Η κρίση ωθεί όλο και πιο πολλούς ξένους να φύγουν από την Ελλάδα και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους
Οι περισσότεροι από αυτούς πέρασαν κάποτε τα σύνορα, με τα πόδια ή κρυμμένοι σε αυτοκίνητα, με χαρτιά ή χωρίς, με στόχο μια καλύτερη ζωή.Αν και ταλαιπωρήθηκαν αρκετά,πολλοί τα κατάφεραν,τόσο που ρίζωσαν στην Ελλάδα, απέκτησαν οικογένειες καιτα παιδιά τους πολλές φορές μιλούν καλύτερα τα ελληνικά παρά τη μητρική τους γλώσσα. Οσα δεν φέρνει η νοσταλγία όμως τα φέρνει η… κρίση. Ανεργία και έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής οδηγούν όλο και περισσότερους αλλοδαπούς να σκέπτονται την επιστροφή στην πατρίδα τους. Και αν ακόμη δεν είναι πάρα πολλοί αυτοί που το επιχειρούν,είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που εξετάζουντουλάχιστονκάτι που όχι και και τόσο πολλά χρόνια πριν τους φαινόταν αδιανόητο.
Οπως συμβαίνει σχεδόν όλα τα απογεύματα, τα λεωφορεία στην οδό Δεληγιάννη, εκεί όπου έχουν την έδρα τους οι περισσότερες εταιρείες που κάνουν το δρομολόγιο προς τα Τίρανα και τις άλλες πόλεις της Αλβανίας, είναι γεμάτα. Πέρα από τις επισκέψεις σε φίλους και συγγενείς, πυκνώνουν οι περιπτώσεις ανθρώπων των οποίων το εισιτήριο (55-60 ευρώ μετ΄ επιστροφής!) είναι μόνο… αλέ. Κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι είναι η τελευταία φορά που πατούν το πόδι τους στην ελληνική πρωτεύουσα. Πολύ περισσότεροι είναι εκείνοι που το ταξίδι τους στην Αλβανία δεν είναι ταξίδι αναψυχής αλλά ταξίδι διερεύνησης των επαγγελματικών προοπτικών τους.
Η Ελλη εργάζεται εδώ και αρκετά χρόνια σε ένα από τα γραφεία που διοργανώνουν δρομολόγια με λεωφορεία από την Αθήνα προς την Αλβανία.«Οι δουλειές πηγαίνουν πολύ καλά.Ειδικά από τότε που καταργήθηκε η βίζα, η κίνηση μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας είναι συνεχής.Απλά τον τελευταίο καιρό βλέπω πολλές οικογένεις που φεύγουν μια και καλή από την Ελλάδα. Μπορεί και δέκα την ημέρα. Κυρίως το αποφασίζουν οικογένειες με μικρά παιδιά που δεν έχουν πάει ακόμη σχολείο,μια και δεν πιστεύουν ότι η ζωή τους εδώ θα βελτιωθεί».
Παρόμοια εικόνα μεταφέρει και η Αφροδίτη, επίσης εργαζόμενη σε γραφείο που εκμεταλλεύεται τη γραμμή Αθήνας- Αλβανίας. «Ανοίξαμε εδώ και έξι μήνες,η κίνηση είναι συνεχής.Είναι και πολλές οι οικογένειεςπου μεταφέρουντην οικοσκευή τους στην Αλβανία. Τόσο πολλέςπου σκεφτόμαστε να ανοίξουμε και υπηρεσία μεταφορών και μετακομίσεων». Η ίδια έχει ήδη προσωπική εικόνα των επιπτώσεων της ελληνικής κρίσης στο… αλβανικό εκπαιδευτικό σύστημα. «Η θεία μου είναι διευθύντρια σε λύκειο της πόλης του Φίερ. Μου ανέφερε πως το σχολείο εφέτος γέμισε από μαθητές που ζούσαν στην Ελλάδακαι, όπως είναι λογικό,έχουν δυσκολίες στην αλβανική γλώσσα».
Υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν φύγει ακόμη, είναι όμως με το ένα πόδι πριν από τον επαναπατρισμό τους. Ο Τίμο Αλα, 43 χρόνων, ήρθε πριν από αρκετά χρόνια στην Ελλάδα μόνος του. Τότε περπάτησε για μέρες για να φθάσει ως την Αθήνα. Σήμερα, αν αποφασίσει να επιστρέψει, θα το κάνει οδικώς και οικογενειακώς και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. «Τα παιδιά μου είναι 15 και 12 ετών, έχουν μεγαλώσει εδώ, είναι τελείως αρνητικά στονα φύγουν.Θα το κάνω,όμως,δεν γίνεται αλλιώς.Δεν αντέχω το βάρος τουενοικίου χωρίς να έχω καθόλου έσοδα.Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι τα ένσημα που μάζεψα όλα αυτά τα χρόνια δουλεύοντας στην οικοδομή θα πάνε χαμένα.Και βέβαια,παρά τα όσα λένε οι Ελληνες,το ελληνικό κράτος,σε σχέση τουλάχιστον με το αλβανικό,λειτουργεί.Στην Αλβανία μπορεί να έχεις δουλειά,δεν ξέρεις όμως αν θα πληρωθείς ποτέ».
«Υποτίθεταιότι η Αλβανία είναι σε φάση ανάπτυξης και αυτό κάνει αρκετούςνα πιστεύουν ότι ίσως τα πράγματα για αυτούς εκεί να είναι καλύτερα» λέει ο κ. Γιάκομπ Γκιότσα, ο οποίος είναι στην Ελλάδα εδώ και 20 χρόνια. Η κόρη του πέρασε σε ελληνικό πανεπιστήμιο στην επαρχία και θα επιστρέψει στα Τίρανα για να σπουδάσει σε αμερικανικό κολέγιο. «Εδώ θα ήταν τελείως αδύνατο γι΄ αυτήν να βρει δουλειά αυτή την περίοδο». Τους επόμενους μήνες σκοπεύει να μετακομίσει στα Τίρανα και να διερευνήσει τις δυνατότητες να ανοίξει δική του επιχείρηση εκεί. «Τουλάχιστον εκεί το θέμα της διαμονής δεν θα υφίσταται. Τα ενοίκια είναι πάμφθηνα, ακόμη και διαμέρισμα μπορείς να αγοράσεις με 20.000-25.000 ευρώ.Δεν θα είναι εύκολο,εκεί όμως μπορείς τουλάχιστον να προσπαθήσεις,εδώ έχει χαθεί κάθε δυνατότητα».
Ανάμεσα στα λεωφορεία που κάνουν το δρομολόγιο Αθήνα- Τίρανα εμφανίζεται ένα που έρχεται από το Κισινάου, την πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Και εδώ η Νάντια, η υπάλληλος του αντίστοιχου τουριστικού πρακτορείου, επιβεβαιώνει το αναμενόμενο. «Τα εισιτήρια χωρίς επιστροφή παρουσιάζουν σημαντική αύξηση,πράγμα που δείχνει πως κάποιοι προσπαθούν να επιστρέψουν» λέει. «Απλά το προσπαθούν» πετάγεται ένας συμπατριώτης της. «Σε έναν μήνα θα γυρίσουν πίσω.Οσο άσχημα και αν είναι τα πράγματα στην Ελλάδα,στη Μολδαβία παραμένουν χειρότερα».
Σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, η αποχώρηση των νομίμων μεταναστών αυτή τη στιγμή είναι πιο πολύ μια γενική εντύπωση παρά ένα μετρήσιμο μέγεθος. Ο αριθμός των νομίμων μεταναστών στην Ελλάδα είναι κατά 20.000 μειωμένος σε σχέση με πέρυσι, αριθμός που δεν θεωρείται σημαντικός. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι πριν από λίγες ημέρες η αρμόδια Διεύθυνση Μεταναστευτικής Πολιτικής ζήτησε να ενημερωθεί από τις κατά τόπους αποκεντρωμένες διοικήσεις για τον ακριβή αριθμό των αδειών παραμονής που εγκρίθηκαν ή ανανεώθηκαν και δεν παρελήφθησαν ποτέ από τους δικαιούχους τους. Αυτό που ανησυχεί τους αρμόδιους παράγοντες είναι η περίπτωση ότι οι μετανάστες που σκοπεύουν να αποχωρήσουν οριστικά (;) από τη χώρα θα προχωρήσουν σε απόσυρση των καταθέσεών τους από τις ελληνικές τράπεζες.
«AΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΦΤΩΧΑ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ»
Υπάρχουν και κάποιοι που έχουν αποφασίσει να γυρίσουν οριστικά στην πατρίδα τους ακόμη και αν ξέρουν πως το μέλλον εκεί κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένο είναι.Ο κ.Μαχμούντ Αμποχαμέντέχει περάσει σχεδόν τη μισή του ζωή στην Ελλάδα.Η γυναίκα του και το παιδί του έχουν γεννηθεί εδώ.Παρ΄ όλα αυτά,και αυτός ετοιμάζει ως το τέλος του έτους τον επαναπατρισμό του.«Το μαγαζί που διατηρώ, call shop,πάει από το κακό στο χειρότερο,χρωστάω νοίκιακαι δεν βλέπω πώς μπορεί να αλλάξει αυτό». Παρατηρούμε ότι και στην Αίγυπτο αυτή τη στιγμή τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα- κάθε άλλο μάλιστα.«Αν είναι να περνάς φτωχά,καλύτερα να είσαι στην πατρίδα σου»έρχεται η αφοπλιστική απάντηση.
Ο κ.Σαΐντ Αφίφιείναι επίσης Αιγύπτιος.Δεν ζούσε μόνιμα στην Ελλάδα,ήταν όμως εννέα μήνες τον χρόνο στη χώρα μας δουλεύοντας σε αλιευτικά σκάφη.«Εφέτος είναι η τελευταία χρονιά.Ψάρια δεν υπάρχουν,τα αφεντικά μάς χρωστάνε λεφτά, πολλές φορές δεν μας ασφαλίζουν.Επιπλέον προτιμούν εργάτες από άλλες χώρες όπως το Πακιστάν,οι οποίοι παίρνουν περίπου τα μισά λεφτά».
TΑΣΕΙΣ ΦΥΓΗΣ ΑΠΟ BΟΥΛΓΑΡΟΥΣ ΚΑΙ ΡΟΥΜΑΝΟΥΣ
Την εικόνα του υπουργείου Εσωτερικών επιβεβαιώνει η πρόεδρος του Ελληνοβουλγαρικού Συλλόγου Πολιτισμού κ.Ρόνι Φιλέφσκα. «Ούτως ή άλλως,οι περισσότεροι Βούλγαροι που ζουν στην Ελλάδαθέλουν να επιστρέψουν κάποια στιγμή,απλά η κρίση τούς έδωσε έναν σοβαρό λόγο να το σκεφτούν.Η κατάσταση όμως στη Βουλγαρία είναι επίσης άσχημη.Οι πιο πολλοί δεν πιστεύουν ότι εκεί τα πράγματα θα φτιάξουν γρηγορότερα από την Ελλάδα». Σύμφωνα με την κυρία Φιλέφσκα,ως ευρωπαίοι πολίτες οι Βούλγαροι μετακινούνται ελεύθερα,πολλές φορές έρχονται στην Ελλάδα για εποχικές εργασίες,οπότε είναι δύσκολο να καταμετρηθεί ο ακριβής αριθμός όσων αποφασίζουν τον επαναπατρισμό τους.«Πάντως ακόμη και οι βουλγαρικές οικογένειες που ζουν πολλά χρόνια στην Ελλάδα φροντίζουν τα παιδιά τους να μάθουν βουλγαρικά καιη επιστροφή παραμένει πάντα στόχος». Οσον αφορά τους Ρουμάνους που ζουν στην Ελλάδα (είναι καταγεγραμμένοι περίπου 40.000,υπολογίζονται όμως περίπου τριπλάσιοι),εδώ η τάση για φυγή είναι πιο έντονη.Αφορά όμως κυρίως ανθρώπους που βρίσκονται λίγα χρόνια στη χώρα μας.Δικός τους στόχος είναι είτε ο επαναπατρισμός είτε η εκ νέου μετανάστευση στη Δυτική Ευρώπη.«Οσοι έχουν οικογένεια και υποχρεώσεις δεν το σκέφτονται καν»λέει η κυρίαΝίνα Γκίτσα,πρόεδρος της ρουμανικής κοινότητας «Αγιος Στέφανος ο Μέγας»,και συμπληρώνει ότι ειδικά στον τομέα του τουρισμού ήταν πάμπολλοι οι συμπατριώτες της που δούλεψαν στην Ελλάδα εφέτος το καλοκαίρι.
«Κάλλιο στον πόλεμο παρά εδώ!»
Iσως ο κ. Μπασάμ Μπαϊρακτάρι να αποτελεί το πιο τρανταχτό παράδειγμα της τάσης επιστροφής των μεταναστών στην πατρίδα τους. Ζει στην Ελλάδα 27 χρόνια, υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό, η σύζυγός του είναι Ελληνίδα, ενώ έχει στην κατοχή του δύο μεταφορικές άδειες. Ολα αυτά, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν ικανός λόγος ώστε να μη σκέπτεται καν την εκδοχή του επαναπατρισμού. Εκδοχή που γίνεται ακόμη πιο απίθανη αν σκεφθείς ότι η χώρα προέλευσης του κ. Μπαϊρακτάρι είναι η… Συρία.
«Ενώ οι δουλειές πήγαιναν ήδη άσχημα,ήρθε η απελευθέρωση και μας κατέστρεψε.Εγώ για τις άδειες είχα πληρώσει περίπου 150.000 ευρώ.Παρ΄ όλα όσα συμβαίνουν εκεί,έχω αποφασίσει να φύγω, απλά περιμένω να πουλήσω ό,τι έχω και δεν έχω εδώ. Σπίτι, εταιρεία, οικόπεδα, μόνο ένα εξοχικό θα κρατήσω » λέει ο κ. Μπαϊρακτάρι, σπεύδοντας να διευκρινίσει ότι οι πωλήσεις που θα κάνει δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση «κομπόδεμα». « Χρωστάω ένα σωρό λεφτά στο ΤΕΒΕ, συν ότι πρέπει να κάνω μια επέμβαση την οποία το ΤΕΒΕ δεν δικαιολογεί.Αυτό είναι το χειρότερο για όσους ζουν εδώ. Δουλεύεις μια ζωή και στο τέλος αυτό δεν έχει κανένα αντίκρισμα » λέει. Δεν τον τρομάζει η κατάσταση στη Συρία. «Ο,τι συμβαίνει εκεί είναι προσωρινό.Εκεί όποιος δουλεύει μπορεί να ζήσει μια ολόκληρη οικογένεια. Εδώ, όσο και να δουλεύεις, θα βγάζεις λιγότερααπό όσα σου χρειάζονται. Και παρά τα όσα συμβαίνουν στη Συρία, ακόμη και τώρα,την επέμβαση,το “μπαλονάκι” που χρειάζομαι, θα την έκαναδωρεάν ». Παραδόξως, ο ανασταλτικός παράγοντας που καθυστερεί την επιστροφή του δεν είναι η περίπου εμπόλεμη κατάσταση στη χώρα του. « Αν έβρισκα αγοραστές,θα τα είχα πουλήσει ήδη όλα.Αν το έκανα κάποια χρόνια πριν,θα γύριζα στην πατρίδα μου πλούσιος. Σήμερα απλά ελπίζω να ξεχρεώσω και να έχω κάποια χρήματα για να ξεκινήσω από την αρχή. Η γυναίκα μου έχει γεννηθεί εδώ,η οικογένειά της είναι εδώ,όμως καταλαβαίνει πως αυτή είναι η καλύτερη λύση για εμάς».
Πάντως, παρά την κατάσταση στην πατρίδα του, αρκετοί σύναδελφοι ή γείτονες που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση τον φθονούν. «Μου λένε συνέχεια: “Τουλάχιστον εσύ έχεις να πας κάπου”. Ξέρετε τι τους απαντάω: “Εδώ και κάμποσο καιρό οι δουλειές μου έχουν πέσει κατακόρυφα”. Υπάρχει όμως μια κατηγορία πελατών που τώρα εμφανίστηκε. Είναι οι Ελληνες που μεταναστεύουν για Αμερική και, κυρίως, για Αυστραλία, και μεταφέρουν τα πράγματά τους».
Οι περισσότεροι από αυτούς πέρασαν κάποτε τα σύνορα, με τα πόδια ή κρυμμένοι σε αυτοκίνητα, με χαρτιά ή χωρίς, με στόχο μια καλύτερη ζωή.Αν και ταλαιπωρήθηκαν αρκετά,πολλοί τα κατάφεραν,τόσο που ρίζωσαν στην Ελλάδα, απέκτησαν οικογένειες καιτα παιδιά τους πολλές φορές μιλούν καλύτερα τα ελληνικά παρά τη μητρική τους γλώσσα. Οσα δεν φέρνει η νοσταλγία όμως τα φέρνει η… κρίση. Ανεργία και έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής οδηγούν όλο και περισσότερους αλλοδαπούς να σκέπτονται την επιστροφή στην πατρίδα τους. Και αν ακόμη δεν είναι πάρα πολλοί αυτοί που το επιχειρούν,είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που εξετάζουντουλάχιστονκάτι που όχι και και τόσο πολλά χρόνια πριν τους φαινόταν αδιανόητο.
Οπως συμβαίνει σχεδόν όλα τα απογεύματα, τα λεωφορεία στην οδό Δεληγιάννη, εκεί όπου έχουν την έδρα τους οι περισσότερες εταιρείες που κάνουν το δρομολόγιο προς τα Τίρανα και τις άλλες πόλεις της Αλβανίας, είναι γεμάτα. Πέρα από τις επισκέψεις σε φίλους και συγγενείς, πυκνώνουν οι περιπτώσεις ανθρώπων των οποίων το εισιτήριο (55-60 ευρώ μετ΄ επιστροφής!) είναι μόνο… αλέ. Κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι είναι η τελευταία φορά που πατούν το πόδι τους στην ελληνική πρωτεύουσα. Πολύ περισσότεροι είναι εκείνοι που το ταξίδι τους στην Αλβανία δεν είναι ταξίδι αναψυχής αλλά ταξίδι διερεύνησης των επαγγελματικών προοπτικών τους.
Η Ελλη εργάζεται εδώ και αρκετά χρόνια σε ένα από τα γραφεία που διοργανώνουν δρομολόγια με λεωφορεία από την Αθήνα προς την Αλβανία.«Οι δουλειές πηγαίνουν πολύ καλά.Ειδικά από τότε που καταργήθηκε η βίζα, η κίνηση μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας είναι συνεχής.Απλά τον τελευταίο καιρό βλέπω πολλές οικογένεις που φεύγουν μια και καλή από την Ελλάδα. Μπορεί και δέκα την ημέρα. Κυρίως το αποφασίζουν οικογένειες με μικρά παιδιά που δεν έχουν πάει ακόμη σχολείο,μια και δεν πιστεύουν ότι η ζωή τους εδώ θα βελτιωθεί».
Παρόμοια εικόνα μεταφέρει και η Αφροδίτη, επίσης εργαζόμενη σε γραφείο που εκμεταλλεύεται τη γραμμή Αθήνας- Αλβανίας. «Ανοίξαμε εδώ και έξι μήνες,η κίνηση είναι συνεχής.Είναι και πολλές οι οικογένειεςπου μεταφέρουντην οικοσκευή τους στην Αλβανία. Τόσο πολλέςπου σκεφτόμαστε να ανοίξουμε και υπηρεσία μεταφορών και μετακομίσεων». Η ίδια έχει ήδη προσωπική εικόνα των επιπτώσεων της ελληνικής κρίσης στο… αλβανικό εκπαιδευτικό σύστημα. «Η θεία μου είναι διευθύντρια σε λύκειο της πόλης του Φίερ. Μου ανέφερε πως το σχολείο εφέτος γέμισε από μαθητές που ζούσαν στην Ελλάδακαι, όπως είναι λογικό,έχουν δυσκολίες στην αλβανική γλώσσα».
Υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν φύγει ακόμη, είναι όμως με το ένα πόδι πριν από τον επαναπατρισμό τους. Ο Τίμο Αλα, 43 χρόνων, ήρθε πριν από αρκετά χρόνια στην Ελλάδα μόνος του. Τότε περπάτησε για μέρες για να φθάσει ως την Αθήνα. Σήμερα, αν αποφασίσει να επιστρέψει, θα το κάνει οδικώς και οικογενειακώς και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. «Τα παιδιά μου είναι 15 και 12 ετών, έχουν μεγαλώσει εδώ, είναι τελείως αρνητικά στονα φύγουν.Θα το κάνω,όμως,δεν γίνεται αλλιώς.Δεν αντέχω το βάρος τουενοικίου χωρίς να έχω καθόλου έσοδα.Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι τα ένσημα που μάζεψα όλα αυτά τα χρόνια δουλεύοντας στην οικοδομή θα πάνε χαμένα.Και βέβαια,παρά τα όσα λένε οι Ελληνες,το ελληνικό κράτος,σε σχέση τουλάχιστον με το αλβανικό,λειτουργεί.Στην Αλβανία μπορεί να έχεις δουλειά,δεν ξέρεις όμως αν θα πληρωθείς ποτέ».
«Υποτίθεταιότι η Αλβανία είναι σε φάση ανάπτυξης και αυτό κάνει αρκετούςνα πιστεύουν ότι ίσως τα πράγματα για αυτούς εκεί να είναι καλύτερα» λέει ο κ. Γιάκομπ Γκιότσα, ο οποίος είναι στην Ελλάδα εδώ και 20 χρόνια. Η κόρη του πέρασε σε ελληνικό πανεπιστήμιο στην επαρχία και θα επιστρέψει στα Τίρανα για να σπουδάσει σε αμερικανικό κολέγιο. «Εδώ θα ήταν τελείως αδύνατο γι΄ αυτήν να βρει δουλειά αυτή την περίοδο». Τους επόμενους μήνες σκοπεύει να μετακομίσει στα Τίρανα και να διερευνήσει τις δυνατότητες να ανοίξει δική του επιχείρηση εκεί. «Τουλάχιστον εκεί το θέμα της διαμονής δεν θα υφίσταται. Τα ενοίκια είναι πάμφθηνα, ακόμη και διαμέρισμα μπορείς να αγοράσεις με 20.000-25.000 ευρώ.Δεν θα είναι εύκολο,εκεί όμως μπορείς τουλάχιστον να προσπαθήσεις,εδώ έχει χαθεί κάθε δυνατότητα».
Ανάμεσα στα λεωφορεία που κάνουν το δρομολόγιο Αθήνα- Τίρανα εμφανίζεται ένα που έρχεται από το Κισινάου, την πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Και εδώ η Νάντια, η υπάλληλος του αντίστοιχου τουριστικού πρακτορείου, επιβεβαιώνει το αναμενόμενο. «Τα εισιτήρια χωρίς επιστροφή παρουσιάζουν σημαντική αύξηση,πράγμα που δείχνει πως κάποιοι προσπαθούν να επιστρέψουν» λέει. «Απλά το προσπαθούν» πετάγεται ένας συμπατριώτης της. «Σε έναν μήνα θα γυρίσουν πίσω.Οσο άσχημα και αν είναι τα πράγματα στην Ελλάδα,στη Μολδαβία παραμένουν χειρότερα».
Σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, η αποχώρηση των νομίμων μεταναστών αυτή τη στιγμή είναι πιο πολύ μια γενική εντύπωση παρά ένα μετρήσιμο μέγεθος. Ο αριθμός των νομίμων μεταναστών στην Ελλάδα είναι κατά 20.000 μειωμένος σε σχέση με πέρυσι, αριθμός που δεν θεωρείται σημαντικός. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι πριν από λίγες ημέρες η αρμόδια Διεύθυνση Μεταναστευτικής Πολιτικής ζήτησε να ενημερωθεί από τις κατά τόπους αποκεντρωμένες διοικήσεις για τον ακριβή αριθμό των αδειών παραμονής που εγκρίθηκαν ή ανανεώθηκαν και δεν παρελήφθησαν ποτέ από τους δικαιούχους τους. Αυτό που ανησυχεί τους αρμόδιους παράγοντες είναι η περίπτωση ότι οι μετανάστες που σκοπεύουν να αποχωρήσουν οριστικά (;) από τη χώρα θα προχωρήσουν σε απόσυρση των καταθέσεών τους από τις ελληνικές τράπεζες.
«AΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΦΤΩΧΑ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ»
Υπάρχουν και κάποιοι που έχουν αποφασίσει να γυρίσουν οριστικά στην πατρίδα τους ακόμη και αν ξέρουν πως το μέλλον εκεί κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένο είναι.Ο κ.Μαχμούντ Αμποχαμέντέχει περάσει σχεδόν τη μισή του ζωή στην Ελλάδα.Η γυναίκα του και το παιδί του έχουν γεννηθεί εδώ.Παρ΄ όλα αυτά,και αυτός ετοιμάζει ως το τέλος του έτους τον επαναπατρισμό του.«Το μαγαζί που διατηρώ, call shop,πάει από το κακό στο χειρότερο,χρωστάω νοίκιακαι δεν βλέπω πώς μπορεί να αλλάξει αυτό». Παρατηρούμε ότι και στην Αίγυπτο αυτή τη στιγμή τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα- κάθε άλλο μάλιστα.«Αν είναι να περνάς φτωχά,καλύτερα να είσαι στην πατρίδα σου»έρχεται η αφοπλιστική απάντηση.
Ο κ.Σαΐντ Αφίφιείναι επίσης Αιγύπτιος.Δεν ζούσε μόνιμα στην Ελλάδα,ήταν όμως εννέα μήνες τον χρόνο στη χώρα μας δουλεύοντας σε αλιευτικά σκάφη.«Εφέτος είναι η τελευταία χρονιά.Ψάρια δεν υπάρχουν,τα αφεντικά μάς χρωστάνε λεφτά, πολλές φορές δεν μας ασφαλίζουν.Επιπλέον προτιμούν εργάτες από άλλες χώρες όπως το Πακιστάν,οι οποίοι παίρνουν περίπου τα μισά λεφτά».
TΑΣΕΙΣ ΦΥΓΗΣ ΑΠΟ BΟΥΛΓΑΡΟΥΣ ΚΑΙ ΡΟΥΜΑΝΟΥΣ
Την εικόνα του υπουργείου Εσωτερικών επιβεβαιώνει η πρόεδρος του Ελληνοβουλγαρικού Συλλόγου Πολιτισμού κ.Ρόνι Φιλέφσκα. «Ούτως ή άλλως,οι περισσότεροι Βούλγαροι που ζουν στην Ελλάδαθέλουν να επιστρέψουν κάποια στιγμή,απλά η κρίση τούς έδωσε έναν σοβαρό λόγο να το σκεφτούν.Η κατάσταση όμως στη Βουλγαρία είναι επίσης άσχημη.Οι πιο πολλοί δεν πιστεύουν ότι εκεί τα πράγματα θα φτιάξουν γρηγορότερα από την Ελλάδα». Σύμφωνα με την κυρία Φιλέφσκα,ως ευρωπαίοι πολίτες οι Βούλγαροι μετακινούνται ελεύθερα,πολλές φορές έρχονται στην Ελλάδα για εποχικές εργασίες,οπότε είναι δύσκολο να καταμετρηθεί ο ακριβής αριθμός όσων αποφασίζουν τον επαναπατρισμό τους.«Πάντως ακόμη και οι βουλγαρικές οικογένειες που ζουν πολλά χρόνια στην Ελλάδα φροντίζουν τα παιδιά τους να μάθουν βουλγαρικά καιη επιστροφή παραμένει πάντα στόχος». Οσον αφορά τους Ρουμάνους που ζουν στην Ελλάδα (είναι καταγεγραμμένοι περίπου 40.000,υπολογίζονται όμως περίπου τριπλάσιοι),εδώ η τάση για φυγή είναι πιο έντονη.Αφορά όμως κυρίως ανθρώπους που βρίσκονται λίγα χρόνια στη χώρα μας.Δικός τους στόχος είναι είτε ο επαναπατρισμός είτε η εκ νέου μετανάστευση στη Δυτική Ευρώπη.«Οσοι έχουν οικογένεια και υποχρεώσεις δεν το σκέφτονται καν»λέει η κυρίαΝίνα Γκίτσα,πρόεδρος της ρουμανικής κοινότητας «Αγιος Στέφανος ο Μέγας»,και συμπληρώνει ότι ειδικά στον τομέα του τουρισμού ήταν πάμπολλοι οι συμπατριώτες της που δούλεψαν στην Ελλάδα εφέτος το καλοκαίρι.
«Κάλλιο στον πόλεμο παρά εδώ!»
Iσως ο κ. Μπασάμ Μπαϊρακτάρι να αποτελεί το πιο τρανταχτό παράδειγμα της τάσης επιστροφής των μεταναστών στην πατρίδα τους. Ζει στην Ελλάδα 27 χρόνια, υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό, η σύζυγός του είναι Ελληνίδα, ενώ έχει στην κατοχή του δύο μεταφορικές άδειες. Ολα αυτά, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν ικανός λόγος ώστε να μη σκέπτεται καν την εκδοχή του επαναπατρισμού. Εκδοχή που γίνεται ακόμη πιο απίθανη αν σκεφθείς ότι η χώρα προέλευσης του κ. Μπαϊρακτάρι είναι η… Συρία.
«Ενώ οι δουλειές πήγαιναν ήδη άσχημα,ήρθε η απελευθέρωση και μας κατέστρεψε.Εγώ για τις άδειες είχα πληρώσει περίπου 150.000 ευρώ.Παρ΄ όλα όσα συμβαίνουν εκεί,έχω αποφασίσει να φύγω, απλά περιμένω να πουλήσω ό,τι έχω και δεν έχω εδώ. Σπίτι, εταιρεία, οικόπεδα, μόνο ένα εξοχικό θα κρατήσω » λέει ο κ. Μπαϊρακτάρι, σπεύδοντας να διευκρινίσει ότι οι πωλήσεις που θα κάνει δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση «κομπόδεμα». « Χρωστάω ένα σωρό λεφτά στο ΤΕΒΕ, συν ότι πρέπει να κάνω μια επέμβαση την οποία το ΤΕΒΕ δεν δικαιολογεί.Αυτό είναι το χειρότερο για όσους ζουν εδώ. Δουλεύεις μια ζωή και στο τέλος αυτό δεν έχει κανένα αντίκρισμα » λέει. Δεν τον τρομάζει η κατάσταση στη Συρία. «Ο,τι συμβαίνει εκεί είναι προσωρινό.Εκεί όποιος δουλεύει μπορεί να ζήσει μια ολόκληρη οικογένεια. Εδώ, όσο και να δουλεύεις, θα βγάζεις λιγότερααπό όσα σου χρειάζονται. Και παρά τα όσα συμβαίνουν στη Συρία, ακόμη και τώρα,την επέμβαση,το “μπαλονάκι” που χρειάζομαι, θα την έκαναδωρεάν ». Παραδόξως, ο ανασταλτικός παράγοντας που καθυστερεί την επιστροφή του δεν είναι η περίπου εμπόλεμη κατάσταση στη χώρα του. « Αν έβρισκα αγοραστές,θα τα είχα πουλήσει ήδη όλα.Αν το έκανα κάποια χρόνια πριν,θα γύριζα στην πατρίδα μου πλούσιος. Σήμερα απλά ελπίζω να ξεχρεώσω και να έχω κάποια χρήματα για να ξεκινήσω από την αρχή. Η γυναίκα μου έχει γεννηθεί εδώ,η οικογένειά της είναι εδώ,όμως καταλαβαίνει πως αυτή είναι η καλύτερη λύση για εμάς».
Πάντως, παρά την κατάσταση στην πατρίδα του, αρκετοί σύναδελφοι ή γείτονες που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση τον φθονούν. «Μου λένε συνέχεια: “Τουλάχιστον εσύ έχεις να πας κάπου”. Ξέρετε τι τους απαντάω: “Εδώ και κάμποσο καιρό οι δουλειές μου έχουν πέσει κατακόρυφα”. Υπάρχει όμως μια κατηγορία πελατών που τώρα εμφανίστηκε. Είναι οι Ελληνες που μεταναστεύουν για Αμερική και, κυρίως, για Αυστραλία, και μεταφέρουν τα πράγματά τους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου