αυτό και στενοχωρήθηκα με την περιπέτεια του κ.Κ.Παπούλια στη Θεσσαλονίκη. Είμαι όμως υποχρεωμένος να κάνω και αιρετικές σκέψεις, οι οποίες θα έπρεπε να ήταν κοινές σκέψεις, αν αυτή η χώρα δεν έπασχε από αφόρητη διαφθορά και υποκρισία.

Ασφαλώς ο κ.Κ.Παπούλιας είναι δημοκράτης και πατριώτης και προς τιμήν του είχε πολύ νέος συνεισφέρει στην Εθνική Αντίσταση. Δεν είναι όμως πάνω από κριτική, η οποία δυστυχώς δεν του έγινε ποτέ, ειδικά από αυτούς που μας τη χρωστούν θεσμικά και ιστορικά. Αν δεχθούμε πως ο κύριος υποκινητής των εξ αντανακλάσεως (πρόθεση δεν υπήρχε σίγουρα) αποδοκιμασιών του, ή καλύτερα των ανά την Ελλάδα σχετικών εκδηλώσεων (δεν παίρνω θέση γι’αυτές, ομολογώ ξανά πως είμαι διχασμένος, αλλά αν κλίνω από εδώ ή από εκεί, δεν θα το κάνω με το ύφος και με το σκεπτικό των μεν ή των δε), ήταν δυνάμεις φιλικές προς τον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που προκύπτει και από τις επίσημες δηλώσεις αυτού του κόμματος, δημιουργείται ένα θέμα. Το κόμμα αυτό δια του επικεφαλής του Αλέξη Τσίπρα είχε πλειοδοτήσει (λιγότερο από τον κ.Φώτη Κουβέλη που ήθελε και να τον ψηφίσει είναι η αλήθεια, περισσότερο από το ΚΚΕ που εξακολουθεί να θεωρεί πως η σιωπή είναι χρυσός) σε επαίνους όταν ο εκλεκτός του πρωθυπουργού της Ραφήνας έθετε ξανά υποψηφιότητα για Π.Δ. γεγονός που είχε προκαλέσει τις εύλογες απορίες μας: (Η Αριστερά ψηφίζει: «ΑΠΩΝ»!)

Δείγμα της προκλητικής διαχρονικής αδιαφορίας της Αριστεράς για το δημόσιο χρήμα, ειδικά όταν αυτό σπαταλιέται ή ληστεύεται από εργαζόμενους πολυτελείας (συμβαίνει κι αυτό, να μην κρυβόμαστε) ή από ισχυρούς πολιτικούς είναι η συνεχής σιωπή της σε σειρά νόμιμων σκανδάλων όπως τα μυστικά κονδύλια και οι προμήθειες (βλ. και τη σημερινή προκλητική-εκκωφαντική σιωπή της στο θέμα της νόμιμης προμήθειας των 6,5 εκατ.ευρώ του πρωθυπουργικού φίλου κ.Τρεπεκλή για το άχρηστο C4I, την ώρα που ο κ.Τσίπρας αναλίσκεται σε άσφαιρες λεκτικές πλειοδοσίες σε βάρος του κ.πρωθυπουργού), ακόμη δε και η σιωπή της σε σκάνδαλα που φέρονται πως αγγίζουν το φίλο των κ.κ.Λαυρεντιάδη (δεξιά στη φωτ.- κατάχρηση 51 εκατ.ευρώ) και Τσίπρα, τον Ελεήμονα Ιερώνυμο του Κατάρ και την Εκκλησία του (Βοιωτοπέδιο, Σιβιτανίδειος, Βουλιαγμένη, Αλληλεγγύη-Αποστολή, φοροδιαφυγή, παγκάρια, περιουσία ταμείου κληρικών).

Νομίζω πως η Αριστερά όφειλε όταν προτεινόταν ο σημερινός Πρόεδρος να επισημάνει την υπόθεση του δανεισμού του ζεύγους Παπανδρέου για στέγαση του αγνού έρωτά του στη βίλα της Εκάλης. Κρίνω περιττό από λόγους σεβασμού και ευπρέπειας να αναλύσω τις πολλές παραμέτρους του θέματος, όλοι το καταλαβαίνουμε, τώρα είναι πια αργά.

Δεν ήταν το μόνο θέμα το οποίο η Αριστερά μας, αν ήταν αυτή που φαντασιωνόμαστε πως είναι, όφειλε να επισημάνει. Να προσθέσω τη διακριτική κάλυψη που πρόσφερε ως υπουργός εξωτερικών ο κ.Παπούλιας στα μυστικά κονδύλια του κήνσορα του ΔΝΤ κ.Σαμαρά (κάλυψη που προχτές μόλις πρόσφερε με τη σιωπή του σε σχετική συνέντευξη Τύπου και ο νεαρός επαναστάτης και εκκολαπτόμενος πατριώτης κ.Αλ.Τσίπρας-που πιστεύει λέει κι αυτός μαζί με τους κ.κ.Ψωμιάδη, Κούγια κλπ, στην ελληνική Δικαιοσύνη-χωρίς κανείς από το κόμμα του να αντιδράσει): «Το ζήτημα είχε συζητηθεί το Μάρτιο του 1994 και στη Βουλή. Απαντώντας στον βουλευτή του ΚΚΕ Σ.Κόρακα, ο Γ.Παπανδρέου -με την ιδιότητα του Υφ.Εξωτερικών- περιέγραφε την απόλυτη αδυναμία ελέγχου αυτών των κονδυλίων: «Μια από τις πρώτες ενέργειες του Υπ.Εξωτερικών κ. Παπούλια, αφ’ ότου ανέλαβε τα καθήκοντά του, ήταν να διατάξει ΕΔΕ για να διερευνηθούν τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας. Δυστυχώς, κύριε Κόρακα, λόγω παντελούς έλλειψης στοιχείων, έστω και ενδεικτικών, στους οικείους φακέλους του αρχείου του ΥΠΕΞ, η ΕΔΕ δεν στάθηκε δυνατόν να επαληθεύσει τίποτα από τα όσα έχουν λεχθεί γύρω από αυτή την υπόθεση του χρηματισμού των δημοσιογράφων. Είναι γνωστό ότι ο σημερινός νόμος αναγνωρίζει στο Υπ.Εξωτερικών ειδικές δαπάνες ή αλλιώς κονδύλια απορρήτων εθνικών δαπανών και αυτός είναι ο Ν. 419/76. Σύμφωνα με διάταξη του νόμου αυτού, ο έλεγχος της δαπάνης για απόρρητη εθνική ανάγκη ενεργείται υπό της προκαλεσάσης ταύτην αρμοδίας υπηρεσίας. Η χρηστή διαχείριση των κονδυλίων αυτών επαφίεται στον πατριωτισμό της πολιτικής ηγεσίας».

Τέλος να θυμίζω μερικά πράγματα ακόμη, αντιγράφοντας από ένα άρθρο που αξίζει να διαβαστεί με προσοχή ολόκληρο («Ο ΕΞΟΧΩΤΑΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ» του Γ.Ν. Παπαδάκη), το οποίο δεν υιοθετώ κατ’ανάγκην ούτε στο ύφος ούτε σε κάποια από τα καταγγελόμενα, μερικά απο τα οποία δεν μπορώ απόλυτα να ελέγξω, που όμως το βρίσκω σοβαρό και κυρίως ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ, αρετή σε έλλειψη σήμερα στο δημόσιο πολιτικό λόγο. Ασφαλώς είμαστε ανοιχτοί σε οποιαδήποτε αντίρρηση, αν και μόνιμα η αντίδραση σε τέτοια άρθρα είναι η απόλυτη σιωπή.

1. «……. Ένα άλλο μεγάλο προσόν συνιστά για τον Κ.Παπούλια το γεγονός ότι αποδεδειγμένα είναι «τουρκοφάγος», «αλβανοφάγος» και «μακεδονοφάγος». Επί υπουργίας του καλλιέργησε και υπέθαλψε τις σχέσεις της χώρας μας Ελλάδας με το PKK, μια που μας ένωνε ο κοινός εχθρός. Λίγο αργότερα, το 2001, κάνει εσωτερική αντιπολίτευση στο φιλοτουρκικό άνοιγμα της κυβέρνησης Σημίτη, κρούωντας τον κώδωνα του κινδύνου για επερχόμενη «ένοπλη τουρκική παρέμβαση στη χώρα μας……….»

2. Στο «αλβανικό» μέτωπο, ήταν αυτός που έδωσε ένα σκληρό μάθημα στους προκλητικούς Τσάμηδες που τον περίμεναν με άγριες διαθέσεις έξω από το ξενοδοχείο του στους Άγιους Σαράντα, ανακρούωντας πρύμνη και ματαιώνοντας την συνάντησή του με τον Αλβανό ομόλογό του. Ο παλληκαρισμός αυτός δεν μειώθηκε σε τίποτα όταν λίγο αργότερα αποκαλύφθηκε ότι οι αιμοσταγείς συνεργάτες των Ναζί που τον απειλούσαν, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από 100 ηλικιωμένους που τον παρακαλούσαν (!) με πανώ να τους επιτραπεί να επισκεφθούν τα χωριά τους στην Θεσπρωτία. Για να μην αναφερθούμε στις επικλήσεις του για την μεγάλη Αλβανία και πόσο αυτή απειλει την εθνική μας κυριαρχία ή για τους «αδούλωτους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου» που στενάζουν υπό την αλβανική καταπίεση.

3.Παροιμιώδης έμεινε η απάντηση του εξοχώτατου Προέδρου την άνοιξη του 2006 στο Στρασβούργο,όταν ερωτήθη από αλλοδαπό δημοσιογράφο για ποιό λόγο η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει την μακεδονική της εθνική μειονότητα. Προσπαθώντας να κρύψει την ταραχή του από την ασεβέστατη αυτή ερώτηση, ο Κ. Παπούλιας ανακοίνωσε στομφωδώς ότι «στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία…σλαβόβυθη μειονότητα» παρα μόνο μια μουσουλμανική που ευημερεί. Για να διώξει κάθε αμφιβολία, επικαλέστηκε και πάλι την πολυετή του εμπειρία ως υπουργός Εξωτερικών, κλείνοντας οριστικά το θέμα με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.

4. Όλα τα παραπάνω, όμως, δεν είναι τίποτα μπροστά στις αδελφικές φιλίες του Προέδρου με τους εγκληματίες πολέμου Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς. Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ο τότε υπουργος Εξωτερικών της χώρας μας βοήθησε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο τα σερβικά και σερβοβοσνιακά καθεστώτα, ώστε να επιτελέσουν ανενόχλητα το θεάρεστο έργο της Μεγάλης Σερβίας και της καθαρής από Μουσουλμάνους Βοσνίας. Όταν, δυστυχώς για τον ίδιο, το σχέδιο απέτυχε συνέχισε μέχρι και την τελευταία στιγμή να υποστηρίζει τον Μιλόσεβιτς, επισκεπτόμενος διαρκώς το Βελιγράδι και δηλώνοντας ότι οι ΗΠΑ και άλλες μεγάλες ευρωπαικές χώρες επιδιώκουν την πτώση του αντίθετα από τη βούληση του σερβικού λαού. Λίγο αργότερα, όταν ο Σέρβος δικτάτορας παραπέμφθηκε ως κατηγορούμενος στη Χάγη, ο Κ.Παπούλιας είναι έτοιμος ακόμα και να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης. …». (σημ.Λασκ: Τι να πει στο τελευταίο, η σχεδόν σύσσωμα συνένοχη με όλο περίπου το πολιτικό σύστημα Αριστερά;)

Να καταλήξω με το εξής. Οι ηγεσίες της Αριστεράς να πάψουν να παριστάνουν τη Μπλανς Επιφανί. Έχουν χάσει την παρθενία τους κι αν μπορούν ας ασκήσουν επιτέλους με συνέπεια και αποτελεσματικότητα το θεσμικό τους ρόλο χωρίς να προκαλούν τη νοημοσύνη μας. Ας κάνει η Αριστερά κριτική πάνω σε κάθε υπαρκτό ζήτημα, ας ελέγχει τα σκάνδαλα των ισχυρών, ας μη συμμετέχει στη μυθοποίηση καταστάσεων και προσώπων και ας προτείνει ριζοσπαστικές προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Αν είναι μάλιστα άξια ας συγκροτήσει και εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Τη χρειάζεται πάρα πολύ ο τόπος την Αριστερά σήμερα, τη χρειάζεται όμως σαν μια τίμια και έγκυρη φωνή. Από κραυγές, διαδηλώσεις, γενικολογίες, κατινίστικες εσωτερικές διαμάχες και από δημόσιες υποκρισίες, ανοησίες και ανακολουθίες μας έχει χορτάσει. Είναι και αυτή δυστυχώς μέρος του προβλήματος στο βαθμό που της αναλογεί, δεν τη συγκρίνω σε καμιά περίπτωση με τους υπόλοιπους, δεν έχει ασκήσει κεντρική εξουσία, έχει ασκήσει τοπική, χρηματοδοτείται από το Κράτος, είναι παρούσα στη Βουλή, ας μην κάνει λοιπόν πως δεν το ξέρει.

http://roides.wordpress.com/2011/10/29/29oct11b/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου