Γράφει ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος.
Οι μέρες μνήμης (τιμής, αναστοχασμού, εξαγωγής συμπερασμάτων) είναι κομμάτι της ζωής μας, αναπόσπαστο μέρος του παρελθόντος και του παρόντος. Δεν γνωρίζω πως θα είναι στο μέλλον, όμως ως τα σήμερα έχουν διαμορφώσει Αξίες, έχουν προτάξει Ηθικά αναστήματα, έχουν υποδείξει ή αποδεχθεί τρόπους ζωής- σκέψης-δράσης.
Δεν θα αναφερθώ σήμερα στην αναγκαιότητα «εορτασμού» του ανυπέρβλητου 1821 κάθε 25η Μαρτίου, της εορτής για την Εθνική Παλιγγενεσία που απελευθέρωσε τον Λαό μας από τους Οθωμανούς και ένωσε τον νεώτερο ελληνισμό με το παρελθόν του . Δεν θα αναφερθώ επίσης ούτε στην 28η Οκτωβρίου και το ηρωϊκό αντιφασιστικό ΟΧΙ του Λαού μας και στην επακολουθήσασα Εθνική Αντίσταση. Ούτε στην 17η Νοέμβρη, ημέρα μνήμης και τιμής για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και του Αντιδικτατορικού-αντιστασιακού αγώνα κατά της 7χρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών 1967-74. Θα αναφερθώ σε κάτι πιο «μικρό», κάτι πιο «ταπεινό», σε κάτι άγνωστο στο ευρύ κοινό ή , εξεπίτηδες...
παραγνωρισμένο. Στην ανάγκη να τιμήσουν οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας τους δικούς τους νεκρούς, αυτούς που είναι συνδεδεμένοι με τους δικούς τους αγώνες για Δημοκρατία και Εθνική επιβίωση. Τους έχουμε που τους έχουμε ξεχάσει με όσα συμβαίνουν την τελευταία χρονιά στην Πατρίδα μας, (νομίζω και πριν από αυτό…), ας μου επιτραπεί σήμερα να αφιερώσω την στήλη στην ελληνική Εθνική μειονότητα που ζει στην γειτονική Αλβανία.
Διαβάζω λοιπόν σε ανακοίνωση πως η Δημοκρατική Ένωση Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας «ΟΜΟΝΟΙΑ», σε συνεργασία με τις Τοπικές Αρχές του Αλύκου οργανώνουν εκδήλωση τιμής και μνήμης, των αγωνιστών για δημοκρατία και εθνική δικαίωση. Οι εκδηλώσεις θα λάβουν χώρα σήμερα Κυριακή, 12/12/2010, στην Κεντρική Πλατεία του Αλύκου (Πλ. Κύπρου), στις 10.30 αμέσως μετά τη Μνημόσυνο – Θεία Λειτουργία.
Εν συνεχεία στην ανακοίνωση παρατείθενται τα γεγονότα, τα οποία αντιγράφω:
«Αλύκο 12 Δεκέμβρη 1990. ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ
Δευτέρα 10-12-1990
Εννέα νέοι άνθρωποι από το χωριό Αλύκο, αποφάσισαν να δραπετεύσουν για την Ελλάδα. Στα σύνορα γίνονται αντιληπτοί από τους Αλβανούς φρουρούς που είχαν την εντολή να πυροβολούν εν ψυχρό. Από το «γάζωμα» των Αλβανών στρατιωτών πέφτουν νεκροί οι.: Θύμιος Μάσιος, Βαγγέλης Μήτρος, Θανάσης Κώτσης και Αηδόνης Ράφτης.
Τρίτη 11-12-1990
Το πρωί φτάνει η θλιβερή είδηση στο χωριό. Ο θρήνος και η αγανάκτηση είναι απερίγραπτη. Αυθόρμητα όλος ο κόσμος συγκεντρώθηκε στο κέντρο του χωριού. Περίπου 200 άτομα ξεκινούν για τα σύνορα όπου απείχαν 6 ώρες πεζοπορία. Στο δρόμο κατέλαβαν κρατικά αυτοκίνητα ακόμα και τρακτέρ. Οι αρχές που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση το πλήθος να φτάσει στα σύνορα, μετέφεραν τα πτώματα στη γέφυρα του Μπουγάζι.
Τετάρτη 12-12-1990
Την Τετάρτη το πρωί - για όσους έχουν την επίγνωση εκείνων των συνθηκών - συνέβη κάτι το ασύλληπτο, 3.000 κάτοικοι του Αλύκου και των γύρω χωριών με λάβαρα τα φέρετρα των νεκρών παιδιών, αλλά και ελληνικές σημαίες φτιαγμένες πρόχειρα με υφάσματα των εθνικών χρωμάτων, απευθύνεται με πορεία προς τους Αγίους Σαράντα. Είναι πρωτοφανές. Για πρώτη φορά μετά από 45 χρόνια δικτατορίας στην Αλβανία, γίνεται μαζική διαδήλωση κατά του καθεστώτος. Ακούγονται συνθήματα όπως «Κάτω η δικτατορία», «Ραμίζ Αλία είσαι δολοφόνος», κ.α.
Στρατός και αστυνομία με βαρύ οπλισμό, ακόμα και τανκ, αλλά και πολίτες πιστή του καθεστώτος, είχαν δημιουργήσει φράγμα στα στενά της Γκιάστας για να εμποδίσουν την προέλαση στους Αγίους Σαράντα. Ακολούθησε μάχη πετροπόλεμου για περίπου 45 λεπτά. Οι δυνάμεις του καθεστώτος βλέποντας ότι χάνουν έδαφος άρχισαν να πυροβολούν. Τραυματίστηκαν αρκετοί, και το πλήθος δεν υποχωρούσε. Μετά τον σοβαρό τραυματισμό του Δ. Μάνου, επικράτησε η άποψη των ψυχραιμότερων για υποχώρηση.
Οι Αλυκιώτες αποχαιρέτησαν τα παιδιά τους με πόνο, αλλά και περηφάνια!
Έδωσαν λόγο για νέους αγώνες, νεκροί και ζωντανοί!»
Αιωνία τους η μνήμη.
Aδέλφια, κουράγιο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Οι μέρες μνήμης (τιμής, αναστοχασμού, εξαγωγής συμπερασμάτων) είναι κομμάτι της ζωής μας, αναπόσπαστο μέρος του παρελθόντος και του παρόντος. Δεν γνωρίζω πως θα είναι στο μέλλον, όμως ως τα σήμερα έχουν διαμορφώσει Αξίες, έχουν προτάξει Ηθικά αναστήματα, έχουν υποδείξει ή αποδεχθεί τρόπους ζωής- σκέψης-δράσης.
Δεν θα αναφερθώ σήμερα στην αναγκαιότητα «εορτασμού» του ανυπέρβλητου 1821 κάθε 25η Μαρτίου, της εορτής για την Εθνική Παλιγγενεσία που απελευθέρωσε τον Λαό μας από τους Οθωμανούς και ένωσε τον νεώτερο ελληνισμό με το παρελθόν του . Δεν θα αναφερθώ επίσης ούτε στην 28η Οκτωβρίου και το ηρωϊκό αντιφασιστικό ΟΧΙ του Λαού μας και στην επακολουθήσασα Εθνική Αντίσταση. Ούτε στην 17η Νοέμβρη, ημέρα μνήμης και τιμής για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και του Αντιδικτατορικού-αντιστασιακού αγώνα κατά της 7χρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών 1967-74. Θα αναφερθώ σε κάτι πιο «μικρό», κάτι πιο «ταπεινό», σε κάτι άγνωστο στο ευρύ κοινό ή , εξεπίτηδες...
παραγνωρισμένο. Στην ανάγκη να τιμήσουν οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας τους δικούς τους νεκρούς, αυτούς που είναι συνδεδεμένοι με τους δικούς τους αγώνες για Δημοκρατία και Εθνική επιβίωση. Τους έχουμε που τους έχουμε ξεχάσει με όσα συμβαίνουν την τελευταία χρονιά στην Πατρίδα μας, (νομίζω και πριν από αυτό…), ας μου επιτραπεί σήμερα να αφιερώσω την στήλη στην ελληνική Εθνική μειονότητα που ζει στην γειτονική Αλβανία.
Διαβάζω λοιπόν σε ανακοίνωση πως η Δημοκρατική Ένωση Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας «ΟΜΟΝΟΙΑ», σε συνεργασία με τις Τοπικές Αρχές του Αλύκου οργανώνουν εκδήλωση τιμής και μνήμης, των αγωνιστών για δημοκρατία και εθνική δικαίωση. Οι εκδηλώσεις θα λάβουν χώρα σήμερα Κυριακή, 12/12/2010, στην Κεντρική Πλατεία του Αλύκου (Πλ. Κύπρου), στις 10.30 αμέσως μετά τη Μνημόσυνο – Θεία Λειτουργία.
Εν συνεχεία στην ανακοίνωση παρατείθενται τα γεγονότα, τα οποία αντιγράφω:
«Αλύκο 12 Δεκέμβρη 1990. ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ
Δευτέρα 10-12-1990
Εννέα νέοι άνθρωποι από το χωριό Αλύκο, αποφάσισαν να δραπετεύσουν για την Ελλάδα. Στα σύνορα γίνονται αντιληπτοί από τους Αλβανούς φρουρούς που είχαν την εντολή να πυροβολούν εν ψυχρό. Από το «γάζωμα» των Αλβανών στρατιωτών πέφτουν νεκροί οι.: Θύμιος Μάσιος, Βαγγέλης Μήτρος, Θανάσης Κώτσης και Αηδόνης Ράφτης.
Τρίτη 11-12-1990
Το πρωί φτάνει η θλιβερή είδηση στο χωριό. Ο θρήνος και η αγανάκτηση είναι απερίγραπτη. Αυθόρμητα όλος ο κόσμος συγκεντρώθηκε στο κέντρο του χωριού. Περίπου 200 άτομα ξεκινούν για τα σύνορα όπου απείχαν 6 ώρες πεζοπορία. Στο δρόμο κατέλαβαν κρατικά αυτοκίνητα ακόμα και τρακτέρ. Οι αρχές που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση το πλήθος να φτάσει στα σύνορα, μετέφεραν τα πτώματα στη γέφυρα του Μπουγάζι.
Τετάρτη 12-12-1990
Την Τετάρτη το πρωί - για όσους έχουν την επίγνωση εκείνων των συνθηκών - συνέβη κάτι το ασύλληπτο, 3.000 κάτοικοι του Αλύκου και των γύρω χωριών με λάβαρα τα φέρετρα των νεκρών παιδιών, αλλά και ελληνικές σημαίες φτιαγμένες πρόχειρα με υφάσματα των εθνικών χρωμάτων, απευθύνεται με πορεία προς τους Αγίους Σαράντα. Είναι πρωτοφανές. Για πρώτη φορά μετά από 45 χρόνια δικτατορίας στην Αλβανία, γίνεται μαζική διαδήλωση κατά του καθεστώτος. Ακούγονται συνθήματα όπως «Κάτω η δικτατορία», «Ραμίζ Αλία είσαι δολοφόνος», κ.α.
Στρατός και αστυνομία με βαρύ οπλισμό, ακόμα και τανκ, αλλά και πολίτες πιστή του καθεστώτος, είχαν δημιουργήσει φράγμα στα στενά της Γκιάστας για να εμποδίσουν την προέλαση στους Αγίους Σαράντα. Ακολούθησε μάχη πετροπόλεμου για περίπου 45 λεπτά. Οι δυνάμεις του καθεστώτος βλέποντας ότι χάνουν έδαφος άρχισαν να πυροβολούν. Τραυματίστηκαν αρκετοί, και το πλήθος δεν υποχωρούσε. Μετά τον σοβαρό τραυματισμό του Δ. Μάνου, επικράτησε η άποψη των ψυχραιμότερων για υποχώρηση.
Οι Αλυκιώτες αποχαιρέτησαν τα παιδιά τους με πόνο, αλλά και περηφάνια!
Έδωσαν λόγο για νέους αγώνες, νεκροί και ζωντανοί!»
Αιωνία τους η μνήμη.
Aδέλφια, κουράγιο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου