του δάσκαλου Θεόδωρου Παππά
Στις συνοριακές προκλήσεις του 1949, ανάμεσα Αλβανία και Ελλάδα, στον καιρό του Εμφυλίου στην Ελλάδα που ο πόλεμος έφτανε και στα σύνορα, οι Έλληνες στρατιώτες, πολεμώντας με τους ΕΑΜίτες, μπήκαν βαθιά προς την Τσιάτιστα στο Πωγώνι.
Όλοι χάρηκαν και νόμισαν πως ήρθαν οι λυτρωτές να τους γλυτώσουν από το σατράπικο καθεστώς του Χότζια και τον κομμουνισμό.
Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Σταύρος ο Τέλιος ή όπως τον αποκαλούν όλοι ο μπαρμπα- Τέλιος.
Τόσο ήταν όμως. Οι μάχες τελείωσαν, τα σύνορα κλείστηκαν. Όπως πολλοί, έτσι και ο Μπαρμπατέλιος άφησαν στην Ελλάδα παιδιά και αγγόνια.
Στην περίοδο των προκλήσεων, ο Μπαρμπατέλιος, ακούγοντας τους πυροβολισμούς, είπε στον εγγονό του τον Μπούλη: «Α, και λίγο, όσο να’ ρθούν τα αδέλφια σου».
Δυο χωριανοί καταδότες, που καραδοκούσαν μέρα νύχτα στο χωριό μόλις άκουσαν αυτά τα λόγια τα σφύριξαν στα όργανα της Ασφάλειας.
Δεν πέρασε βδομάδα και ο Μπαρμπατέλιος τραβιέται στους Γεωργουτσάτες, στο Αργυρόκαστρο και καταλήγει στη φυλακή.
Στο δικαστήριο ο δικαστής τον ρωτάει:
«Τι ήθελες να πεις μ’ αυτά τα λόγια;».
Ατρόμητος ο Σταύρος του απαντάει:
«Ήθελα να έβλεπα τα παιδιά μου και τ’ αγγόνια μου».
Ο δικαστής σκανταλίστηκε και του απάντησε ειρωνικά:
«Θα τα δεις Σταύρο Τέλιο, όταν θα δεις το αυτί σου».
Και έμεινε ο Σταύρος στη φυλακή…!
Ο Μπαρμπατέλιος δεν τα είδε, αλλά τα είδαν τα εγγόνια του. Πήγαν στην Ελλάδα, αντάμωσαν τους θείους τους, τα ξαδέλφια τους και όλους τους συγγενείς τους.
http://toorama.blogspot.com/2012/02/blog-post_28.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου